گفت‌وگو با محمد ناظم‌الشریعه
سرمربی تیم‌ملی فوتسال بزرگترین مربیان دنیا هم سابقه بازیگری ندارند/ مرا روبه‌روی شمس و شمسایی قرار ندهید
استعفای من اصلا برای ناز کردن و ناز کشیدن نبود و بحثم روی یکسری امکانات بود که متاسفانه همچنان هم این مشکلات وجود دارد.
پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- شاید هیچ‌کس فکر نمی‌کرد بعد از قطعی شدن جدایی خسوس از تیم ملی، کمیته فوتسال با گذر از گزینه‌هایی مثل شمس و شمسایی، ناظم‌الشریعه را به‌عنوان جانشین سرمربی اسپانیایی انتخاب کند. نکته عجیب‌تر استعفای زودهنگام این مربی از سمتش بود که شائبه‌های زیادی ایجاد کرد اما به‌هرحال او چند هفته کش‌وقوس به کارش ادامه داد و حالا تیم‌ملی را برای جام‌جهانی کوچک و سپس برای جام ملت‌های آسیا آماده می‌کند. در ادامه گفت‌وگو با محمد ناظم‌الشریعه می‌خوانید:
٢ شکست مقابل ایتالیا در ٢ بازی تدارکاتی، نظرتان چیست؟
چنین بازی‌هایی به بالارفتن تجربه بازیکنان کمک بسیاری می‌کند. در ایتالیا نیز همه‌چیز خوب پیش رفت اما نتیجه خوبی کسب نکردیم. البته قدرت ایتالیا برای همه مشخص است اما توقع من بالاست و دوست دارم همیشه تیمم پیروز شود. به‌هرحال بعد از ٢ بازی با روسیه، رویارویی با ایتالیا نیز برای ما مفید بود.
در جام‌جهانی کوچک هم با کلمبیا، اروگوئه و آنگولا همگروه شدید...
اصلا این‌که با چه تیم‌هایی همگروه شویم، برایم مهم نبود چون نتیجه در جام‌جهانی کوچک برای ایران تعیین‌کننده نیست. با این حال در دوره‌های قبلی ایران نتایج خوبی گرفته و دومی و سومی را در کارنامه‌اش دارد. مطمئن باشید تا من سرمربی تیم‌ملی هستم، مقابل بزرگترین تیم‌های دنیا نیز برای برد به میدان می‌رویم. این تفکر را به بازیکنان هم تزریق کردیم و راهش را نیز به آنها گفتیم که یکسری تغییرات سیستماتیک است.
چه تغییری؟
مربیان قبلی هم زحمات زیادی کشیدند اما من معتقدم باید برای شکست دادن تیم‌های بزرگ مالکیت توپ ایران بالاتر برود. اگر توپ را به حریف بدهیم، آنها هر بلایی که دلشان بخواهد، سر ما می‌آورند. مقابل روسیه و ایتالیا نیز این کار را انجام دادیم و تقریبا موفق بودیم.
با این روند شما قول قهرمانی در جام ملت‌های آسیا را می‌دهید؟
من هیچ قولی نمی‌دهم اما یادتان باشد کسی به غیراز قهرمانی در آسیا از ایران، هیچ عنوان دیگری را قبول نمی‌کند. درواقع چه من قول بدهم و چه ندهم، ما باید قهرمان شویم.
بعد از استعفای یک شکل شما و خاکپور، اینطور برداشت شد که تمام مربیان حوزه فوتبال از کی‌روش الگوبرداری کرده و برای به‌دست آوردن چیزی که می‌خواهند راه تهدید را در پیش می‌گیرند؟
باور کنید که اینطور نیست. در ضمن مقایسه من با خاکپور و کی‌روش هم اصلا صحیح نیست چون من به هیچ عنوان از اقداماتی که آنها می‌کنند، خبر ندارم و دنبال یادگیری از این دوستان هم نیستم. استعفای من اصلا برای ناز کردن و ناز کشیدن نبود و بحثم روی یکسری امکانات بود که متاسفانه همچنان هم این مشکلات وجود دارد.
چه مشکلاتی؟
ما از وجود کوچکترین امکانات هم محروم هستیم. مثلا در سفر به ارومیه و حتی ایتالیا کاپشن نداشتیم. من و چند بازیکن تیم‌ملی به خاطر همین موضوع دچار سرماخوردگی شدیدی شدیم. شاید هیچ‌کس باورش نشود که در سرمای این روزهای اروپا بدون کاپشن به ایتالیا رفتیم. من هم می‌دانم که مثل ایتالیا نمی‌توانیم هزینه کنیم اما بازیکنان هم از ما انتظار دارند. چطور من از بازیکن انتظار دارم که شب زود بخوابد، پس او از ما انتظار حداقل امکانات را دارد.
اما شما اعلام کرده بودید برخی افراد با بازیکنان تیم‌ملی تماس گرفته‌اند و این موضوع با واکنش شمس و شمسایی نیز همراه بود!
من هرگز این جمله که کسی با بازیکنان ما تماس گرفته را نگفتم و نمی‌دانم این را چه کسی از خودش در آورده است. اگر یک نفر مدرکی آورد که من چنین صحبتی کردم، اسمم را عوض می‌کنم. در ضمن نمی‌دانم چرا این آقایان این مسائل را به خودشان گرفته‌اند چون من اصلا نام کسی را نبردم. بهتر است امثال شمس و شمسایی را روبه‌روی من قرار ندهید چون من به کسی توهین نمی‌کنم.
منتقدان‌تان معتقدند شما سابقه بازیگری ندارید و نباید در جایگاه کنونی قرار داشته باشید. چه پاسخی دارید؟
من در اولین دوره فوتبال سالنی در ایران که هنوز نام فوتسال به خود نگرفته بود، در‌سال ٧٥ در ترکیب تیم فارس به میدان رفتم و سوم هم شدم. آن دوره خیلی از آقایان که انتقاد می‌کنند، اصلا وارد فوتسال نشده بودند و الان هم نمی‌توانند هیچ حرفی درباره من بزنند. درست است که در رده ملی بازی نکردم اما‌سال ٨٢ سرمربی تیم امید بودم و بازیکنان زیادی در سال‌های اخیر تحویل تیم‌ملی دادم. همه مرا به خاطر این دوست دارند که توانستم ٢٠ بازیکن به تیم‌ملی بدهم. البته الان هم هیچ ادعایی ندارم و می‌گویم هیچ نیستم.
حرف خاصی باقی نمانده است؟
مرور زمان همه چیز را مشخص می‌کند و همه می‌فهمند که من براساس شایستگی‌های خودم روی کار آمدم، نه با لابی کردن. یک سوال دارم؛ این همه بازیکن ملی‌پوش داشتیم، کدامشان مربی موفقی شدند؟ بزرگترین مربیان دنیا را می‌بینید که اصلا پایشان به توپ نخورده اما تیم‌شان موفق می‌شود.
ارسال نظر