مهدی طارمی، مرسی که نیستی!

در آستانه‌ بازی سرنوشت با الهلال بود که یک خبر شوم اردوی پرسپولیس را به هم ریخت. «مهدی ‌‌طارمی» به سبب پایبند نبودن به قرارداد با باشگاه ترک، چهار ماه از همراهی پرسپولیس محروم شد. وحشت عظیمی که این خبر بر ارکان باشگاه یعنی کادر فنی، بازیکنان و حتی هواداران مستولی کرد، قبل از نود دقیقه کار پرسپولیس را یکسره کرد. مگر می‌شد بدون آقای گل لیگ و بازیکن مؤثری که بر ¾ گل‌های تیم تأثیر مستقیم داشت، به مصاف قوی‌ترین تیم آسیا رفت؟

پرسپولیس مبهوت از این حکم سنگین، مطابق انتظار قافیه را به قهرمان بلامنازع عربستان باخت، اما هر چه گذشت شوک ناشی از محرومیت طارمی رنگ باخت. پرسپولیس روحیه از دست رفته را بازسازی کرد و با تجمیع داشته هایش به تار و مار کردن رقبای لیگ برتری پرداخت. شگفت انگیز آنجا بود که خط آتش سرخپوشان چنان پر فروغ ظاهر شد که بیلان کاری‌اش از زمان حضور طارمی هم درخشان‌تر به ثبت رسید. ماحصل این آتش‌بازی آقای گلی علی علیپور جوان محجوب مازنی بود.
آقای گلی علیپور یک نکته‌ مهم در جوف خود دارد و آن اینست که تفکرات هجومی برانکو است که آقای گل می‌زاید و می‌سازد و نام‌ها آنچنان تعیین کننده نیستند. مربی کروات همچون میکل‌آنژی نابغه چنان فونداسیون پرسپولیس نوین را ماهرانه پی‌ریزی کرده که به راحتی از «علیپورِ گمنام» مهاجمی در بالاترین سطح لیگ برتر می‌تراشد، سهل است که اگر مجال یابد، اگر عشقش بکشد قبای آقای گلی را به قامت «آدام همتی» هم می‌دوزد.
حالا که علیپور محجوب با 14 گل بر بام فوتبال ایران ایستاده است و منشا رفته رفته خود را باز می‌یابد و پرسپولیس از همیشه زلزله‌تر است باید بر جمله‌ هوشمندانه گزارشگر صحه گذاشت که: بعضی حسرت می‌خورند که این تیم را از دست دادند. بله، برخی که امروز در الغرافه با خفت و حسرت آغاز کرده‌اند تا ما نیز حسرت بخوریم که این توفیق اجباری چه دیر اتفاق افتاد تا این جواهرات خانوادگی درخششان به تاخیر بیفتد.