خذیراوی: از زاید بدم می آید، پدرم را از من گرفت/طرف را از داخل تانکر آب درآوردند ولی محرومش نکردند

به گزارش پارس به نقل از خبرآنلاین مجاهد خذیراوی یکی از تکنیکی ترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران، می گوید نباید به خاطر حضور در یک جشن تولد، 8 سال از فوتبال محروم می شد.

 این گوشه ای از حرف های مهمی است که مجاهد خذیراوی در دل دارد. او بار دیگر ماجرای حضور در یک مراسم تولد را بازگو می کند و می گوید باید قربانی می شد تا حساب کار دست دیگر فوتبالی ها بیاید. او در گفت و گوی اختصاصی با خبرورزشی حرف های بسیار جالبی می زند.

مجاهد خذیراوی از وضعیت این روزهایت بگو. مدت هاست کسی از تو خبر خاصی ندارد. 
والا من که از فوتبال خداحافظی کردم و الان پیشکسوت به حساب می آیم. خیلی ها من را در این فوتبال دوست ندارند ولی باز مرسی از شما که من را دوست دارید و گاهی زنگ می زنید. فوتبال خیلی بی رحم است. 

آخرین باشگاهت صنعت نفت بود. چه اتفاقاتی آنجا افتاد؟
والا من اولین بازیکنی بودم که از نفت به تیم ملی رفتم و برای شهرم و باشگاهم افتخار کسب کردم. بعد از جنگ کسی را نداشتند ولی با من رفتار خوبی نداشتند. هنوز 30 درصد از پولم را نداده اند. دیگر دنبالش نرفتم. من را که می شناسید؟ خجالتی هستم و دنبال این چیزها نمی روم. به قول معروف طوری شده بود که باید این و آن را می دیدم تا پولم را بگیرم.

بعد هم که فوتبال را کنار گذاشتی. 
فوتبال را که خیلی وقت پیش از من گرفتند. دیگر گفتم خداحافظ فوتبال. الان دو سالی است که کنار هستم و شده ام پیشکسوت فوتبال. 

به خاطر یک اشتباه این اتفاق ها برایت افتاد. 
ببین الان خیلی کارهای بدتر می کنند ولی برخوردی می شود؟ به خدا کسانی وارد این فوتبال شده اند که مسخره است. 

چرا با تیم پیشکسوتان پرسپولیس بازی می کنی؟ تو استقلالی هستی.
والا من با آقای بهزاد داداش زاده در یک مدرسه فوتبال کار می کنم. استقلالی ها در این مدت خیلی بی معرفتی کردند. یک زنگ به من نزدند که بپرسند کجایی. انگار من اصلا بازیکن این تیم نبودم. ولی پرسپولیسی ها در عوض با من رفتار خوبی کردند. خدا شاهد است از وقتی که از استقلال رفتم یک نفر به من زنگ نزد که مجاهد زنده ای، مرده ای، کار داری یا نداری؟ انگار منتظرند من هم بمیرم تا بگویند وای مجاهد هم مرد. یا بروم به بیمارستان و بیایند بالای سرم. الان که زنده ام با من کاری ندارند. خلاصه با آقای بهزاد به تیم پیشکسوتان پرسپولیس می روم و الان هم همه جا من را می برند. شمال، جنوب و هر جا که بازی باشد. 

ظاهرا بعضی از پرسپولیسی ها هم اعتراض کرده بودند. 
والا من الان از شما می شنوم. حداقل جلوی من هیچ اعتراض نکرده اند. در این مدت حتی یک حرف به من نزده اند. من را قابل دانستند. اشکالی ندارد اگر این حرف ها هم باشد، باز هم رفتار خوبی با من دارند و حداقل بازی باشد، صدایم می کنند. ولی استقلالی ها من را کامل فراموش کرده اند. 

