۲۷ سال و یک مربی، ۲۷ سال و ۴۷ مربی!

به گزارش پارس به نقل از ایسنا، با پایان یافتن فصل دوازدهم لیگ برتر فوتبال بار دیگر بحث تغییر و تحول کادر فنی استقلال و پرسپولیس مطرح شده است. از یک سو امیر قلعه نویی که تیمش را قهرمان ایران کرده، ساز جدایی سر می دهد و از سوی دیگر یحیی گل محمدی عطای کار در پرسپولیس را به لقایش بخشیده و رفته است. در این میان آن چه بیش از هر چیز به خاطر می آید این است که چرا این دو تیم بزرگ – و نه باشگاه بزرگ – با وجود ادعاهایی که گوش فلک را کر می کنند، هیچگاه ثبات را به معنای واقعی کلمه بر نیمکت خود احساس نکرده اند؟ سر آلکس فرگوسن، سرمربی سرخپوشان منچستر حدود ۲۷ سال پیش یعنی ۱۳۶۵ هدایت منچستریونایتد را بر عهده گرفت و تا همین هفته قبل که از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد، در سمت خود باقی بود. در این مدت منچستر روزهای خوب و بدی را سپری کرد و تلخ و شیرین بسیاری به خود دید. باخت ها و پیروزی های متعدد، قهرمانی ها و ناکامی های پی درپی و اشک ها و لبخند های هواداران منچستریونایتد در این سال ها، مجموعه تاریخ این تیم را تشکیل می دهد. سوال این است که در همین مدت، در دو تیم مدعی و بزرگ ایران چه می گذشته است؟

تیم های بزرگ ایران که روزگاری تنها قطب های قهرمانی بودند و هر سال جام قهرمانی فوتبال ایران به یکی از این دو تعلق داشت در طول ۲۷ سال گذشته روی هم ۴۷ بار مربی عوض کرده اند. این آمار وحشتناک و تاسف برانگیز در صورتی ناگوارتر می شود که به صورت جزئی به آن پرداخته شود، وقتی تیمی مثل پرسپولیس در یک سال دو بار و استقلال در یک سال سه بار سرمربی خود را تغییر می دهند، " فاجعه" و" بحران" معنا پیدا می کند.

در اینجا نگاه کوتاهی داریم به آنچه در طول ۲۷ سال گذشته در استقلال و پرسپولیس گذشته است. در تمام این مدت، آلکس فرگوسن، سرمربی شیاطین سرخ بود و راس نیمکت این تیم انگلیسی هرگز در این مدت دستخوش تغییر نشد.

استقلال:

۱۳۶۵: عباس رضوی

۱۳۶۶: منصور پورحیدری

۱۳۶۷: غلامحسین مظلومی

۱۳۶۸: محمد صلاحی

۱۳۶۸: منصور پورحیدری

۱۳۷۱: بیژن ذوالفقارنسب

۱۳۷۲: یورگن سوکومورخوف

۱۳۷۳: رضا نعلچگر

۱۳۷۳: لئونید بیلفسکی

۱۳۷۳: نصرالله عبداللهی

۱۳۷۴: منصور پورحیدری

۱۳۷۵: ناصر حجازی

۱۳۸۰: منصور پورحیدری

۱۳۸۱: رولند کخ

۱۳۸۲: امیر قلعه نویی

۱۳۸۵: صمد مرفاویی

۱۳۸۶: ناصر حجازی

۱۳۸۶: فیروز کریمی

۱۳۸۷: امیر قلعه نویی

۱۳۸۸: صمد مرفاویی

۱۳۸۹: پرویز مظلومی

۱۳۹۱: امیر قلعه نویی

پرسپولیس:

۱۳۶۵: علی پروین

۱۳۶۷: مسعود معینی

۱۳۷۲: محمود خوردبین

۱۳۷۲: محمد پنجعلی

۱۳۷۳: ولادیسلاو بگوویچ

۱۳۷۳: حمید درخشان

۱۳۷۴: هانس یورگن گده

۱۳۷۴: استانکو پوکله پوویچ

۱۳۷۶: حمید درخشان

۱۳۷۶: ایوان متکوویچ

۱۳۷۷: علی پروین

۱۳۸۲: وینگو بگوویچ

۱۳۸۳: راینر زوبل

۱۳۸۴: علی پروین

۱۳۸۴: آری هان

۱۳۸۵: مصطفی دنیزلی

۱۳۸۶: افشین قطبی

۱۳۸۷: افشین پیروانی

۱۳۸۷: نلو وینگادا

۱۳۸۸: زلاتکو کرانچار

۱۳۸۸: علی دایی

۱۳۹۰: حمید استیلی

۱۳۹۰: مصطفی دنیزلی

۱۳۹۱: مانوئل ژوزه

۱۳۹۱: یحیی گل محمدی

۱۳۹۲: ؟ ؟ ؟

فوتبال ایران برای رسیدن به استاندارد جهانی و فتح قله های پیشرفت به ثبات نیاز دارد. این مساله یک" تعارف" نیست که بشود با چند شعار تو خالی توجیه اش کرد. ثبات لازمه پیشرفت است. مربی اگر بداند چند سال هدایت تیمی را در اختیار دارد با شجات بیشتری تصمیم گیری می کند و در تیمش از بازیکنان جوانتری بهره می برد. بازیکن سازی، نیازمند اعتماد مربی است و اعتماد مربی به یک جوان تنها زمانی شکل می گیرد که مربی بداند برای استفاده از بازیکنان جوان مورد بازخواست قرار نمی گیرد و در صورت نتیجه نگرفتن بلافاصله از کار برکنار نمی شود.

پرسش اصلی این گزارش این است که اگر استقلال و پرسپولیس در طول این ۲۷ سال و پیش از آن، این قدر سرمربی عوض نمی کردند، آیا نتایج بهتری نصیب شان نمی شد؟ پاسخ این سوال بر عهده مدیران این دو باشگاه است.