اغلب دنیا ما ایرانی‌ها را قبول دارد جز خودمان!
سپیده توکلی در بازی‌های آسیایی نشان داد که در دوومیدانی بانوان میتوان به مدالی جز مدال لیلا رجبی امیدوار شد.
به گزارش پارس، سپیده توکلی نماینده هفتگانه ایران در بازی های آسیایی جزو معدود دوومیدانی کارانی بود که توانست رضایت کارشناسان و منتقدان را به خود جلب کند.
اشک های توکلی در مراسم توزیع مدال این ماده باعث ناراحتی خیلی ها شد اما شاید این اشک ها کمی خوشحال کننده باشد چرا که همه فهمیدند یک ورزشکار با وجود عملکرد خوب خود به دلیل نگرفتن مدال ناراحت است و به مانند دیگر دوومیدانی کاران و ورزشکاران ایران هزاران دلیل نامربوط را عامل شکست خود عنوان نمی کند و خود را در برابر هزینه هایی که برای او صورت گرفته مسئول می داند؛ احساس مسئولیتی که بسیاری از ورزشکاران آن را ندارند و حتی پاسخگوی نتایج ضعیف خود نیستند و دلیلی نمی‌بینند که علت ضعف خود را برای مسئولان توضیح دهند.
اگر در ماده پرش طول توکلی بدشانسی نمی‌آورد و اکثر پرش‌هایش خطا نمی‌شد، نتیجه بهتری برای این بانوی دوومیدانی‌کار ایران رقم می‌خورد.
سپیده توکلی ۲۵ ساله با حضور در ایسنا درباره بازی های آسیایی و عدم توجه مسئولان به ورزش بانوان صحبت کرد. مشروح صحبت های او را در زیر می خوانید.
ورزش دوومیدانی را چگونه آغاز کردی؟
من دوومیدانی را از آموزش و پرورش و از ورزش مدارس آغاز کردم. برای اولین بار در مقطع سوم راهنمایی در مسابقات دوومیدانی شرکت کردم و با قهرمانی در مسابقات قهرمانی کشور به تیم ملی رسیدم.
چطور شد ماده هفتگانه را انتخاب کردی؟ این ماده برای یک خانم کمی سخت نیست؟
در ابتدا من در ماده های پرش ارتفاع و ۱۰۰ متر با مانع کار می کردم اما از ۴ سال پیش ماده هفتگانه را به صورت اختصاصی آغاز کردم. هفتگانه یکی از سخت ترین ماده های دوومیدانی است ولی مربیان با توجه به استعداد و رکوردهایی که در من دیدند پیشنهاد دادند که در این رشته فعالیت کنم. واقعا هم رشته سنگینی است چرا که یک ورزشکار باید دو روز صبح و بعد از ظهر رقابت سختی را با حریفان خود انجام بدهد.
عملکردت در بازی های آسیایی چگونه بود؟
با عملکردی که در روز اول بازی های آسیایی داشتم فکر کردم که می توانم مدال به دست بیاورم. امید زیادی به خودم دادم که با کمی تلاش می توانم مدال بگیرم. اما در روز دوم همه چیز به مانند روز اول نبود و در پرش طول با دو خطایی که انجام دادم استرسم زیاد شد و در پرش آخر فقط توانستم بدون خطا بپرم تا امتیازی را در این ماده کسب کنم. با این نتیجه مطمئن شدم که نمی توانم مدال بگیرم و همین موضوع روحیه من را به هم ریخت. با این حال در پرتاب نیزه خوب کار کردم و تصمیم گرفتم بعد از ظهر در ۸۰۰ متر شرکت نکنم اما آقای داوری و شیری روحیه زیادی به من دادند تا مسابقات را ادامه بدهم و در رده بندی کلی جایگاه بهتری را به دست آورم. نمی دانم اشتباه بود یا بدشانسی، هرچه که بود مدال از دست رفت. اما یکی از بهترین اتفاقاتی که در اینچئون برای من افتاد حمایت آقای داوری از من با وجود مدال نگرفتن بود و حتی زمانی که من در آخرین ماده هفتگانه و در دوی ۸۰۰ متر می‌دویدم صدای تشویق‌های او را می‌شنیدم که این برای من ارزشمند بود.
