بانوی طلایی کاراته ایران: می‌خواهم در المپیک خودم را ثابت کنم+ تصاویر
کشورهای عربی که لیگ کاراته بانوان ندارند و من فقط برای جام باشگاه‌های آسیا به عضویت این تیم‌ها درآمدم. اگر شرایطش پیش بیاید بدم نمی‌آید که دوباره لژیونر شوم.
پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- شیوا نوروزی- استقبال دختران ایرانی از رشته‌های رزمی در سال‌های اخیر رشد چشمگیری داشته است. در این بین کاراته علاقه‌مندان زیادی را جذب کرده است تا جایی که بانوان ملی پوش با کسب مدال‌های رنگارنگ نقش بسزایی در پیشرفت این رشته در کشورمان داشته‌اند. حمیده عباسعلی یکی از همان دخترانی است که پس از کسب اولین مدال عاشق کاراته شد و حالا هم بانوی طلایی این رشته رزمی لقب گرفته است. تأیید حجاب اسلامی دختران کاراته‌کا عرصه را برای افتخار‌آفرینی هرچه بیشتر آنها مهیا کرد. حضور بانوان ملی پوش در قهرمانی آسیا، مسابقات جهانی و بازی‌های آسیایی همواره اعتلای ورزش ایران را به همراه داشته است. عباسعلی در بازی‌های آسیایی هجدهمین مدال طلا را به نام کاروان کشورمان ثبت کرد. بانوی طلایی هنوز رؤیاهای زیادی را در سر دارد و امیدوار است کاراته المپیکی شود و او هم روزی به عنوان بانوی المپیکی در این آوردگاه به روی تاتامی برود.
بانوی طلایی کاراته لقب گرفته‌اید، چطور شد که از بین رشته‌های مختلف ورزشی یک رشته ورزشی و آن هم کاراته را انتخاب کردید؟
از سن هشت سالگی کاراته را شروع کردم. البته در آن زمان اصلاً این رشته را نمی‌شناختم و فقط مادرم من را در یک باشگاه ثبت‌نام کرد. در واقع ابتدا نه شناختی از کاراته داشتم و نه از این رشته خوشم می‌آمد. نمی‌توانم بگویم از روی علاقه قبلی به سمت کاراته آمدم. پس از پشت سر گذاشتن چند جلسه تمرینی علاقه‌ام به این رشته زیاد شد و پس از آنکه چند مدال قهرمانی به دست آوردم کاراته به دلم نشست و دوست داشتم ادامه دهم. بعد از آن هم که به تیم ملی رسیدم و به اهداف بزرگ‌تری فکر می‌کردم. پشتکار و تلاشم سبب شد به جایگاه فعلی‌ام در کاراته بانوان برسم.
بعد از تأیید حجاب اسلامی کاراته‌کاران مسلمان در مسابقات برون مرزی شرایط برای اعزام تیم ملی بانوان ایران به مسابقات آسیایی و جهانی مهیا شد. فکر می‌کنید این موضوع چه تأثیری در موفقیت شما داشت؟
همه بانوان کاراته‌کا آرزو داشتند که مجوز حضور ما در مسابقات جهانی صادر شود. قبل از این اتفاق ما با پوشش اسلامی در مسابقات سبک‌های مختلف کاراته شرکت می‌کردیم اما اجازه رقابت در مسابقات جهانی و آسیایی را نداشتیم. دلمان می‌خواست از هر طریقی که امکان دارد و با هر زحمتی هست این مجوز صادر شود. خوشبختانه با تلاش و همفکری مسئولان پوشش ما از سوی فدراسیون جهانی مورد تأیید قرار گرفت. بعد از اینکه اجازه حضور ما صادر شد توجه به کاراته بانوان افزایش یافت. خیلی‌ها انگیزه بیشتری برای روی آوردن به این رشته پیدا کردند و می‌توانند در عرصه‌های آسیایی و جهانی افتخار بیافرینند. البته رفتن به مسابقات جهانی به این راحتی نبود؛ چراکه اول مجوز آسیایی را گرفتیم و پس از آن توانستیم به رقابت‌های جهانی برویم. در واقع قدم به قدم به جلو پیش رفتیم. بسیاری از کشورهای اسلامی به همین دلیل نمی‌توانستند به جهانی بیایند و حتی بودند بانوان کاراته‌کای مسلمانی که قبل از هر بازی حجاب خود را برمی‌داشتند تا فدراسیون جهانی به آنها اجازه رقابت دهد. اتفاق رضایتبخشی بود که شکر خدا تلاش‌ها نتیجه داد و ما هم به آرزویمان رسیدیم.