دلیلش چیست؟
نمی دانم. خدا شاهد است نمی دانم. وقتی آنها سراغم را نمی گیرند، چکار کنم؟ من عاشق فوتبالم. باید فوتبال بازی کنم. بنشینم خانه؟ آن موقع که من را خانه نشین کردند، الان هم خانه نشین شوم؟

منظورت سال 80 است؟
بله، آن موقع عشقم را از من گرفتند. الان نمی شود که در خانه بنشینم. یک زنگ به من نمی زنند. سراغم را نمی گیرند. 

رفتار هواداران استقلال با تو چطور است؟
هواداران که واقعا لطف دارند. هنوز من را می ببیند می گویند به خاطر آن محرومیت ناراحت هستند. می گویند می توانستی تا الان بازی کنی و از خیلی ها بهتر هستی. ولی کسی از من حمایت نکرد. دو سال قبل با هم حرف زدیم که من گفتم نیاز به حمایت دارم ولی کسی از من حمایت نکرد. بعضی ها که فکر می کنند من هنوز آن مجاهد سال 76 هستم و باید 10 گل بزنم. من هم سن و سالم رفته بالا ولی اگر از من حمایت می کردند، می توانستم دوباره احیا شوم. فوتبال در ذات من بود و هست. 
الان که فوتبال را کنار گذاشته ای، به گذشته فکر می کنی؟ به اینکه باید چطور فوتبالت تمام می شد؟
دوست داشتم با پیراهن تیم محبوبم یعنی استقلال خداحافظی کنم. من عاشق استقلالم. خانواده من همه استقلالی اند. ولی سال 80 من از فوتبال خداحافظی کردم و همه چیز تمام شد. بعد از آن محرومیت...

حسرت نمی خوری؟
زیاد حسرت می خورم. خیلی ها می گویند مجاهد دروغ می گوید که بارسا او را می خواست اما آقای فتح الله زاده شاهد است. از او سوال کنید. بارسلونا من را می خواست و قرار بود مثل سعید عزت اللهی به اسپانیا بروم. یعنی اول بروم تیم دوم بارسلونا بازی کنم و اگر خوب بودم به تیم اصلی بروم. این چیزهایی را که می گویم از فتح الله زاده بپرسید. بارسلونا از بین من و ساویولای آرژانتینی قرار بود یکی را انتخاب کند که من را انتخاب کردند ولی نشد بروم. سالی که در فینال لیگ قهرمانان و آن هوای بارانی به جوبیلو ایواتا باخت، می توانستم راحت به بارسا بروم ولی فتح الله زاده گفت بگذار بازی ها تمام شود، بعدا. همان موقع برای بازی تراکتورسازی به تبریز رفتم که علی آذری خطای بدی روی من کرد تا زانویم خراب شود. از آن روز دیگر هیچی از فوتبال نفهمیدم. نه بارسا را دیدم و نه فوتبال را. 

بعد هم آن محرومیت...
خدا شاهد است اگر زانوی من خراب نمی شد، نمی توانستند محرومم کنند. چون مصدوم شدند گفتند سرش را ببریم تا بقیه حساب کار دست شان بیاید. من هم که بچه شهرستانی. بلد نبودم فارسی حرف بزنم. عار نیست، ولی این واقعیت بود. نمی توانم حرف بزنم و از حقم دفاع کنم. کسی نبود از من دفاع کند. آن زمان ناصرخان خدا بیامرز آمد و صحبت کرد. علی دایی از من حمایت کرد. چند نفر دیگر هم بودند ولی آن موقع یک سری ها من را ول کردند. الان هم شما چند وقت یک بار زنگ می زنی. سال هایی که محروم بودم تماس گرفتی. دم بهزاد داداش زاده هم گرم که به من کار داد. پرسپولیسی ها هم در این مدت لطف داشتند. نمی دانم طرفداران استقلال چه فکری می کنند ولی خدایی اش پرسپولیسی ها نسبت به استقلالی ها رفتار بهتری با من داشته اند. 

