به گزارش پارس به نقل از بانک ورزش، در مورد انتخاب‌های كارلوس كی‌روش برای تیم ملی كشورمان، حرف و حدیث‌ها و انتقادات زیادی وجود دارد.



با این حال اما خیلی از اشكالات را شاید بتوان توجیه كرد. مثلا در مورد علی كریمی و مهدی رحمتی اگر به خداحافظی‌های احساسی‌شان استناد كنیم و پیام صادقیان را اگر به خاطر خلق و خوی‌شان سزاوار حضور در جام جهانی ندانیم، باز یك علامت سال بزرگ در فهرست مدعوین سینیور هست كه بدجوری توی ذوق می‌زند؛ علیرضا حقیقی!


این شاید تاریك‌ترین نقطه كارنامه كی‌روش باشد؛ اینكه گلری را با خودش به برزیل برده كه امتحانش را بارها در ایران پس داده و شكست خورده است.


واقعا حقیقی طی این سال‌ها چه گلی به سر خودش و تیم‌های باشگاهی‌اش زده است؟ از نظر فنی كه تقریبا همه جور توپی وارد دروازه او شده و از نظر اخلاقی هم اگر درگیری با دایی در تمرینات پرسپولیس را کنار بگذاریم، فقط طی همین چند ماه اخیر یک فقره بی‌انضباطی بسیار بزرگ در اسپورتینگ كوویلیا از او سر زده است.


ضمن اینکه در فصل پیش وی در پرسپولیس ذخیره نیلسون بود و در لیگ دسته دو پرتغال ۴ بازی کرده که در یک بازی ۳ گل خورده و در بازی دیگر ۴ گل.


حالا حقیقی چرا باید جای گلرهای آینده‌دار ایران را در جام جهانی بگیرد؟ آیا باید باور كنیم اطمینان به او، با انتقالش به لیگ پرتغال و حضور عجیبش در دروازه تیم ملی در میانه‌های بازی با گینه در ارتباط است؟