اشک های سپیده توکلی یکی از صحنه های ناراحت کننده و بیادماندنی کاروان ایران در بازی های آسیایی بود.
من ۴ سال تمام تلاش کردم تا در اینچئون موفق باشم و در این مدت فقط به فکر مدال بودم. از ابتدا هم می‌دانستم که نمی‌توانم مدال طلا را به دست بیاورم اما تلاش زیادی برای کسب مدال برنز انجام دادم و فکر می‌کنم حق من بود که روی سکوی سوم بازی‌های آسیایی قرار بگیرم. حتی نفر سوم ماده هفت گانه بازی‌های آسیایی خودش به من گفت که اگر در پرش طول خطا نمی‌کردی، تو الان سوم بودی. زمانی هم که مراسم توزیع مدال آغاز شد، برای من خیلی سخت بود و دائم به این فکر بودم که من هم می توانستم روی این سکو باشم و این باعث شد که اشک بریزم.
فکر نمی کنی اگر فقط در پرش ارتفاع حضور داشته باشی موفق تر هستی؟
خیلی ها این موضوع را به من پیشنهاد داده اند اما من می توانم حداکثر رکورد پرشم را تا یک متر و ۸۷ بالا ببرم که با این پرش نمی توانم در آسیا مدال بگیرم اما با همین پرش در هفتگانه می توانم امتیاز خوبی را به دست بیاورم. در ایران و غرب آسیا من در ماده پرش ارتفاع هم شرکت می کنم اما چون می دانم در آسیا نمی توانم مدال بگیرم فقط در هفتگانه شرکت می‌کنم.
عملکرد بانوان دوومیدانی کار در اینچئون راضی کننده بود؟
خانم‌ها نسبت به آقایان وضعیت‌شان بهتر بود. لیلا رجبی برای اولین بار مدال گرفت و مریم طوسی هم تمام تلاش خود را انجام داد و توانست بهترین رکورد فصلش را بر جای بگذارد و برای اولین بار در هر دو ماده ۱۰۰ و۲۰۰ متر فینالیست شد. ما خانم‌ها تنها کسانی بودیم که توانستیم رکوردهای خودمان را در اینچئون نیز تکرار کنیم و من هم تنها کسی بودم که رکورد ایران را ارتقا بخشیدم. بنابراین با این نتیجه‌های به دست آمده، باید روی خانم ها سرمایه‌گذاری بیشتری شود چرا که شانس مدال‌مان بالا است.
نظرت درباره انتقاداتی که به فدراسیون می شود، چیست؟
واقعا نمی‌شود گفت که در اینچئون بد بودیم، به نظرم ما کمی بدشانس بودیم و علی رغم تلاش هایی که انجام شد نتوانستیم خوب باشیم. از خود من گرفته تا آقای صمیمی که در پرتاب آخر مدال را از دست داد کمی بدشانس بودیم. یک سری از بچه‌ها حتی نتوانستند رکوردهای شخصی خودشان را بزنند و اگر این اتفاق می‌افتاد مدال‌شان حتمی بود. بنابراین نمی‌شود به این دلایل فدراسیون را زیر سوال برد و همه این‌ها در ارتباط مستقیم با فدراسیون نیست. از نظر من شرایط بچه ها برای اعزام به اینچئون نسبت به چهارسال پیش خیلی بهتر بود و فقط بدشانس بودیم. آقای موسوی واقعا در تمرین‌ها خوب پرتاب می‌کردند و مدتی که من در اردوی بلاروس بودم دیدم که آمادگی خوبی دارد و اکثر پرتاب‌هایشان بالای ۶۹ متر است. بنابراین وقتی در مسابقه او نتیجه نمی‌گیرد نمی‌توان این موضوع را به گردن فدراسیون انداخت.
