مرد ایرانی که از ملکه انگلیس جایزه گرفت+ عکس

به گزارش پارس به نقل از دانا، در یکی از روزهای بهمن ماه مهمان پیشکسوتی از خانوداه وزنه برداری شدیم. پیرمرد ۹۰ ساله ای که باعث آشتی پنج وزنه بردار المپیکی و رضازاده شد. پیدا کردن منزل آخرین بازمانده المپیک ۱۹۴۸ لندن و هم تیمی سلماسی و نامجو کار چندان سختی نبود به ویژه این که خیابانی به اسم او در شمال تهران وجود دارد و بر روی در سبز رنگ منزلش نیز با خطی درشت و طلایی رنگ نام او حک شده بود. (م – ر- رئیسی)

میر رسول رئیسی با لبخند اما به تنهایی از ما استقبال کرد وقتی علت تنها بودن او را جویا شدیم گفت: خانم ها به مجلس زنانه ای رفته اند اما خانمم همه چیز را برای پذیرایی آماده کرده و به من هم سفارش کرده حتما از مهمانانم پذیرایی کنم!

خانه دوبلکس رئیسی با آن معماری فوق العاده اش نظرها را جلب می کرد. زمانی که به او گفتم خانه بسیار زیبایی دارید، با پاسخی که به من داد متوجه شدم میزبان من علاوه بر قهرمان وزنه برداری، یک مهندس چیره دست هم به حساب می آید.

رئیسی پس از انجام پذیرایی، ضبط صوتی را آورد تا گفتگوهایمان را داشته باشد و با صحبتهایش ما را به اردبیل جایی که در آن بزرگ شده بود، ببرد.

مشروح صحبتهای میر رسول رئیسی را ادامه می خوانید:

روس ها سوق دهنده رئیسی به سمت وزنه برداری

من در چهارم مهرماه ۱۳۰۳ در اردبیل به دنیا آمدم. روزی که به دنیا آمدم با تولد حضرت رسول اکرم مصادف بود به همین دلیل اسم من را رسول گذاشتند. وقتی بزرگ شدم همه نوع ورزشی انجام می دادم و از روزنامه هایی که از تهران می آمد یک سری حرکات را یاد می گرفتم طوری که آن قدر در راه رفتن روی دست تسلط پیدا کرده بودم که کتاب هایم را به پاهایم می بستم و از درخانه تا مدرسه را روی دست می رفتم.

آن زمان یک دبیر به نام سید جعفر موسوی داشتیم که به همه سپرده بود به من کاری نداشته باشند. حتی مواظب بود کسی مزاحم من نشود تا این که سال ۱۳۲۰ روس ها و انگلیس ها به ایران آمدند. یک مدرسه پشت خانه ما بود که روس ها آنجا را اشغال کردند و من از بالا می دیدم که آنها با هالتر ورزش می کنند. من به روس ها نگاه می کردم و آن ها به من می خندیدند تا این که بالاخره پیش روس ها رفتم و مثل آب خوردن هالترها را بلند کردم. کم کم پیش روس ها تمرین کردم. البته هم زمان دو، فوتبال، والیبال و ژیمناستیک هم بازی می کردم. تا این که در سال ۲۱ یک روز در خیابان دیدم آگهی زده اند مسابقات قهرمانی کشور در تهران برگزار می شود و هر کس می خواهد شرکت کند برود اداره معارف اسمش را بنویسد. اداره معارف یعنی اداره فرهنگ. من رفتم آنجا اما دیدم انگار بلد نیستند چه کار کنند.

 
موقع برگشت از بازیهای آسیایی دهلی یکی از هواپیماها موتورش خوابید و ۵۰۰ متر، ۵۰۰ متر هواپیما پایین آمد، سرپرست هواپیما دستور داد درهای هواپیما را باز کنند که هواپیما شروع به چرخیدن کرد. من یک بار آسمان را می دیدم و یک بار زمین. خدا کمکمان کرد و هواپیما در یک فرودگاه ارتشی نرسیده به پاکستان نشست…

خوشبختانه یک فامیل کشتی گیر داشتیم که در تابستان به اردبیل آمده بود و به من گفت با هم به رشت برویم. آنجا یک باشگاهی در اول بازار رشت بود که به آن باشگاه رفتیم. وقتی وارد باشگاه شدیم مرحوم نامجو داشت روی تشک کشتی می گرفت و بعد وزنه می زد. من را به او معرفی کردند و نامجو گفت وزنه ای بزنم تا ببیند چطوری هستم. وزنه را که بلند کردم گفت این که رکورد ایران است. خلاصه ۱۵ روز با مرحوم نامجو تمرین کردم و بعد در مسابقات قهرمانی کشور که در شیرودی برگزار شد، در دسته ۷۵ کیلوگرم برای رشت مسابقه دادم و دوم شدم. این اولین مدالی بود که من در وزنه برداری گرفتم بنابراین خیلی برایم ارزش دارد.

