دبروین در قلمرو مسی و رونالدو

به زودی زمانی خواهد رسید - زمانی تلخ - که لیونل مسی و کریستیانو رونالدو کفش‌های‌شان را آویزان خواهند کرد. سلطه آنها بر فوتبال دنیا، در یک دهه اخیر یا بیشتر، تجربه‌ای لذت‌بخش بوده است و ما باید تا زمانی که امکانش هست از وجود آنها لذت ببریم اما همین حالا هم یکسری بازیکنان هستند که آماده‌اند جای این دو ستاره را بعد از بازنشستگی‌شان در کانون توجه فوتبالدوستان بگیرند.

بازیکنان فراوانی هستند که بدون شک شمارش معکوس برای به پایان رساندن دوران بازیگری مسی و رونالدو را آغاز کرده‌اند که نیمار شاید مهم‌ترین آنها باشد و همانطور که بسیاری از رسانه‌ها مدعی شدند، شاید رفتنش از بارسلونا به پاری‌سن‌ژرمن هم واقعاً به خاطر خارج شدن از زیر سایه لیونل مسی در بارسلونا بوده باشد.

با توجه به اینکه تیم فرانسوی در سال‌های پیش رو به سرمایه‌گذاری‌هایش ادامه می‌دهد، شانسش برای فتح لیگ قهرمانان اروپا زیاد است که در آن صورت شاید نیمار و کایلیان امباپه هم در سال‌های آینده بتوانند در فهرست نامزدهای نهایی کسب توپ طلا باشند. پائولو دیبالا، مهاجم آرژانتینی یوونتوس بازیکن دیگری است که ظرفیت تبدیل شدن به مهره‌ای 200 میلیون پوندی را دارد اگرچه دوران کنونی بازیگری‌اش فراز و نشیب‌هایی دارد. می‌توان پیش‌بینی کرد که او جای مسی یا رونالدو را در تیم‌های فعلی‌شان بگیرد.

البته همه بازیکنان برای کسب جوایز انفرادی عطش ندارند اما اگر آنها به اندازه کافی خوب باشند، خواه ناخواه جریان‌سازی برای موفقیت آنها جهت کسب جوایز انفرادی آغاز می‌شود، بخصوص که به‌عنوان یک سوپراستار فوتبالی، هر بازیکنی دوست دارد که نامش در ردیف برندگان مهم‌ترین جایزه انفرادی دنیا قرار بگیرد. یکی از این بازیکنان کوین دبروین است. او در کنار داوید سیلوا در حال ارائه بهترین بازی‌های دوران بازیگری‌اش است. این ستاره بلژیکی مغز متفکر پروژه‌های پپ گواردیولا در منچسترسیتی است، و سیتی هم عجب تیمی است. آنها در حال حاضر بهترین تیم اروپا هستند و دبروین هم شاید بهترین بازیکن حال حاضر قاره سبز باشد. او بدون شک فصلی فوق‌العاده را گذرانده است. گل او در پیروزی 3 بر یک سیتی برابر آرسنال که قفل دروازه‌ها را شکست، سومین گلش در این فصل بود و علاوه بر این او پاس‌های گلش را به 9 بازی در 16 بازی در تمامی رقابت‌های این فصل افزایش داد.

این اعداد اما تنها بخشی از داستان را بازگو می‌کنند. دبروین در این فصل با حرکاتش قفل خط دفاعی خیلی از تیم‌ها را باز کرده و منجر به گل‌‌هایی شد که البته به حساب او نوشته نشد. چیزی که شاید به بهترین شکل توانایی‌های دبروین را نشان دهد، این واقعیت است که او تنها بازیکن در تیم تحت هدایت پپ گواردیولا با آن سیستم بازی منطقه‌ای سختگیرانه‌اش است که آزاد است به هر کجای میدان که می‌خواهد برود. نه همیشه اما زمانی که اوضاع بر وفق مراد سیتی نباشد، این بازیکن بلژیکی اجازه دارد که از منطقه بازی خود خارج شود و به دنبال توپ برود تا جریان بازی را تغییر دهد. علاوه بر این زمانی که گواردیولا در کنار زمین دستورالعمل‌هایی را برای انتقال به بازیکنانش دارد، چه در تمرینات چه در زمین بازی، این دبروین است که به کنار زمین فراخوانده شده و حرف‌های سرمربی تیم را می‌شنود و مسوول انتقال آنها به دیگر بازیکنان تیم می‌شود. در حقیقت بسیاری از بازیکنان سیتی خودشان به تنهایی توانایی اوج‌گیری دارند. لروی سانه و رحیم استرلینگ شاید دو تن از آنها باشند که بیشترین توانایی‌های فنی را برای جلب نظر کارشناسان انتخاب کننده نامزدهای توپ طلا دارند اما از لحاظ تأثیرگذاری شاید هیچ بازیکنی در این فصل به اندازه دبروین در سیتی و اروپا نبوده باشد. سیتی در این فصل 15 بازی از 16 بازی‌اش در تمامی رقابت‌ها را برده است که تقریباً در تمام آنها دبروین نقشی ایفا کرده است. شاید در گذشته بازیکنان به اندازه دبروین در تیم‌هایشان تأثیرگذار بوده باشند، بازیکنانی مانند ژاوی، آندرس اینیستا، تونی کروس و لوکا مودریچ که همگی در موفقیت تیم‌هایشان نقش پررنگی داشتند اما مشکل همه آنها این بوده است که با دو تن از برترین فوتبالیست‌های تاریخ فوتبال هم عصر بوده‌اند و زیر سایه آنها.در مورد دبروین اما شاید اوضاع فرق کند. نه تنها دوران بازیگری مسی و رونالدو به آرامی روبه پایان است بلکه پروژه پپ گواردیولا در منچسترسیتی با تمام قدرت پیاده‌سازی شده است و این یعنی که اگر سیتی به همین روند ادامه دهد و در تیم ملی بلژیک هم روبرتو مارتینس برنامه‌ای منسجم برای استفاده از ستاره خط میانی‌اش در جام جهانی سال آینده داشته باشد، دبروین حتی این شانس را دارد که در عصر مسی و رونالدو توپ طلا را از چنگ این دو ستاره درآورد.