پیش از تأیید فدراسیون جهانی مسابقه‌ای بود که از حضور درآن منع شده باشید؟
مسابقات جهانی 2012 فرانسه. یک ماه قبل از شروع بازی‌ها در کنگره‌ای در مورد لباس مد‌نظر ایران بحث شد منتها هیچ کس مطمئن نبود که چه تصمیمی گرفته می‌شود. خب تمرینات ادامه داشت اما در نهایت خبر رسید که فدراسیون جهانی درخواست ایران را تأیید نکرده است. اتفاق ناراحت‌کننده‌ای بود؛ چراکه ما برای موفقیت در این مسابقات تلاش زیادی کرده بودیم. اگر آن سال می‌توانستیم در جهانی رقابت کنیم به نفع کاراته ایران بود.
واکنش حریفان به حجاب شما چطور بود؟ از اینکه باید با بانوان محجبه مبارزه کنند تعجب نمی‌کردند؟
اولین بار که با حجاب به مسابقات آسیایی رفتیم چند نفری ما را مورد تمسخر قرار دادند و فکر می‌کردند یک دختر مسلمان توانایی حضور در مسابقات بین‌المللی و کسب افتخار را ندارد. سال 2010 تیم جوانان و امیدهای بانوان در هنگ‌کنگ مدال‌های خوشرنگ را درو کرد و همه حریفان ایران را به عنوان یک تیم قدرتمند شناختند و جای هیچ حرف و حدیثی باقی نماند. پس از آن هم به لیگ جهانی رفتیم و دیگر حضورمان با حجاب اسلامی عادی شده بود و خیلی مورد استقبال قرار گرفتیم. فقط موضوع حجاب نبود بلکه اخلاق و فرهنگ ایرانی هم باعث شد که نگاه حریفان نسبت به ما تغییر کند.
خاطره تلخ بازی‌های آسیایی گوانگژو اجازه نداد توانایی واقعی خود را نشان دهید. چطور شد که انتقادات آن روزها را به بهترین شکل ممکن پشت سرگذاشتید؟
تلخ‌ترین خاطره ورزشی‌ام در گوانگژو بود. البته در آن حادثه فقط خانم زنگنه آسیب دید و من مصدوم نشدم. منتها از نظر روحی در شرایط بدی قرار گرفتم و نتیجه را واگذار کردم. با این حال همین شکست به من انگیزه داد که در اینچئون جبران کنم. با شرایطی که من داشتم شاید اگر کسی دیگر جای من بود نمی‌توانست دوباره خودش را احیا کند. خیلی حرف‌ها و انتقادهای زیادی از دیگران شنیدم، حرف‌هایی که واقعاً از شنیدنشان رنجیدم. در آن سال تجربه زیادی هم نداشتم اما با هر زحمتی بود روزهای سخت را پشت سرگذاشتم.
از بازی‌های آسیایی 2014 بگویید و از اینکه چطور با کسب عنوان قهرمانی هجدهمین مدال طلای کاروان ایران را گرفتید؟
شکست چهار سال قبل باعث شد تا با جدیت بیشتری تمرین کنم و هدفم این بود که بتوانم خوب ظاهر شوم و ناکامی دوره قبل را جبران کنم. سال بعد از گوانگژو به مسابقات قهرمانی آسیا در چین رفتیم (2011) و آنجا نشان دادم که انتقادهای مطرح شده اشتباه بوده است. در فینال می‌توانستم طلا بگیرم اما حقم را ندادند. من هیچ وقت دوست ندارم از داوری حرف بزنم. ولی در مصاف با حریف چینی با داوری ناعادلانه شکست خوردم. منتها با همان حریف در اینچئون روبه‌رو شدم اما این بار من پیروز میدان شدم.