درباره آن روزهای تلخ نمی خواهی حرف بزنی؟
ببین خدا شاهد است اگر من کاری کرده باشم. فقط یک جشن تولد رفته بودم. اگر کاری می کردم، دلم نمی سوخت. به روح پدرم اگر تهمت هایی که به من زده بودند درست بود، اینقدر نمی سوختم. ولی مجاهد خذیراوی هیچ کاری نکرد. من را یپش خانواده ام خراب کردند. ببیند با مجاهد خذیراوی به خاطر حضور در یک تولد چکارها کردند آن وقت طرف را از داخل تانکر آب بیرون آورده اند، ولی محرومش نکردند. یا آنهایی که فرار کردند را، چیکار کردند؟ تازه پست و مقام هم گرفتند. کسی که از پنجره بیرون پرید را نگرفتند؟ با او چیکار کردند؟ آن وقت مجاهد خذیراوی که یک جشن تولد رفت و 18 سالش بود، باید اینقدر محروم می شد؟ شما از بچه 18 ساله چه توقعی دارید؟ الان بازیکن 30 ساله خیلی کارهای بدتر می کند. من وقتی به تهران آمدم فقط 16 سالم بودم و وقتی هم آن اتفاق افتاد فقط 18 سال سن داشتم. چیزی بلد نبودم. داخل خوابگاه بودم. اگر من کاری کردم تقصیری بزرگ ترها بود. من را از آبادان آوردید تهران، باید از من مواظبت می کردید. باید به من چیزهایی را یاد می دادید. تک و تنها افتاده بودم در یک خوابگاه. 

ماجرای مهمانی را چرا هیچوقت باز نکردی؟
می خواستند سر مجاهد را ببرند که بریدند و تمام شد و رفت. باید من را 8 سال محروم می کردند؟! قبول نمی کنم که این قسمتم بود. در این فوتبال بزرگ زیاد بود و می توانستند به من کمک کنند. من به خاطر استقلال پایم را دادم. اشکالی ندارد آن موقع برای من کاری نکردید، ولی آیا نباید به من یک زنگ می زدید؟اصلا مجاهد اشتباه کرد و محرومش کردید. دیگر چرا این رفتارها را می کنید؟ اگر من گل زده ام و اگر هواداران را خوشحال کرده ام، مستحق این نبودم که یک تماس با من بگیرید و حالم را بپرسید؟ پدر من اینقدر استقلالی بود که به خاطر استقلال جانش را از دست داد. 

واقعا؟ چه اتفاقی افتاد؟
پدر من سر دربی 3 بر2 که ایموند زاید هت تریک کرد، جانش را از دست داد. وقتی زاید گل سوم را زد، قلب پدرم گرفت و فوت کرد. به خاطر همین از ایمون زاید بدم می آید. او بهترین چیزی را که در دنیا داشتم، از من گرفت. پدرم را.

یادمان هست وقتی قصد داشتی به استقلال بیایی از پرسپولیس پیشنهاد داشتی ولی پدرت نگذاشت، درست است؟
پدر من استقلالی سرسخت بود. وقتی پرسپولیس من را می خواست گفت مگر اینکه از روی جنازه من رد شوی و به پرسپولیس بروی. در حالی که آن موقع به من 10 میلیون به اضافه یک خانه می دادند ولی رفتم استقلال تا فقط 3 میلیون بگیرم. جای خانه هم که من را انداختند در آن خوابگاه. عابدینی به من گفت به پرسپولیس بیا و تو را زود ترانسفر می کنیم ولی قبول نکردم. 

حرف خاصی مانده که بگویی؟
خیلی حرف ها دارم. به موقع آنها را در خبرورزشی می زنم. می گویم چه کسی من را در دادگاه ول کرد و رفت. کسانی که به من تهمت زدند که فلان کار را می کردم و فلان چیز را صادر می کردم به دبی، باید جواب بدهند. الان که فوتبالم تمام شده، دیگر ترسی ندارم. حرف هایم را در خبرورزشی کامل می زنم و کسانی که آن تهمت ها را زدند، باید ثابت کنند.