رکورددار وزنه‌برداری معلولان جهان: در برزیل وزنه ٣٠٠ کیلویی را مهار می‌کنم و خداحافظ
خبرنگاران خارجی روی من شرط میبندند هرکس به جای من بود، با پول میلیاردی از ایران میرفت.
پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- حسین جمشیدی- دیگر باید عادت کنیم وقتی قوی‌ترین مرد معلول جهان راهی هر سری از مسابقات می‌شود، خبر رکوردشکنی او را منتشر کنیم. این‌بار هم در فاصله یکسال مانده تا آغاز رقابت‌های پارالمپیک ٢٠١٦ رکورددار وزنه‌برداری فوق سنگین جهان در بخش معلولین موفق شد ٢ بار رکورد خودش را جابه‌جا کند و همچنان سورپرایز اصلی‌اش برای پارالمپیک نگه داشته آنجا که قصد دارد با مهار وزنه ٣٠٠ کیلوگرمی دنیا را شگفت‌زده کند. گفت‌وگو با سیامند رحمان را پس از بازگشت از رقابت‌های آزاد آسیا و اقیانوسیه می‌خوانید:
شاید برای خیلی از مردم کسب مدال طلای آسیا و جهان و جابه‌جایی رکوردها توسط سیامند رحمان عادت شده باشد...
من افتخارم این است که در هر مسابقه‌ای دل مردم ایران را شاد کنم، حالا هر چقدر هم می‌خواهد تکراری باشد. شاید برای تنوع هم شده یک بار، دوم شوم تا از این حالت تکراری دربیاید(با خنده).
به گفته مربیان در همین رقابت‌ها می‌توانستی ٣٠٠ کیلوگرم بزنی اما با ٢٩٥ کیلوگرم به کارت پایان دادی. چرا؟
بله، واقعا خودم هم دوست داشتم در همین رقابت‌ها ٣٠٠ کیلوگرم را مهار کنم اما کادرفنی اعتقاد داشت که این رکورد تاریخی باید در مسابقات سطح بالاتری زده شود تا بازتاب خوبی هم داشته باشد. به خاطر همین من به تصمیم کادرفنی احترام گذاشتم و این رکورد را نگه داشتم تا در پارالمپیک وزنه ٣٠٠ کیلویی را بالا ببرم. حتی مسئولان برگزاری مسابقه هم به من اصرار کردند که ٣٠٠ کیلوگرم را بزنم اما تصمیمی بود که کادرفنی گرفت.
خیلی از علاقه‌مندان به ورزش برایشان سوال است که چطور سیامند رحمان این‌قدر ثبات دارد و هیچ‌وقت افت نمی‌کند. خودت دلیل این مسأله را چه می‌دانی؟
برخی از مردم فکر می‌کنند من شب می‌خوابم و صبح بیدار می‌شوم و به راحتی یک مدال می‌گیرم. بی‌تردید این اتفاقات یک‌روزه نمی‌افتد و من در اکثر روزهای سال در اردو هستم. هر روز در تمرینات ١٧، ١٨ تُن وزنه می‌زنم و بعضی شب‌ها از شدت درد نمی‌توانم بخوابم. وزنه‌برداری با برخی رشته‌ها فرق می‌کند که شاید یک هفته هم تمرین نکنی، اتفاقی رخ ندهد. اگر یکی، ٢ روز تمرین نکنم، دچار افت شدیدی می‌شوم. واقعیت این است که اگر من به این شکل تمرین نکنم، شاید ١٥٠ کیلوگرم را هم نتوانم بالای سر ببرم، حتی اگر هیکلم ٢ برابر الان باشد!
