شانس‌های کسب مدال چگونه از بین رفتند

به گزارش پارس نیوز، از مجموع ۱۵۵۲ مدالی که در بازی های آسیایی میان ورزشکاران شرکت کننده از ۳۷ کشور توزیع شد، ۶۲ مدال سهم ایران بود که توسط ورزشکارانی از ۲۰ رشته انفرادی و گروهی به دست آمد. 

با این تعداد مدال کاروان پرتعداد ایران یک رده پائین تر از دوره قبل و در جایگاه ششم جدول توزیع مدال ها ایستاد. در حالیکه بودند ورزشکارانی که جزو امیدهای مسلم مدال‌آوری در کاروان اعزامی بودند اما «گاف»های ناشی از سومدیریت ها، اهمال‌کاری و نبودن درایت کافی دست این ورزشکاران را از مدال کوتاه کرد. از جمله مدال هایی که اینچنین از دست کاروان ایران خارج شد، می توان به موارد زیر اشاره کرد.

تبعات درس نگرفتن از فاجعه آناهایم
شاید کمتر کسی باشد که داستان کیانوش رستمی و اختلافات همیشگی او با کادر فنی تیم ملی وزنه برداری را نداند. داستانی که به روایت آن رستمی بدون اعمال نظر سرمربی در المپیک ریو وزنه زد و مدال طلا هم گرفت اما این راهکارش و به نوعی ادامه خودخواهی هایش در مسابقات جهانی آناهایم کاری از پیش نبرد. وی در این رقابت ها در حالیکه با حرکت دو ضرب می توانست با وزنه ۱۹۰ کیلویی مدال نقره خود را قطعی کند، وزنه ۲۱۲ کیلوگرمی را انتخاب کرد اما نتوانست آن را بالای سر ببرد. 

تکرار این داستان توسط کیانوش رستمی در بازی های آسیایی، یک مدال مسلم وزنه برداری ایران در این بازی ها را گرفت. این وزنه بردار در جاکارتا به ترتیب وزنه های ۲۱۸ و ۲۲۰ کیلویی را انتخاب کرد اما نتوانست هیچ یک را مهار کند. این در حالی بود رستمی با وزنه ۲۰۷ کیلویی هم نایب قهرمانی خود را قطعی می کرد اما در رقابت و به نوعی کَل کَل با سهراب مرادی، از وظیفه اش که کسب مدال نقره بود غافل شد و آن را دو دستی تقدیم حریف قطری کرد. 

قطعا اگر حداقل بعد از مسابقات جهانی، فدراسیون وزنه برداری با کیانوش برخورد می‌کرد مدال اندونزی از دست نمی رفت. 

مدالی که فدای اهمال‌کاری شد 
شاگردان علی اشکانی هم که در ۶ وزن راهی جاکارتا شده بودند، می توانستند به جای ۴ مدال، ۵ مدال بگیرند اما عدم درایت کافی کادر فنی در چلنج یا اعتراض فنی به اشتباهات داوری، باعث شد دو ملی پوش ما از دستیابی به مدال محروم شوند. این موضوع در کشتی های بهنام مهدی زاده در وزن ۱۳۰ کیلوگرم کاملا مشهود بود کمااینکه وی می توانست در صورت اعتراض فنی مربیان به اشتباهات داوری به جای عنوان پنجمی صاحب حداقل یک مدال برنز شود. این موضوع در کشتی های علی اکبر حیدری نیز به چشم می خورد. 

ضعف همیشگی بازهم گریبانگیر شد
بازی های آسیایی ۲۰۱۸ برای کشتی آزاد ایران سه مدال طلا و یک مدال برنز داشت این در حالی بود که ایران می توانست در وزن ۷۴ کیلوگرم این رقابت ها هم صاحب مدال شود. مصطفی حسین خانی ملی پوش این وزن بازهم گرفتار آن ضعف همیشگی - شکست در ثانیه های پایانی - شد و نتیجه کشتی را در ثانیه های پایانی به حریف خود واگذار کرد. این در حالی بود که کارشناسان کشتی و کادر فنی با توجه به تجربه بالای حسین خانی حساب ویژه ای روی مدال آوری وی باز کرده بودند. 

گفتیم مادر را خسته نکنید!
بدون شک الهه احمدی را می توان یکی از شانس های اصلی کسب مدال در بین ورزشکاران تیراندازی و حتی کاروان ورزشی ایران در هر رویداد دانست. احمدی که یکی دو ماه پیش طلای مسابقات جهانی تیراندازی را از آن خود کرد پس از مصدومیت کیمیا علیزاده به عنوان پرچمدار کاروان ایران در بازیهای آسیایی انتخاب شد. تصمیمی که تا حد زیادی غیرمنطقی بود و انتقاداتی هم داشت چرا که مراسم افتتاحیه بازی ها در جاکارتا برگزار می شد و به فاصله تنها دو روز بعد الهه احمدی بایدر در پالمبانگ با رقبای سرسخت خود برای کسب مدال رقابت می کرد. احمدی که در بازیهای آسیایی اینچئون صاحب مدال طلای انفرادی و نقره تیمی شده بود، در اندونزی اگرچه به فینال راه پیدا کرد اما موفق نشد به مدال دست پیدا کند.