در مسابقات جهانی کاراته 2014 طلسم مدال نگرفتن ایران را شکستید و به عنوان اولین بانوی کاراته‌کای کشورمان مدال نقره را به گردن آویختید. رسیدن به چنین افتخاری در اولین حضور بانوان ایرانی چه حسی داشت؟
تنها یک ماه بعد از بازی‌های آسیایی به جهانی رفتیم و خودمان را برای شرایط سخت آماده کرده بودیم. وقتی تمرینات را شروع کردیم می‌دانستیم چه کار دشواری در پیش داریم. سطح مسابقات جهانی با آسیایی واقعاً متفاوت است و تمرینات‌مان نیز متفاوت بود. متأسفانه آلمان ویزای ملی‌پوشان کشورمان را دیر صادر کرد همین مسئله موجب شد که ما دیر به رقابت‌ها برسیم و اصلاً فرصتی برای ریکاوری نداشتیم. شاید اگر یکی دو روز زودتر اعزام می‌شدیم می‌توانستیم با استراحت بیشتر و بدنی آماده‌تر پا به رقابت‌ها بگذاریم. عصر به آلمان رسیدیم و فردا ظهر من مسابقه داشتم. در لیگ جهانی همه کشورها ما را با حجاب اسلامی دیده بودند. همیشه آرزو داشتم در اولین حضورم بهترین عملکرد را داشته باشم و خوشبختانه توانستم فینالیست شوم. در فینال که باختم خیلی‌ها به من گفتند توانایی گرفتن طلا را داشتی. با اینکه مدال نقره گرفتم اما مسئولان برگزاری مسابقات از من هم تست دوپینگ گرفتند و این برای نخستین بار بود که از نفر دوم هم آزمایش دوپینگ گرفته می‌شد. برایشان واقعاً تعجب‌آور بود که بانوان ایرانی در نخستین حضور به فینال راه پیدا کنند. ولی نتوانستند بهانه‌ای پیدا کنند. مزد زحماتم را گرفتم ولی من برای گرفتن مدال طلا به جهانی رفته بودم. خیلی برایم شیرین است که هر کجا می‌روم از من به عنوان اولین مدال‌آور کاراته بانوان در جهان یاد می‌شود. امیدوارم این موفقیت‌ها ادامه‌دار باشد.
امسال در قهرمانی آسیا هم خوش درخشیدید. آن هم در شرایطی که عملکرد تیم اعزامی به ژاپن رضایتبخش نبود.
برای همه روزهایم برنامه‌ریزی دارم و همواره سعی می‌کنم برای رسیدن به اهدافم از هیچ تلاشی دریغ نکنم. شاید در کارهای دیگرم بی‌برنامه باشم اما از آنجا که عمر ورزشی کوتاه است می‌دانم که باید قدر فرصت و زمانم را بدانم. هدف اصلی‌ام موفقیت در ورزش قهرمانی است و باید بتوانم در زمانی که دارم مدال‌هایی که همواره آرزویم بوده را درو کنم. تمام فکر و ذکرم این بود که در قهرمانی آسیا نیز بتوانم موفقیت بازی‌های آسیایی را تکرار کنم. از طرفی فشار زیادی روی من بود چراکه پس از موفقیت‌های این چند سال انتظارات بالا رفته بود؛ شاید سایرین که اعزام شده بودند اولین قهرمانی آسیا را تجربه می‌کردند. اما من با تجربه زیادی که داشتم باید درخشش سال گذشته را تکرار می‌کردم. تمام تمرکزم روی این مسابقات بود. جوری تمرین کردم که بتوانم با آسیب‌دیدگی‌ای که داشتم به هدفم برسم. با توجه به مصدومیت قبلی که داشتم شرایط برایم واقعاً دشوار شد. صبح تمرین می‌کردم، بعد از تمرین فیزیوتراپی داشتم و دوباره تمرین می‌کردم. گاهی اوقات آنقدر آسیب دیدگی‌ام تشدید می‌شد که از شدت درد گریه می‌کردم. قاعدتاً باید استراحت کامل می‌کردم تا از شر مصدومیت رها شوم ولی اصلاً زمان نداشتم و باید تمرین می‌کردم. گاهی حتی در تمرینات از پا زدن منع می‌شدم که خب همین مسئله فشار روانی زیادی به من وارد می‌کرد. با این حال سعی می‌کردم به خودم انرژی مثبت دهم. خدا را شکر می‌کنم که توانستم دوباره فعل خواستن را صرف کنم. گرفتن مدال طلا آن هم در ژاپن واقعاً کار بزرگی است؛ چراکه شرایط واقعاً سخت بود. همه تیم‌ها با قدرت آمده بودند. از طرفی همه حریفان من چیزی برای از دست دادن نداشتند و تلاش می‌کردند پیروز شوند. به عنوان مثال حریف ویتنامی به قدری با برنامه با من بازی کرد که خودم هم تعجب کردم. متأسفانه ما قبل از اعزام مسابقه تدارکاتی نداشتیم و شک نکنید اگر بازی‌های تدارکاتی برایمان در نظر گرفته می‌شد می‌توانستیم نتیجه بهتری کسب کنیم.
