شبی که یک برد می‌توانست ایران را پس از 20 سال راهی جام جهانی کند، شکستی تلخ و عجیب برای ایران مقابل قطر رقم خورد؛ باختی که موجب اخراج محمد مایلی‌کهن شد و به یک سال و نیم نشستن او روی نیمکت مربیگری ایران پایان داد.

 

 

 

 

ایران در دو بازی قبل خود تنها یک امتیاز گرفته بود؛ باخت دقایق پایانی در ریاض مقابل عربستان و تساوی بدون گل برابر کویت در تهران، موجب شد کار صعود به دوحه کشیده شود؛ در حالی که همگان منتظر هنرنمایی ستاره‌های ایران بودند، اما آنچه در زمین بازی از عملکرد بازیکنان مشاهده می‌شد زمین تا آسمان با آنچه انتظار می‌رفت تفاوت داشت؛ انگار به پای هر کدام از بازیکنان ایران وزنه‌ای بسته بودند که آن‌طور سنگین و کند حرکت می‌کردند؛ تیم آشفته ایران دو گل دریافت کرد و کریم باقری نیز به دلیل درگیری با بازیکن حریف از زمین اخراج شد؛ وقتی در دقایق پایانی بازی، دوربین‌های تلویزیونی چهره مغموم عابدزاده را نشان می‌داد که حتی نای صحبت با مدافعان خود را نداشت، ایرانی‌ها پی به وضعیت و اوضاع بد تیم ملی بردند. اوضاع چنان بد و ناامید کننده بود که دیگر از عابدزاده و خنده‌هایش هم کاری بر نمی‌آمد.

 

 

 

 

ایران باخت، اما دست تقدیر صعودی حماسی و رمانتیک را برای ایران رقم زد؛ صعودی که هنوز هم شیرین‌ترین اتفاق فوتبالی تاریخ ایران محسوب می‌شود.