«بازگشت از خداحافظی» و «مالِ قرضی» طلا نشد 
محسن شادی که مدال طلای دو دوره متوالی بازی های آسیایی در روئینگ را در اختیار دارد در حالی عازم جاکارتا شد که بعد از بازی های آسیایی ۲۰۱۴ از دنیای قهرمانی خداحافظی کرده بود اما به فاصله چندماه مانده به این دوره بازی ها، تصمیم به بازگشت گرفت تا شاید بتواند در طلایی شدن «هت تریک» کند اما نه تنها این کار را نکرد بلکه هیچ مدالی نگرفت تا ثابت شود بازی های آسیایی جایی نیست که با چند ماه تمرین در آن نتیجه گرفت حتی برای نام های بزرگ؛ البته پاروزنان روئینگ (مردان) در اندونزی با قایق و پاروی قرضی مسابقه دادند و همین بهانه ای شد برای اینکه مدال های طلا و نقره دوره قبل تکرار نشود. 

دلخوشیِ پای پرواز کافی نبود 
رکابزنان ایران در بخش جاده از امیدهای مدال آوری کاروان ایران در بازی های آسیایی بودند اما دراختیار گرفتن تنها بخشی از تجهیزات آنهم پای پرواز بهانه ای شد برای اینکه گنج‌خانلو و سهرابی برخلاف انتظارات مدالی نگیرند. در بخش پیست هم این امید وجود داشت که رکابزنی مانند دانشور مدال دوره قبل خود را تکرار کند اما نداشتن پیست چوبی بازهم بهانه ای شد تا وی حتی بع فینال هم نرسد. 

اتفاقی کم سابقه در دوچرخه سواری
پاره شدن زنجیر دوچرخه فرانک پرتو آذر باعث شد وی از رقابت با حریفانش در دوچرخه سواری کوهستان عقب بماند و در نهایت هم مدالی نگیرد در حالی که روی مدال آوری وی به عنوان تنها بانوی رکابزن اعزامی به اندونزی حساب زیادی شده بود. البته گفته شده که دوچرخه فرانک پرتو آذر یک ماه قبل از دانمارک و از یک شرکت معتبر خریداری شده که بسیاری از قهرمانان دنیا، دوچرخه های خود را از این شرکت خریداری می کنند اما این اتفاق نادری بود که گریبانگیر ورزش ایران و این رکابزن شد. دقیقا مانند اتفاقی که زنجانیان به خاطر ترکیدن تایر دوچرخه اش، با آن مواجه شد. 

ناهارِ پرماجرا
اگرچه روی زهرا نعمتی به عنوان تنها کماندار ریکرو ایران حساب ویژهای باز نشده بود اما از وی که در کنار رکوردشکنی ها و مدال های آسیایی و جهانی زیاد، دو مدال طلای پارالمپیک را در اختیار دارد بعید نبود بتواند تا کسب مدال پیش برود اما صرف ناهار در زمانی که دیگر کمانداران پیگیر رقابت های خود بودند، این فرصت را از وی و کاروان ایران گرفت. اینچنین برای تیمی که اعضای آن از ساعت برگزاری رقابت ورزشکارشان آگاهی کافی نداشتند، یک فاجعه مکمل ناکامی در مدال آوری شد. 

اخراجی که یقه امیدِ مدال آوری را گرفت
در وزن ۱۰۰+ کیلوگرم جودو، اگرچه جواد محجوب مدالی از دوره پیشین بازی های آسیایی ندارد اما کاروان ایران در این دوره بازی ها می توانست یک مدال آنهم به رنگ طلا به نام وی در سبد مدال هایش داشته باشد البته اگر پای اشتباه و اخراج مربی درمیان نبود. در جریان مبارزه محجوب در دیدار رده بندی، مربی به وی به دلیل اشتباه اخراج شد و نتوانست در جریان مبارزه از روی صندلی کوچ، وی را هدایت کند. این موضوع در باخت محجوب و ۱۶ ساله شدن حسرت مدال آوری جودو در سنگین وزن بی تاثیر نبود. 

نقصی که همچنان پابرجاست
محمد ملک محمدی کوراش کار وزن منهای ۹۰ کیلوگرم کشورمان که یکی از امیدهای مدال ما در بازی های آسیایی بود، با ناداوری به حریف افغانستانی باخت تا از دور رقابت ها حذف شود. شاید در این شکستِ عمدی وی نه مربی مقصر بود و نه رئیس اما همان معضل همیشگی ورزش ایران که به کرسی های بین المللی و خالی بودن جای ایرانی ها در آنها مربوط می شود را دوباره اثبات کرد. معضلی که اگر با آن مواجه نبودیم چه این شکست برای ملک محمدی رقم نمی خورد و کار او به دلیل به اتاق پزشکی کشیده نمی شد. 

 کاروان ایران از کنار چنین مدال های مسلمی در بازی های آسیایی به راحتی گذشت در حالیکه چه بسا اگر این مدال های از دست رفته طبق انتظارات و پیش‌بینی ها در سبد کاروان ایران قرار می گرفت، می توانستیم امروز به جای سقوط و پسرفت از تثبیت جایگاه صحبت کنیم.

به هر حال ورزشکاران و مسئولان ورزش نباید غافل شوند از اینکه عرصه ورزش قهرمانی ملک حریم خصوصی آنها نیست که هر طور خواستند در آن معامله کنند و تصمیم بگیرند. برای این عرصه میلیاردها تومان پیش از بازی های آسیایی هزینه شد تا شادی و غرور ملی ایجاد شود نه اینچنین واقعیت هایی که نمی توان منکر آن شد. 

مسئولان که به هر نحو در از دست رفتن چنین مدال هایی بی تاثیر نبودند باید پاسخگو باشند چون رشته ای که آن را مدیریت می کنند یا پیراهن ملی آن را به تن دارند، محل و وسیله ای برای تصمیمات خودسر، بستن بار و دهان منتقدان نیست.