تصمیم‌گیری با چشمان کاملاً بسته

به گزارش پارس ، به نقل ازفارس، باز هم یک تصمیم احساسی دیگر و باز هم یک تصمیم از یک مدیر غیرورزشی؛ تصمیمی با چشمان کاملاً بسته.

درست مثل زمانی که در کودکی وقتی بازی را می باختیم زمین را ترک می کردیم، بازی را  بر هم می زدیم  و به اصطلاح معروف « جِر» می زدیم، اما حداقل انتظار چنین تصمیمی را در سطح اول مدیریت ورزش کشور نداریم، آن هم در رشته ای مانند کشتی، رشته ای که به اذعان بسیاری از کارشناسان ما در آن از قدرت های اول جهان هستیم؛ حداقل در کسب نتیجه.

اگر مطرح شدن چنین خبری جامعه کشتی را در شوک فرو ببرد تعجب نخواهیم کرد.

در حالی که قرار است یکی از مهم ترین جلسات تاریخ کشتی در مسکو برگزار شود آن هم در شرایطی که خطر حذف این رشته از بازی های المپیک وجود دارد، در حالی که قرار است در این جلسه موضوعات مهمی مورد بحث قرار گیرد و مهم تر اینکه رئیس فدراسیون جهانی تا سال ۲۰۱۵ انتخاب شود، آیا منطقی  است  ما در آن حضور نداشته باشیم.

این دستور از سوی کسی صادر شده است که بارها و بارها عنوان کرده که ایران تعیین کننده خطی مشی ها و سیاست های اساسی فیلاست! چطور می توان ادعای تعیین خطی مشی ها و سیاست های فدراسیون جهانی کشتی را داشت، اما در آن نقشی بازی نکرد.

البته شاید زیاد هم نتوان به جناب خطیب خُرده گرفت چون به هر حال به لطف ایشان همان کرسی نصفه و نیمه ای هم که در شورای کشتی آسیا داشتیم از دست دادیم. شاید وی هم تقصیری نداشته باشد چون ما در فیلا نقش مؤثری نداریم که بخواهیم در تصمیم گیری های کلان آن نقش داشته باشیم.

نماینده ما یک رأی دارد که آن هم حتماً از نظر جناب خطیب اهمیتی ندارد و بهتر است شرکت نکنیم؛ در حالی که با کمی هوشمندی می توانستیم تصمیمی منطقی بگیرم و هم در اجلاس شرکت کنیم، هم به نوعی و به زعم خطیب از مارتینتی دفاع کنیم و هم به لالویچ رأی ندهیم، آیا ترک زمین بازی بهترین راهکار است؟

شاید خطیب همین یک راه را بلد بوده است،   پس چه شد آن همه مشاور و خَدَم و حَشَم که برای کشتی تصمیم می گیرند؟

اینکه خطیب با توصیه چه کسانی و با چه استدلالی چنین تصمیم مهمی را اتخاذ کرده است بر ما که پوشیده است. شاید به زعم وی برای حمایت از مارتینتی که کم به کشتی ما خیانت نکرد و حق کشتی گیران ما را پایمال نکرد، بهتر است در این اجلاس شرکت نکنیم، اما آیا راه حل همین است؟

در حالی که نماینده ما باید در مسکو از حق کشتی ایران دفاع کند و آنجا تأثیرش را به نمایش بگذارد، اما چه فایده که نیستیم. اگر قرار است در این وزن کشی و یارکشی در تیم مارتینتی باشیم! نمی شد بهتر این موضوع را مدیریت کرد که اگر روزی (که احتمال  آن کم هم نیست) لالوویچ  رئیس فیلا شد و مقابل ما قرار گرفت، آنوقت آینده کشتی ایران به خطر نیافتد؟

آیا این فرض، منطقی و درست است که اگر ما در انتخابات فدراسیون جهانی کشتی شرکت نکنیم، لالوویچ رأی نمی آورد و چرخ فیلا لنگ می ماند؛ بدون شک این فرض هم باطل است چون با این اوصاف مخالفان ما خیلی راحت تر به مقصودشان خواهند رسید.

البته خطیب به خوبی می داند که نهایتاً چند ماه دیگر بر مسند کشتی نخواهد بود و برایش اهمیتی ندارد چه بر سر کشتی خواهد آمد؛ چون دیگر او نیست که بخواهد پاسخگو باشد.

در حالی که ما با حضوری فعال در این نشست می توانیم با ارائه طرح ها و راهکارهای مناسب هم قدرت خودمان را به رُخ کشورهای دیگر بکشیم و هم نقشی سازنده در مدیریت کشتی جهان داشته باشیم تا تنها نظاره گر تصمیمات نباشیم.

گفته می شود قرار است در کشتی تغییر اوزان داشته باشیم؛ اگر ما نباشیم که روس ها که به قول نایب رئیس فدراسیون کشتی به دنبال اعمال نفوذ هستند، اوزانی که خودشان در آن ضعف دارند مانند ۶۶ کیلو را حذف می کنند.

بعد از مسابقات جهانی ۲۰۰۱ در صوفیه بلغارستان که ما در اوزان ۶۶ و ۶۹ موفق به کسب مدال شدیم، در سال ۲۰۰۲ که این مسابقات در تهران برگزار شد اوزان کشتی آزاد تغییر کرد که با اعمال نفوذ روس ها یکی از اوزانی که ما در آن مدال گرفته بودیم و روس ها توفیقی نداشتند حذف شد.   این اتفاق هم امروز با توجه به طرح فیلا برای حذف یکی از اوزان کشتی آزاد زیاد دور از ذهن به نظر نمی رسد. روس ها سال هاست که در وزن ۶۶ کیلو مشکل دارند و بدون شک ضعیف ترین وزن آنهاست در حالی که ما با حضور مهدی تقوی در این سال ها خوشرنگ ترین مدال ها را در این وزن گرفته ایم. آیا عدم حضور ما در این اجلاس در این شرایط باز هم به نفع ایران است یا باید بنشینیم و بعد از تصمیم گیری فریاد وا اَسفا سر دهیم که مطمئناً دیگر به جایی نخواهد رسید.

وقتی در آسیا دیگر جایگاهی نداریم، قطر به عنوان پایگاه گسترش کشتی آسیا انتخاب شده و یمن هم عضو هیئت رئیسه کشتی آسیا شده است؛ شاید چنین انتظاری بس بیهوده باشد.

در حالی ما ادعای قطب کشتی جهان را داریم که حتی نماینده ای در آسیا هم نداریم تا از حق کشتی گیرانمان دفاع کند.

به هر حال وقتی مسئول اول کشتی ایران سفر تفریحی به آمریکا را به حضور در اجلاس مهم فدراسیون جهانی ترجیح می دهد و تشخیص می دهد این سفر از حضور در کنگره فیلا مهم تر است و بیشتر می تواند از این طریق به کشتی ایران کمک کند چه باید گفت. آیا آمریکا هم که میزبان ما در این رقابت نمایشی  است در این اجلاس نماینده ای نخواهد داشت؟ شک نکنید که اینطور نیست؛ چون این راهش نیست.

این رسم و راه حضور در مدیریت ورزش جهان نیست که به جای ارائه راهکار و حل مسئله، صورت مسئله را پاک کنیم. راحت ترین راهی که بدون شک به ذهن هر کودک کارنابلدی می رسد.

سرپرست فدراسیون کشتی ساده ترین راه را انتخاب کرده است تا مبادا به زحمت بیافتد؛ چون می داند شاید نباشد که بخواهد پاسخگو باشد.