اینکه گفته می شود فدراسیون برنامه نداشته را قبول داری؟
من اصلا قبول ندارم که گفته می‌شود فدراسیون برنامه‌ای برای بازی‌های آسیایی نداشته است. همه کارهای ما زیر نظر آقای داوری بود و همه بچه‌ها هم در تمرین‌ها خوب کار می‌کردند. من یک اردوی ۲۱ روزه در بلاروس داشتم و در این مدت رییس فدراسیون با من مستقیما در تماس بود و درباره شرایطم صحبت می‌کردیم. یعنی فدراسیون تمام برنامه های ورزشکارانش را منظم و براساس برنامه زیرنظر داشت.
به نظرت برنامه ها باید تغییر کنند؟
به نظر من اگر تغییراتی قرار است در برنامه‌ها رخ بدهد این است که تنها سه ماه قبل از اعزام به مسابقه‌ها به اردو نرویم. یعنی همه چیز جلوتر برنامه‌ریزی شود. ما الان می‌دانیم حدود ۱۰ ماه آینده در مسابقه‌های قهرمانی آسیا شرکت خواهیم کرد و اگر بچه‌ها زودتر به اردو بروند، می‌توانیم در چین نتیجه بگیریم.
مسائل مالی را چقدر در کسب نتایج ضعیف تاثیرگذار می دانی؟
برخی از بچه‌ها کم‌لطفی می‌کنند و برای نتایج ضعیف‌شان به دنبال بهانه هستند اما از نظر من برای موفقیت یک ورزشکار هیچ بهانه‌ای وجود ندارد و هیچ چیز نمی تواند مانع باشد. من ورزشکار در مرحله اول باید به فکر خودم باشد نه اینکه بگویم حقوقم دیر شده و همین باعث نتیجه نگرفتنم شده است. این درست نیست.
به نظرت مربیان باید به همراه ورزشکاران خود به اینچئون می رفتند یا خیر؟
من زیر نظر آقای "خسروشیری" تمرین می‌کنم که او در اینچئون نیز همراه من بود اما نمی‌توان همراه هر ۲۱ ورزشکار مربیانشان را هم اعزام کرد. این تصمیم درستی بود که مربیان بچه هایی که در ماده های تخصصی کار می کردند به همراه آن ها به اینچئون رفتند. من در ۷ ماده مسابقه می‌دهم که ۴ ماده پرش و کاملا تکنیکی است. بنابراین باید مربی همراه من باشد اما برای تیم ۴۰۰*۴ نمی‌توان ۴ مربی را اعزام کرد.
بانوان دوومیدانی کار قزاقستانی در بازی های آسیایی مدال های زیادی را به دست آوردند و یکی از عوامل چهارم شدن این کشور در بازی ها بودند.
متاسفانه ما بیشتر روی فوتبال و کشتی سرمایه‌گذاری می‌کنیم اما کشور قزاقستان سرمایه‌گذاری زیادی روی دوومیدانی بخصوص روی بانوان خود انجام داده و همین باعث شده که در همه مسابقه‌ها و ماده ها قوی ظاهر شود. قزاق ها می دانند که توجه به دوومیدانی مدال های زیادی را برای آن ها به ارمغان می آورد. در ایران همه ما می‌دانیم که شنا، ژیمناستیک و دوومیدانی می‌تواند کمک زیادی به ارتقای سطح کلی ما در بازی‌های آسیایی داشته باشد اما عملا کمترین سرمایه‌گذاری را در همین سه رشته انجام می‌دهیم.
بعد از بازگشت از اینچئون برنامه ات برای رقابت های آینده چیست؟
بعد از بازگشت از بازی‌های آسیایی حدود یک هفته استراحت کردم و به تازگی هم تمرین‌های عمومی و سبک را آغاز کرده‌ام. در چند روز آینده نیز تمرین‌های اصلی‌ام را شروع می‌کنم. اولین مسابقه‌های پیش روی من مسابقه‌های بین‌المللی دهه فجر است که خودم را برای آن آماده می‌کنم. بعد از آن هم برای مسابقه‌های قهرمانی آسیا که در تابستان سال آینده در کشور چین برگزار می‌شود آماده می‌شوم.