سطح کاراته بانوان ایران را چگونه ارزیابی می‌کنید؟ فکر می‌کنید چند سال دیگر بتوانیم خودمان را در جمع بهترین‌های جهان ببینیم؟
به هیچ وجه تیم دست و پا بسته‌ای نیستیم و به هر مسابقه که می‌رویم حریفان از بچه‌های ما می‌ترسند. در آسیا و جهان چین، ژاپن، فرانسه، مصر، ایتالیا و... حریفان اصلی ما محسوب می‌شوند. وقتی در اولین حضور در مسابقات جهانی خوش درخشیدیم مطمئن باشید که رسیدن به سطح اول دنیا هم دور از دسترس نیست. منتها نکته مهم اینجاست که موفقیت در رقابت‌های جهانی مستلزم برنامه‌ریزی دقیق است. کاراته بانوان ایران از نظر تکنیکی و فنی چیزی از حریفان کم ندارد و شاید اگر با یک تیم اروپایی بازی کنیم مشخص شود که تکنیک ما از آنها هم بهتر است. فقط آنها تجربه بیشتری دارند و در مسابقات زیادی شرکت می‌کنند. کشورهای اروپایی به هم نزدیک هستند و در طول سال در تورنمنت‌های بسیاری شرکت می‌کنند. از همین رو آمادگی و تجربه بالاتری نسبت به ما دارند. آنها تکنیک‌هایشان را در بازی‌های مختلف به نمایش می‌گذارند و استرس شان هم از بین می‌رود. در جهانی هم بدون کوچکترین نگرانی حاضر می‌شوند. مسابقات تدارکاتی در کسب موفقیت در رقابت‌های آسیایی و جهانی نقش بسزایی دارد. وقتی به بازی‌های تدارکاتی می‌روی در مسابقات جهانی استرسی نداری و با تجربه زیادی که به دست می‌آوری به راحتی می‌توانی توانایی‌هایت را نشان دهی. به همین دلیل است که رسیدن به بالاترین سطح دنیا را دور از دسترس نمی‌بینم.
مربیان ایرانی چه نقشی در رسیدن به این هدف دارند؟
خوشبختانه کاراته ایران مربیان خوبی در اختیار دارد و همانطور که می‌دانید بسیاری از تیم‌های خارجی از مربیان ایرانی استفاده می‌کنند. از این بابت کمبودی نداریم. فقط مشکل ما کم اعزام شدن به مسابقات برون مرزی است که امیدوارم راه‌حلی برای آن پیدا شود.
در سال‌های گذشته نگاه مسئولان به کاراته تغییر کرده است؟
آنچنان که انتظار داشتیم نه تغییر نکرده است. ما حتی خانه کاراته نداریم. رشته‌هایی مثل ووشو و تکواندو امکانات کافی دارند و سالن‌های بدنسازی و تمرینی‌شان نزدیک هم است. ولی در کاراته اصلاً چنین امکاناتی نداریم و سالن کبکانیان هم امکاناتی در حد قهرمانی ندارد. سالن بدنسازی نداریم و باید به آکادمی المپیک برویم. چندین بار خواسته‌هایمان را گفته‌ایم ولی فرقی نکرده است.
از عملکردتان تا به اینجا راضی هستید؟ سقف آرزوهایتان چیست؟
دقیقاً به هرآنچه می‌خواستم رسیده‌ام. البته هنوز اول راه هستم ولی تا به الان تمامی مدال‌هایی که گرفته‌ام همان‌هایی بوده که برای رسیدن به آنها سال‌ها تلاش کرده‌ام. از اینجا به بعد هم هنوز آرزوهای زیادی دارم که برای رسیدن به آنها باید هرچه بیشتر تلاش کنم. سقف آرزوهایم المپیکی شدن کاراته است و اینکه من هم به عنوان یک المپین در المپیک شرکت کنم و خودم را ثابت کنم. امیدوارم تا وقتی که دوران حرفه‌ای‌ام به پایان نرسیده این آرزو محقق شود. آرزوی دیگرم رسیدن به مدال طلای جهان است. برای رشته‌هایی که المپیکی نیستند طلای جهان اوج موفقیت‌شان محسوب می‌شود.
