فوتبال ایران را باید کلکسیونی از بی‌اخلاقی دانست. کلکسیونی از بداخلاقی در تمام عرصه‎هایی که هر کدام از آنها می‎تواند برای هر فوتبال دیگری فاجعه محسوب شود.  بازیکن سالاری مدت‎های مدیدی است که فوتبال ایران و چه بسا ورزش ایران را درنوردیده است. مسائل پشت پرده در عرصه داوری (البته ضمن احترام به جامعه داوران سلامت که تعدادشان رو به افزایش است)، شب‎بیداری بازیکنان، وضعیت نابسامان در مقاطع پایه، بی احترامی تماشاگران به بازیکنان و برعکس، نبودن باشگاه به معنای واقعی، ماجرای مبهم حق پخش تلویزیونی و...

کرار را چند سال است که می‎شناسیم و همگان در خصوص رفتارهای زننده و بی‎انضباطی این بازیکن با ملیت عراقی اتفاق نظر دارند. بازیکنی که از بد حادثه در مقطعی در فوتبال ما حضور پیدا کرده که قحط الرجال است وگرنه در قیاس با بازیکنان دهه های ۶۰ و ۷۰ فوتبال ایران، بازیکنی معمولی به حساب می‎آید.

سخن دراز نکنیم. اینکه کرار چه کرده نیاز به تکرار مکررات نیست و همان بس که در تازه‎ترین تمرین استقلال، تاخیر داشته و در گوشه‎ای از زمین برای مدت زیادی با تلفن همراه خود صحبت کرده است. اما آیا در فوتبال دنیا هم با چنین بازیکنانی مدارا می‎کنند؟ آیا زیر پا گذاشتن نظم و انضباط در نهایت منجر به این نمی‎شود که عنان کار از دست برود؟ آیا این سبک از رفتارها، لگام‎گسیختکی به همراه نمی‎آورد؟

نمونه هایی از دنیای فوتبال در خصوص بی اخلاقی بازیکنان؛

* پل گاسکویین اگر بزرگ‌ترین بازیکن تاریخ فوتبال انگلستان نباشد اما جزو برترین‎هاست. این هافبک توانمند، جام جهانی ۱۹۹۸ را از دست داد چون دست از سیگار کشیدن برنداشت. گلن هادل وقتی گام به اتاق وی گذاشت زیرسیگاری این بازیکن را مالامال از فیلتر سیگار دید. پیامد: اخراج از تیم ملی برای همیشه.

* اشتفان افنبرگ به درستی جزو بزرگ‎ترین‎های فوتبال آلمان است. هافبک تیم ملی آلمان پس از اینکه در جام جهانی ۱۹۹۴ آمریکا در پیروزی ۳ بر ۲ آلمان مقابل کره جنوبی از سوی برتی فوگتس به دلیل بازی ضعیف تعویض شد، در پاسخ به اعتراض تماشاگران حرکت انگشت نشان داد و از همان نیمکت به فرودگاه رفت و به آلمان بازگردانده شد.

* فوتبال جمهوری ایرلند از روی کین بزرگ‏‎تر به خودش ندیده است. خب که چی؟ کاپیتان تیم ملی ایرلند جنوبی جام جهانی ۲۰۰۲ را از دست داد چون با میک مک کارتی، مربی وقت، در بازی با اسپانیا قبل از آغاز رقابتها بدرفتاری کرد.

* ادگار داویدز هم از تیم ملی هلند کنار گذاشته می شود چون با گاس هیدینک رفتار نامناسبی دارد. باز پای بازیکنان رنگین پوست در میان است.

* زلاتان ابراهیموویچ از بارسلونا می‎رود چون در چارچوب اخلاقی و انضباطی پپ گواردیولا جایی ندارد.

* کارلوس ته‎وس آرزانتینی  از منچسترسیتی اخراج می شود چون احترام روبرتو مانچینی را نگه نمی دارد.

* لی شارپ و دیوید می، ملقب به جوجه‎های فرگی، به دلیل زیاده‌‏روی در استفاده از الکل از منچستریونایتد کنار گذاشته می‎شوند و جالب اینکه هیچ باشگاه دیگری هم خواهان به خدمت گرفتن آنها نمی‌‏شود. آنها از فوتبال محو می‎شوند. (قابل توجه باشگاه‎های داخلی که برای بازیکن بی انضباط باشگاه دیگر سر و دست می شکنند.)

* وویسیچ چزنی بعد از بازی با ساوتهمپتون سیگار می کشد و ۲۰ هزار پوند جریمه می‎شود و نیمکت نشین آرسنال می‎شود. اولیویه ژیرو به همین ترتیب چون عکس سلفی وی با یک مدل در هتل منتشر می‌شود. 

جان کلام اینکه تا کی قرار است استقلال با رفتارهای زننده کرار جاسم مماشات کند؟ فوتبال باید پاکیزه باشد چون روح ورزش با آلودگی سنخیتی ندارد. جالب اینکه ورزش پهلوانی فقط مختص به ایران است و دیگران به ویژه غربی ها هیچ داعیه ای در این زمینه ندارند اما همواره با احترام به قانون، پهلوانانه و اخلاق مدارانه رفتار می کنند.

البته این موضوع فقط به باشگاه استقلال ربط پیدا نمی‏‌کند. نمونه‎هایی از این دست در تمامی باشگاه‎های داخلی از جمله پرسپولیس و سپاهان هم رخ داده است که نیاز به توضیح نیست. باشد که استقلال با برخوردی جدی، قدم در راهی گذارد تا دیگر باشگاه‎ها به تبعیت از آن بپردازند.

استقلال ایرلند پوست سلامت فوتبال ایران