بعد از نمایش قابل قبولت در بازی های آسیایی، درخواستت از مسئولان چیست؟
تقاضای من این است با توجه به نتایجی که خود آن ها از بانوان در اینچئون دیدند روی دختران در تمامی رشته‌های ورزشی سرمایه‌گذاری لازم را انجام دهند. من می‌توانم به آن‌ها قول بدهم که ما توانایی این را داریم که در دوومیدانی بیش از سه مدال به دست بیاوریم. البته اگر امکانات و شرایط بهتر باشد و اردوهای باکیفیت‌تری برای ما برگزار کنند. اردوی ۲۱ روزه من در بلاروس تاثیر زیادی روی نتایج مطلوبم داشت و اگر من هم مانند کاوه موسوی و لیلا رجبی ۴-۵ ماه در اردو بودم می‌توانستم مدال بگیرم.
نظرت درباره شرایط دوومیدانی ایران چیست؟
شرایط دوومیدانی ایران می‌توانست بهتر از این باشد اما به نظرم دوومیدانی از نظر مالی مشکل دارد و متاسفانه وزارت ورزش نسبت به دوومیدانی کم‌لطفی می‌کند.
سطح دوومیدانی زنان ایران را چگونه ارزیابی می کنی؟
دوومیدانی برای بانوان ایران خیلی سخت است اما به نظرم خانم‌های ایرانی همین که بتوانند به المپیک بروند خیلی خوب است و موفقیتی برای خودشان و فدراسیون محسوب می‌شود. دختران ایرانی حرف های زیادی برای گفتن دارند و من می دانم چه من و چه خانم های دیگر می‌توانیم مانند لیلا رجبی مدال‌آور باشیم. البته این بستگی به اهمیت مسئولان به بانوان دارد. اگر انرژی و سرمایه ای که برای مردان گذاشته شده است برای زنان نیز صرف می شد مدال‌های بیشتری را در اینچئون به دست می‌آوردیم. رشته‌های تیمی ۲۰ نفر اعزام می‌شوند و فقط یک مدال به دست می‌آورند اما در دوومیدانی بیشتر بچه‌ها فینالیست شدند و یا در بین ۶ نفر برتر قرار گرفتند بنابراین باید قبول کنیم که سطح دوومیدانی ایران به آسیا خیلی نزدیک شده و همه بچه‌های ما جزو ۱۰ نفر برتر آسیا هستند. شاید اگر ما به مسابقه‌ها و اردوهای بیشتری اعزام می‌شدیم نتیجه بهتری می‌گرفتیم.
حضور با حجاب اسلامی در رقابت های دوومیدانی چقدر در نتایج بانوان تاثیرگذار است؟
تنها کسانی که با پوشش اسلامی در رقابت‌ها حاضر می‌شوند و شانس کسب مدال هم دارند، ورزشکاران زن ایرانی‌اند و از نظر اعتبار هم نسبت به دیگر کشورهای اسلامی بالاتر هستیم. در سال‌های گذشته ما فقط برای شرکت کردن به بازی‌ها می‌رفتیم اما الان رقیبان از نام ما می‌ترسند هرچند که الان هنوز در ایران هیچ کس روی ما حساب باز نمی‌کند در حالی که اکثر کشورها به توانایی ما ایمان دارند.
توجه به ورزش بانوان در ایران چگونه است؟ شما از این وضعیت رضایت دارید؟
توجه مسئولان به ورزش بانوان نسبت به گذشته خیلی بهتر شده است اما تا حد مطلوب و کسب رضایت بانوان، خیلی فاصله وجود دارد. مشکل اصلی ما این است که روی ورزش خانم‌ها مانور زیادی داده نمی‌شود و همین باعث می‌شود که اسپانسرها جذب ورزش بانوان نشوند. همان طور که بازی‌های آسیایی از صداوسیما پخش شد، ادامه این موضوع می‌تواند پول بیشتری را جذب ورزش بانوان کند و حتی باعث کشف استعدادهای بیشتر هم می شود. مثلا در همین رشته دوومیدانی خیلی از مردم فکر می‌کنند که دوومیدانی فقط دویدن است و با پخش مسابقه‌های ما در بازی‌های آسیایی خیلی‌ها متوجه شدند که این گونه نیست و علاقه‌مند شدند که جذب این رشته شوند.