زمانی که برای اولین بار به تیم ملی دعوت شدید فکر می‌کردید چنین افتخاراتی کسب کنید؟
در رؤیاهایم چنین درخششی را می‌دیدم. همیشه به کسب بهترین نتایج فکر می‌کنم و می‌کوشم تا همان رؤیاها را به واقعیت تبدیل کنم. من هم مثل هر انسانی آرزوهایم کم‌کم بزرگ شد. زمانی آرزویم این بود که به تیم ملی دعوت شوم، به تیم ملی که رسیدم آرزو می‌کردم در مسابقات رسمی مبارزه کنم، بعد آرزو کردم در مسابقات خوب ظاهر شوم و رفته‌رفته اهدافم نیز رشد کرد. به مدال‌هایی که تا به امروز کسب کردم قانع نیستم و برای موفقیت بیشتر می‌جنگم.
نگران بالا رفتن سطح توقعات نیستید؟
همین الان هم سطح توقعات بالا رفته است. مردم از من توقع دارند که برای کشورمان مدال بگیرم. این توقعات اصلاً من را اذیت نمی‌کند، بلکه انگیزه‌ام را افزایش می‌دهد و سبب می‌شود با جدیت بیشتری تمرین کنم.
فکر می‌کنید به کاراته آنچنان که باید بها داده شده است؟
هنوز که توجه لازم نشده است. تاکنون به صورت جدی با مسئولان در مورد کمبودهای رشته کاراته صحبت نکرده‌ام؛ چراکه بیان این مسائل وظیفه ما نیست. ما به عنوان ملی پوشان این رشته وظیفه داریم مسابقه دهیم و پیروز میدان باشیم. اگر فرصتی پیش بیاید قطعاً در مورد کمبودهایمان با مسئولان حرف می‌زنیم؛ چراکه کاراته رشته مدال آوری است و حیف است که به خاطر نداشتن امکانات افت کند. همیشه در بازی‌های آسیایی چشم امید کاروان به مدال‌های کاراته است. به ویژه اینکه رشته ما انفرادی است و مدال‌های زیادی را می‌تواند درو کند. بدون شک اگر رسیدگی بیشتری به کاراته شود بهتر از اینها هم ظاهر می‌شویم.
پخش مستقیم مسابقات رشته‌های رزمی در سال‌های اخیر نگاه مردم را به حضور بانوان در این رشته‌ها تغییر داده است. استقبال دختران از کاراته نسبت به گذشته تغییری کرده است؟
قبل از بازی‌های آسیایی و پخش مستقیم رقابت‌های کاراته نظر مردم جور دیگری بود. معمولاً کسانی که دختران کاراته‌کا را می‌بینند اولین سؤال‌شان این است که تا به حال چند بار در خیابان دعوا کرده‌ای (با خنده). نمی‌دانم چرا همه تصور می‌کنند رزمی‌کاران دائماً در خیابان دعوا می‌کنند. مردم وقتی در تلویزیون رقابت‌های ما را تماشا کردند واقعاً نظرشان نسبت به ما تغییر کرد. از آنجایی که مسابقات مردان به طور کامل از تلویزیون پخش می‌شود خیلی‌ها فکر می‌کردند ورزش فقط برای آقایان است. تغییر نگاه جامعه به بانوان ورزشکار را واقعاً حس می‌کنم، ضمن اینکه حمایت‌شان هم از ما بیشتر شده است. حمایت مردم برای شخص من دلگرم‌کننده است. به اینکه مردم کشورم به من اهمیت می‌دهند به خودم می‌بالم. پخش مستقیم تأثیر فوق‌العاده‌ای در جذب حمایت مردم دارد. پیش از این به ورزش بانوان چندان اهمیتی داده نمی‌شد اما دیدن بانوی ورزشکاری که در سطح حرفه‌ای فعال است برای مردم جذابیت زیادی دارد.