ممکن است بعد از زدن وزنه ٣٠٠ کیلویی در پارالمپیک خداحافظی کنی؟
١٧ سالم بود که وارد این ورزش شدم و الان ١٠سال از آن زمان گذشته است. قطعا تا ابد نمی‌توانم ورزش حرفه‌ای کنم. به احتمال فراوان بعد از زدن رکورد ٣٠٠ کیلویی که رویای چند ساله‌ام است، دیگر کنار بروم. انگیزه فعلی‌ام نیز فقط به خاطر مردم است که در کوچه و خیابان نشان می‌دهند منتظر این رکورد تاریخی هستند. حتی خبرنگاران خارجی روی وزنه‌های من شرط‌بندی می‌کنند و اینها همه برای من استرس می‌آورد.
فکر می‌کنی یک نفر بعد از تو هم می‌تواند رکورد ٣٠٠ کیلو را بزند؟
امیدوارم اگر روزی چنین فردی پیدا شد، نماینده ایران باشد. خدا را چه دیدید، شاید یک نفر آمد و ٤٠٠ کیلوگرم زد. شاید اگر ١٠سال پیش می‌گفتند یک نفر ١٠سال دیگر ٣٠٠ کیلوگرم وزنه می‌زند، همه تعجب می‌کردند اما این اتفاق رخ داده است. برای وزنه‌های بالاتر نیز همین‌طور است. البته در شرایط فعلی چه داخل ایران و چه خارج از کشور نفر دوم وزن من با رکوردم حدود ٣٠، ٤٠ کیلو فاصله دارد، اگرچه هیچ‌گاه به خاطر این اتفاق مغرور نشدم.
تا به حال از کشورهای خارجی هم برایت پیشنهاد آمده است؟
بله، از چندین کشور چنین پیشنهاداتی به من رسیده است اما من هرگز قبول نکردم. با این‌که پیشنهادهای مالی سنگینی به من ارایه شده اما وقتی می‌توانم دل مردم کشورم را شاد کنم، یک دنیا برایم ارزش دارد. حالا هرچقدر هم بی‌توجهی و بی‌امکاناتی در ایران باشد، به‌خاطر مردم ایران ترجیح می‌دهم. وقتی صحبت از پول‌های میلیاردی وسط می‌آید، آدم وسوسه می‌شود و شاید هرکسی به جای من بود، به این درخواست‌ها پاسخ مثبت می‌داد.
به نظر می‌رسد از مسئولان ورزش گلایه داری...
مسئولان فقط در فاصله چند روز تا مسابقات می‌آیند و می‌گویند مشکلی دارید و بعد از آن پشت سرشان را هم نگاه نمی‌کنند. در هر کشور دیگری هر وزنه‌برداری رکورد مرا می‌زد، بهترین امکانات برایش فراهم بود اما این‌جا فقط به فوتبالیست‌ها پول میلیاردی می‌دهند. آیا مسئولان می‌توانند چند ماه را دور از خانواده‌شان سپری کنند؟ گاهی اوقات وقتی صحبت‌های ورزشکاران را با فرزندانشان می‌شنوم، حالم خراب می‌شود. مسئولان باید به مدال‌آوران دلگرمی بدهند، نه این‌که در فرودگاه حاضر شوند و عکس یادگاری بگیرند.
تا به حال بیشترین پاداشی که از مسئولان ورزش ایران گرفتی، چقدر بوده؟
نمی‌خواهم مبلغی بگویم که فردا مثل دفعات قبلی تماس بگیرند و گلایه کنند. فقط بحث من این است که مگر من چند‌سال دیگر می‌توانم وزنه بزنم؟ بعد از آن می‌خواهم چه کار کنم؟ باور کنید اگر مسئولان مشکل ورزشکاران را حل کنند، هیچ‌وقت فراموش نمی‌شوند. یعنی حل مشکل چند مدال‌آور که باعث شادی میلیون‌ها نفر می‌شوند، این‌قدر سخت است؟ واقعا خجالت می‌کشم برخی مشکلات وزنه‌برداران معلول را بگویم چون اصلا در شأن یک ورزشکار نیست و شاید هم اصلا کسی چنین مسائلی را باورش نشود.
ارسال نظر