گفته می شود در دوومیدانی ورزشکار سالاری وجود دارد آیا این مضوع را قبول دارید؟
رشته دوومیدانی در همه جای جهان این گونه است. ورزشکار دوومیدانی برای موفقیت لازم است که در جایی و با مربی کار کند که راحت باشد. یک مربی در ورزشی مثل کاراته می‌تواند با ۶ ورزشکار کار کند اما مربی دوومیدانی که با من کار می‌کند، نمی‌تواند با مریم طوسی هم تمرین کند. یک ورزشکار دوومیدانی ابتدا باید با مربی خودش اخت شود و برای همین بیشتر به ورزشکار بستگی دارد که کجا برای تمرین کردن راحت است. اگر فدراسیون اجبار کند که در جای خاصی تمرین کند، ورزشکار هم با لجبازی تمرین‌ها را به خوبی انجام نمی‌دهد و یا اینکه تمرکز لازم را برای انجام درست تمرینات خود ندارد.
از نظر اسپانسر وضعیت لیگ دوومیدانی چگونه است؟
از نظر اسپانسر هم وضعیت دوومیدانی خوب نیست. در فاصله یک روز مانده به مسابقه‌های لیگ ما هنوز نمی‌دانیم در کدام باشگاه قرار است حضور داشته باشیم و حتی نمی‌دانیم که چه باشگاه‌هایی در لیگ هستند. به جای اینکه باشگاه‌ها به دنبال ما باشند ما به دنبال باشگاه‌ها هستیم. در ضمن مبالغ پیشنهادی باشگاه‌ها خیلی پایین است. من و خانم طوسی در رقابت‌های باشگاهی بیشترین امتیازها را کسب می‌کنیم و در هر رشته‌ای که حضور داریم مقام می‌آوریم و نفر اول می‌شویم اما برای مثال ما امسال حدود ۶ میلیون تومان درآمد داشتیم. اما ورزشکاران زن دیگر رشته‌ها که اعزام برون مرزی هم ندارند، بیشتر از ما دریافتی دارند؛ این ها ورزشکارانی هستند که در غرب آسیا هم وزارت ورزش روی آن‌ها حساب نمی‌کند اما ما که در سطح خوبی در آسیا قرار داریم، مورد توجه قرار نمی گیریم. ما حتی هزینه لباس و امکانات‌مان در لیگ را خودمان می دهیم در حالی که در دیگر رشته‌ها این گونه نیست.
برنامه ات برای المپیک ریودوژانیرو برزیل چیست؟
رسیدن به المپیک کار خیلی سختی است. قول صددرصد نمی‌دهم که حتما در المپیک حاضر باشم اما تمام تلاشم را در این راه انجام می دهم. شرایط کسب سهمیه المپیک نسبت به گذشته سخت‌تر شده است. در ابتدا ورودی B این رقابت‌ها ۵۹۰۰ بود اما الان ورودی A و B یکسان شده است و یک ورزشکار با کسب امتیاز ۶۰۵۰ به طور مستقیم راهی المپیک می‌شود. نا امید نیستم اما با مسابقه‌ها و رکوردهایی که در اینچئون زدم متوجه شدم که جا برای پیشرفت و امید برای کسب سهمیه المپیک را دارم.
صحبت پایانی؟
واقعا از حمایت خانواده بخصوص پدر و مادرم تشکر می‌کنم که اگر حمایت‌های آن‌ها نبود من الان اینجا نبودم. مربی من هم بیشترین وقت را برای من گذاشت و در تمرینات کمک زیادی به من کرد اما متاسفانه نتوانستم با مدالم تلاش‌هایش را جبران کنم. امیدوارم در مسابقه‌های بعدی مدال کسب کنم و ملت ایران را شاد کنم.
ارسال نظر