شهرری یکی از شهرهایی است که ورزشکاران موفق زیادی را به جامعه ورزش معرفی کرده است، امکانات کاراته این شهر چگونه است؟
من از باشگاه مهران ری به عرصه قهرمانی رسیدم. اصلاً فکر نکنید امکاناتی که ما داشتیم در حد آکادمی ملی المپیک بود. یک باشگاه کوچک که البته ورزشکاران زیادی را به جامعه تحویل داد. در شرایطی سخت و با امکانات کم رشد کردم و به اینجا رسیدم.
مسئولان شهرری نگاه ویژه‌ای به بانوی طلایی کاراته داشته‌اند؟
نه متأسفانه. به اسم من را می‌شناسند و شاید بنر و پلاکاردی دور میدان شهر بزنند اما اینکه کاری انجام دهند که ورزشکار انگیزه پیدا کند بعد از اینچئون و قهرمانی در بازی‌های آسیایی که هنوز خبری نشده است.
گویا زمانی که دانشجو بودید نیز مسئولان دانشگاه همکاری زیادی با شما نمی‌کردند؟
دانشجوی دانشگاه آزاد واحد شهرری بودم، درسم تمام شده و مدرک کارشناسی‌ام را گرفته‌ام. چند بار که واقعاً اذیت شدم. بعد از بازی‌های آسیایی 2014 همه هوایم را داشتند. البته قبل از آن هم استادان حذفم نمی‌کردند ولی خیلی وقت‌ها تهدید به حذف شدن می‌شدم و از غیبت‌هایم همیشه انتقاد می‌کردند.
لیگ کاراته چه نقشی در پیشرفت بانوان این رشته دارد؟
اگر تعداد تیم‌های حاضر در لیگ بیشتر شود قطعاً تأثیر زیادی بر رشد کاراته دارد. با این حال مشکل نبود اسپانسر کار را برای بسیاری از باشگاه‌ها دشوار کرده است. به شخصه لیگ کاراته ایران را کاملاً قبول دارم؛ چراکه معتقدم حضور در مسابقات، ورزشکاران را به شرایط آرمانی می‌رساند. لیگ، محک خوبی است تا میزان آمادگی کاراته‌کاران را بسنجیم و برای رسیدن به موفقیت دقیق‌تر از قبل برنامه‌ریزی کنیم.
جذب اسپانسر یکی از مشکلات ورزش بانوان در تمامی رشته‌هاست. فکر می‌کنید چرا حامیان ورزشی از کاراته که مدال‌های زیادی هم به دست می‌آورد حمایت نمی‌کنند؟
عدم سود‌آوری دلیل اصلی اسپانسرهاست. وقتی مسابقات پخش مستقیم نمی‌شود. دلیلی برای حمایت وجود ندارد. به طور کلی باید خودمان این مشکل را حل کنیم. در کاراته هم نداشتن حامی یکی از معضل‌های اساسی به شمار می‌رود. خیلی از تیم‌ها به همین خاطر قصد شرکت کردن در لیگ را ندارند. من عضو باشگاه دانشگاه آزاد هستم که نسبت به سایر باشگاه‌ها امتیازات بهتری دارد.
درآمدی که کاراته‌کاها از لیگ به دست می‌آورند کفاف زندگی یک ورزشکار را می‌دهد؟
خیر. خب ما باید مکمل مصرف کنیم که هزینه زیادی هم دارد. به هر حال با این مشکل می‌سازیم. اگر اسپانسرها از کاراته حمایت کنند انگیزه بچه‌ها برای حضور در لیگ بیشتر می‌شود. تعداد کم تیم‌های شرکت کننده موجب می‌شود همه چهره‌ها در یک تیم جمع شوند.
شما سابقه بازی در تیم‌های الاهلی امارات و السیرموک کویت را در کارنامه دارید. باز هم قصد دارید که لژیونر شوید؟
کشورهای عربی که لیگ کاراته بانوان ندارند و من فقط برای جام باشگاه‌های آسیا به عضویت این تیم‌ها درآمدم. اگر شرایطش پیش بیاید بدم نمی‌آید که دوباره لژیونر شوم.
گویا اهل فوتبال هم هستید. استقلالی هستید یا پرسپولیسی؟
نه آنقدرها هم فوتبالی نیستم و دیگر هیچ کدام از بازیکنان دو تیم را نمی‌شناسم. ولی از بچگی استقلالی بودم و کلاً همه خانواده‌ام استقلالی هستند.
ارسال نظر