درس‌هایی که از اینچئون گرفتیم

هفدهمین دوره بازی‌های آسیایی هم به پایان رسید آن هم با 21 طلا، 18 نقره و 18 نشان برنز برای کاروان کشورمان. در مجموع مدالی کاروان ایران توانست 57 مدال کسب کند و در رتبه پنجم قرار بگیرد. رتبه‌ای که شاید نتوانست خاطرات گوانگژو را تکرار کند اما درس‌های خوبی برای ورزش ایران داشت.

مانند همیشه اهمیت زیادی به رشته‌هایی داده شد که در چند دوره گذشته نتوانسته‌اند مدال زیادی برای کاروان ایران کسب کنند یا به هیچ‌وجه مدالی کسب نکردند. رشته‌هایی مانند فوتبال، وزنه‌برداری، جودو و ... که این بار نیز درخششی نداشتند یا انتظارات را برآورده نکردند. تیم فوتبال با هزینه‌های بسیار زیاد، آوردن مربی خارجی و بین‌المللی، سر و صدای زیاد و ... ناکام‌ترین کاروان ورزشی ایران در بازی‌های آسیایی بود که نتایجش برای فوتبال ایران خجالت آور بود.

تیم ملی جودو با وجود برگزاری اردوها و شرکت در مسابقات مختلف بین‌المللی و کسب تجربه نتوانست در اینچئون مدالی کسب کند و بازهم در کسب مدال ناکام بود. تمامی جودوکاران کشورمان در این دوره از بازی‌های کارشان را با شکست به پایان رساندند و تا نزدیکی مدال هم نرفتند تا ناکامی‌های جودو ادامه‌دار باشد. گویی این رشته کلا به ناکامی عادت کرده و اگر مدالی بگیرد باید تعجب کرد. تکواندو و کاراته اما عملکرد خوب و قابل قبولی داشتند.

تیم ملی وزنه‌برداری ایران مدال گرفت، طلا هم گرفت اما انتظاری که از وزنه‌برداران می‌رفت برآورده نشد. تنها یک نشان طلای بهداد سلیمی که قابل پیش‌بینی بود و نقره کیانوش رستمی که همه روی طلای آن حساب باز کرده بودند، حاصل کار وزنه‌برداری بود تا این رشته را هم بین رشته‌هایی قرار دهیم که با سر و صدای زیادی نتوانست کاری از پیش ببرد. تیم ملی بسکتبال هم با اینکه نایب قهرمان این دوره از مسابقات شد اما می‌توانست بهتر از این کار کرده و مدال طلا کسب کند.

در رشته دوومیدانی هم انتظارات برآورده نشد و تنها طلای قابل پیش بینی احسان حدادی و نقره لیلا رجبی حاصل عملکرد ورزشکاران‌ ایران بود. این در شرایطی بود که انتظارات زیادی از این رشته وجود داشت.

یکی از رشته‌هایی که همیشه به آن اهمیت داده شده و این بار هم می‌توان به آن نمره قبولی داد کشتی است آن هم رشته‌ای که ریشه در ایران دارد و همیشه گفته می‌شود ورزش اول کشور به حساب می‌آید، اما به کشتی هم نقدی وارد است؛ نقدی به جا تا سر ورزشکاران ایران در مسابقات اینچنینی توسط داور بریده نشود. کشتی ایران که در این چند سال بارها اسیر ناداوری‌ها شده در اینچئون هم کم از داوری نکشید.

حسن رحیمی در کشتی آزاد و مقابل کشتی‌گیر کشور میزبان با اخطار بی‌مورد داور مسابقه‌اش را واگذار کرد و حذف شد و در فرنگی نیز سعید عبدولی با ناداوری نتوانست به فینال راه پیدا کند تا مدال طلایش به برنز تبدیل شود. این موضوع از ضعف کشتی ایران است که نتوانسته در این چند سال نماینده‌ای در اتحادیه جهانی کشتی داشته باشد و بدون کرسی ماندن ایران باعث شده به راحتی حق‌خوری صورت بگیرد.

