به گزارش پارس به نقل از تسنیم در پی مصاحبه روز گذشته محمد مایلی‌کهن با خبرگزاری ها، شجاعی‌برهان، آصفی و یعقوبی مشاوران و اعضای پیشین هیئت رئیسه فدراسیون فوتبال با ارسال نمابری به این خبرگزاری پاسخ مدیرفنی تیم امید را دادند که عیناً در زیر می‌خوانید:


«با عنایت به مصاحبه آقای محمد مایلی‌کهن در مورد سیاسی بودن هیئت رئیسه فدراسیون فوتبال در دوره ریاست آقای دکتر محمد دادکان مواردی به شرح زیر را برای استحضار مردم عزیز کشورمان اعلام می‌داریم.

1- اینجانبان به عنوان اعضای هیئت رئیسه و مشاوران ریاست محترم فدراسیون (آقای دکتر دادکان) بوده و همواره به دور از مسائل سیاسی فقط و فقط به عنوان کمک و مشاور در خدمت فدراسیون مذکور بودیم که عملکرد فدراسیون ایشان در طول دوره 4 ساله مدیریت مشارالیه علاوه بر موفقیت در تورنمنت‌های مختلف بین‌المللی، با کسب عنوان سوم جام ملت‌های آسیا، قهرمانی بازی‌های آسیایی و قهرمانی بین قاره‌ای و در نهایت صعود مقتدرانه به جام جهانی 2006 آلمان (قبل از دو بازی انتهایی) و کسب رتبه پانزدهم جهان در رنکینگ فیفا بوده است.

2- اقدامات ارزشمند در ایجاد زیر ساخت‌ها (خرید دو ساختمان برای دو باشگاه بزرگ و پرطرفدار کشور پرسپولیس و استقلال) خرید ساختمان فدراسیون فوتبال، خرید 10000 متر زمین در آبسرد دماوند برای کمپ‌های تیم ملی و احداث استادیوم شهید بیگلری در بم

3- انتصاب ایشان به عنوان سرمربی تیم امید:
الف - نظر فدراسیون برای تیم امید آقای برانکو بوده که توامان سرمربیگری تیم‌های بزرگسالان و امید را عهده‌دار شود ولی با توجه به مسئولیت کمیته ملی المپیک و رئیس محترم وقت آن، جناب آقای مهندس هاشمی‌طبا درباره تیم امید که معتقد بودند نباید تمام تخم‌مرغ‌ها در یک سبد چیده شود. لذا پیشنهاد نمودند آقای محمد مایلی‌کهن سرمربی تیم امید شوند (با اشاره به ایجاد انگیزه و روحیه در ایشان که در‌ آن زمان از فوتبال به دور بودند) و اصرار بسیار بر پیشنهاد خود داشتند (می‌توانید از جناب آقای مهندس هاشمی‌طبا سؤال نمایید.)

ب- فردای روز بعد از پیشنهاد آقای هاشمی‌طبا، آقای عزیز محمدی در فدراسیون با آوردن و قسم به قرآن مجید خواستار تامین نظر آقای هاشمی‌طبا شدند و گفتند قول می‌دهند که حتما به المپیک صعود نمایند (می‌توانید از‌ آقای عزیز محمدی سوال کنید) پس از طی این مراحل علیرغم میل فدراسیون، آقای مایلی‌کهن به عنوان سرمربی تیم ملی امید انتخاب شدند (با اصرار آقای هاشمی‌طبا و عزیز محمدی.)