تصمیم هوشمندانه ایران در قبال رفتار توهین آمیز آمریکایی‌ها

حدود 5 سال از بازگشت رسول خادم به کشتی می‌گذرد؛ 5 سالی که 3 سال از آن خادم ریاست فدراسیون کشتی را بر عهده داشته است. او بعد از جلوس بر صندلی ریاست و حتی قبل از آن تلاش گسترده‌ای را برای بازگرداندن کرسی‌های بین‌المللی کشتی به کشورمان آغاز کرد.

خادم 2 مرتبه برادرش امیررضا را برای عضویت در هیات رئیسه اتحادیه جهانی کشتی معرفی کرد که ناکام ماند و در نهایت برای سومین دوره خودش با توصیه رئیس اتحادیه جهانی کشتی برای این مهم کاندید شد تا پس از سال‌ها کشتی کشورمان که همواره از ستون‌های اصلی این رشته در جهان به شمار می‌آید در فدراسیون بین‌المللی صاحب جایگاهی درخور و رفیع شود.

سرانجام پس از مدت‌ها تلاش و رایزنی رسول خادم موفق به راهیابی و عضویت در اتحادیه جهانی کشتی شد، جایگاهی که شاید فراتر از حد تصور رقبای ما بود و فضا را برای تاثیرگذاری و تصمیم‌سازی ایران در بدنه مدیریتی کشتی جهان مهیا کرد.

از همان بدو ورود خادم با ارائه طرح‌ها و برنامه‌های مختلف و متنوع سعی در حضوری پررنگ در تصمیم‌گیری‌ها داشت تا اینکه با ارائه طرحی جالب و مشترک مبنی بر برگزاری مسابقات جهانی به صورت مشارکتی تلاش کرد تا راه را برای میزبانی کشتی در یک رقابت مهم بین‌المللی هموار کند؛ موضوعی که در این سال‌ها همواره مانعی برای گرفتن میزبانی چنین مسابقاتی برای کشورمان بود. با تصویب طرح برگزاری مشارکتی، معضل برگزاری مسابقات کشتی بانوان که در این‌ سال‌ها مانع اصلی میزبانی بوده، از سر راه برداشته شد تا پس از مدتها بستر برای میزبانی رقابت‌های جهانی کشتی در ایران فراهم شود. 

با این وجود یک تصمیم نابخردانه از سوی رئیس جمهوری جدید آمریکا و اتخاذ سیاست‌های تنگ‌نظرانه و جنگ‌طلبانه باعث شد تا تمام رشته‌های که خادم و همراهانش در این سال‌ها ریسیده بودند در آستانه پنبه شدن قرار گیرد.

اقدام متقابل ایران در عدم صدور روادید برای اتباع آمریکایی در برابر رفتار توهین آمیز آنها یک بازخورد آنی در قبال این تصمیم نژادپرستانه محسوب می شد و کمترین و کوچکترین واکنشی بود که می‌شد برای نشان دادن میزان بی‌تدبیری و ناعادلانه بودن این قانون نشان داد.

با این وجود به نظر می‌رسد آمریکایی‌ها چندان هم از این تصمیم ایران ناراضی نباشند چرا که خیلی زود ائتلافی جدید را با روس‌ها، مخالف و رقیب همیشگی کشتی کشورمان تشکیل دادند تا با طرح این موضوع نه تنها امتیاز میزبانی جام جهانی را از کشورمان سلب کنند بلکه حضور موثر ایران در تصمیم‌گیری‌های مهم و حیاتی اتحادیه جهانی کشتی را تحت‌الشعاع خود قرار دهند.

موضوعی که به نظر می‌رسد در سال‌های اخیر چندان خوشایند رقبای ما از جمله آمریکا و به خصوص روس‌ها نبوده و نخواهد بود چرا که در گذشته هر برنامه‌ای که در راستای منافع و اهداف تمامیت‌خواهانه آنها به شمار می رفت را بدون حرف و حدیث به کرسی می‌نشاندند و اهداف سودجویانه خود را پیش می بردند اما امروز با حضور پررنگ و تاثیرگذار ایران و ایده‌های جدید، طرح‌های منفعت‌طلبانه آنها با چالش روبرو شده است.

طرح‌هایی که ایران در آن به توسعه کشتی در کشورهای‌ ضعیف و حفظ آن در تمام جهان می‌اندیشد، اما روس‌ها و هم‌پیمانانشان تنها در جهت منافع خود حرکت می‌کنند.

اگرچه رفتار اخیر آمریکایی‌ها و تصمیمات نژادپرستانه اخیر از نظر تمام دنیا مطرود است و مخالفت‌های گسترده در سراسر جهان بیانگر این موضوع بود، اما موضع اصلی این است که معمولا در چنین مواقعی با تصمیمات انقباضی و محدودیت ناعادلانه دولتمردان آمریکایی به این کشور نه تنها گزندی وارد نمی‌شود بلکه این ما هستیم که به نوعی متضرر می‌شویم.

این موضوع نه تنها درباره کشتی بلکه در خصوص تمام رشته‌ها می‌تواند صادق باشد که شاید با طرح چنین مسائلی دیگر هیچ میزبانی مهمی در حوزه ورزش به کشورمان داده نخواهد شد.

در این میان واکنش وزارت امور خارجه به این مساله بسیار هوشمندانه بود تا با رویکرد دیپلماسی ورزشی از بروز خسران و انزوای ورزش ایران جلوگیری کرده و به نوعی این پیغام را به نهادهای تصمیم گیرنده جهانی برسانند که ورزش نباید به مسائل سیاسی آلوده شود. شعاری که سرلوحه تمامی نهادهای جهانی و تصمیم گیرنده ورزش به شمار می رود.

به نظر می‌رسد وزارت امور خارجه کشورمان بهترین تصمیم را در این زمینه گرفت تا با سلب بهانه‌های واهی از بهانه‌جویان، زمینه را برای اخذ میزبانی‌های بزرگ از جمله مسابقات جهانی 2019 که به منزله گزینشی بازی‌های المپیک 2020 هم می‌باشد را فراهم کرده تا بعد از سال‌ها انتظار شاهد برگزاری رقابت های جهانی کشتی در ایران باشیم. اتفاقی که می تواند فتح بابی در میزبانی تورنمنت های بزرگ و جهانی در ایران در دوره جدید باشد و حلقه تنگ نظری ایادی قدرت و منفعت طلبی آنها را بشکند.