ناداوری در رشته‌هایی مانند ووشو، بوکس و ... هم دیده شد که شاید اگر فدراسیون‌های کشورمان در فدراسیون‌های جهانی رشته‌های خودشان نماینده یا نفوذی داشتند این اتفاقات کمتر دیده می‌شد. 

هر چه بود، خوب یا بد هفدهمین دوره بازی‌های آسیایی هم به پایان رسید، اما رشته‌هایی که روی آنها حساب ویژه‌ای باز کرده بودیم انتظارات را برآورده نکردند و در عوض رشته‌هایی جور آنها را کشیدند و فراتر از انتظار ظاهر شدند که شاید انتظاری برای درخشش اینچنینی از آنها نمی‌رفت.

تیراندازی ایران خوب بود. کسب یک طلا و دو نقره توسط بانوان تیرانداز ایران نشان داد که می‌توان از این رشته مدال بیرون کشید و تیراندازان کشورمان توانایی بالایی برای کسب مدال دارند. تیراندازی که جزو رشته‌های پرمدال محسوب می‌شود و با ماده‌های مختلف در تیمی و انفرادی می‌تواند به تعداد مدال‌های ما بیفزاید، می‌تواند در آینده کمک زیادی به کاروان ورزشی ایران کند.

قایقرانی ایران در این دوره از بازی‌ها خوب عمل کرد. یک طلا، دو نقره و 6 برنز سهم قایقرانان ایران بود که شاید اگر صدم ثانیه‌ها اجازه می‌داد عملکرد بهتری را هم از قایقرانی مشاهده می‌کردیم. آن هم در رشته‌های که پر از مدال است اما شاید مسئولان ورزش کشور توجهی چندانی به این رشته ندارند. دوچرخه سواری و کبدی هم جزو رشته‌هایی بودند که خوب کار کردند و البته نیازمند توجه هستند.

عملکرد ورزشکاران تیر و کمان را هم می‌توان در یک ارزیابی کلی خوب دانست. هر چند تنها یک مدال طلا و یک برنز سهم ایران از این رشته پر مدال بود، اما کمانداران مرد و زن ایران در بازی‌های آسیایی اینچئون نشان دادند که اگر به آنها توجه بیشتری شود، می‌توانند برای ایران افتخارآفرینی کنند.

رشته‌هایی مانند شنا و شمشیربازی هم رگه‌هایی از امید را نشان دادند که شاید با کمی سرمایه‌گذاری روی چنین رشته‌هایی بتوان پیشرفت بیشتری را هم در این رشته‌ها ببینیم.

بازی‌های آسیایی اینچئون به ما و مسئولان ورزش کشور درس داد تا به برخی رشته‌های پر مدال و توانمند اهمیت بیشتری داده شود. درس داد تا مثل همیشه تمام انرژی، توان و سرمایه‌مان را روی رشته‌هایی نگذاریم که نمی‌توانند مدالی کسب کنند یا رتبه ایران را ارتقا دهند. حالا وقت آن رسیده که به ورزش‌های انفرادی که ماده‌ها و بخش‌های مختلفی دارد، توجه شود، رشته‌هایی همانند قایقرانی، دوومیدانی، ژیمناستیک و ... که می‌توانند در ارتقای رتبه ایران در دوره‌های بعدی بازی‌ها و همچنین المپیک 2016 تاثیر داشته باشند. کشورهایی همانند چین و قزاقستان با سرمایه‌گذاری در ورزش‌های انفرادی به توفیقات زیادی رسیدند و قزاقستان با تکیه بر این مهم رتبه چهارمی را از ایران پس گرفت.

در هر صورت کار برای المپیک آینده و بازی‌های آسیایی 2018 از همین حالا آغاز شود؛ پایان بازی‌های اینچئون آغاز راهی تازه در ورزش ایران است.