بعد از مسابقات قهرمانی کشور عبدالله نادری و پادگرنی (اداره کنندگان مسابقات قهرمانی کشور) وقتی دیدند ممکن است آتیه ای داشته باشم پیشنهاد دادند با اجازه خانواده در تهران بمانم. چون سیکل داشتم به هنرستان راه آهن رفتم و راه و ساختمان خواندم.

در مسابقات جهانی هلسینکی پایمان به دنیا باز شد


تا سال ۱۳۲۶ فدراسیون وزنه برداری ایران عضو فدراسیون جهانی نبود و فقط مسابقات در ایران برگزار می شد تا این که به عضویت فدراسیون جهانی درآمدیم.

اولین تیمی هم که از ایران به مسابقات جهانی هلسینگی رفت، من، سلماسی، نامجو، میرقوامی و مهینی عضو آن بودیم و این تیم با سرپرستی داود نصیری و به همراه حسین صادق که آن زمان رئیس فدراسیون بود که خیلی هم به وزنه برداری خدمت کرد، در مسابقات شرکت کردیم. با این مسابقه پایمان به دنیا باز شد. البته امتیازی کسب نکردیم اما خیلی چیزها یاد گرفتیم چون قبل از آن فقط راجع به مسابقات جهانی شنیده بودیم. در راه برگشت به ایران، ۱۰-۱۵ روز در اردوگاهی در سوئد که مثل ورزشگاه شیرودی و آزادی خودمان بود با سوئدی ها تمرین کردیم که خیلی پیشرفت کردیم و مسابقه ای میان ما و آن ها برگزار شد که به جز یک نفر همه پیروز شدیم. بعد به مصر رفتیم و با تیم مصر مسابقه دادیم.

وقتی به تهران برگشتیم کم کم صحبت المپیک شد. اردوها برگزار و رکوردگیری کردند. من به همراه سلماسی، نامجو و میرقوامی به المپیک ۱۹۴۸ لندن رفتیم. کاروان ما ۷۰ نفر بود و مرحوم سلماسی مدال گرفت.
 

در سال ۱۹۴۹ در مسابقات جهانی هلند من سوم شدم و اولین مدال جهانی ام را گرفتم، تیمی نیز سوم شدیم. در سال ۱۹۵۱ و در بازی های آسیایی دهلی نو مدال طلا گرفتم و تیمی نیز مثل این که اول شدیم! در سال ۱۳۳۱ نیز وزنه برداری را کنار گذاشتم و به دنبال زندگی ام رفتم.

ماجراجویی در بازی های آسیایی دهلی نو


وقتی می خواستیم به بازی های آسیایی برویم چون بودجه ای نداشتند با سه تا هواپیمای ارتشی ما را به بازی ها بردند. موقع برگشت یکی از هواپیماها موتورش خوابید و ۵۰۰ متر، ۵۰۰ متر هواپیما پایین آمد، سرپرست هواپیما دستور داد درهای هواپیما را باز کنند که هواپیما شروع به چرخیدن کرد. من یک بار آسمان را می دیدم و یک بار زمین. خدا کمکمان کرد و هواپیما در یک فرودگاه ارتشی نرسیده به پاکستان نشست. خودمان سالم بودیم اما اثاث ها همه ریخته بود. پس از آن افسرانی که در هواپیما بودند جلسه ای گذاشتند و اعلام کردند یکسری اسناد داخل هواپیما بوده که باید پیدا شود. سه نفر را انتخاب کردند تا اسناد را پیدا کنند که یکی از آن ها من بودم. مسیر هواپیما را با ماشین های ارتشی برگشتیم و یکی یکی اسناد را پیدا کردیم. من در آن میان چمدان خودم را دیدم که تکه تکه شده بود اما همه چیز داخل آن بود حتی دلارها اما از مدالم خبری نبود. خیلی ناراحت شدم تا یکی از افسران من را صدا کرد و با اشاره جوی آب را نشان داد. مدالم در جوی آب برق می زد، آن را از آب گرفتم و برگشتیم.
 

 

رئیسی در خلال صحبتهایش ما را به سمتی از خانه اش که در آنجا مدال ها، لوح تقدیر و سوغاتی هایی را که ره آوردی از مسابقات مختلف قرار داشت، هدایت کرد و راجع به هر کدام از آنها توضیحی داد و گفت: تعداد مدال ها و لوح های افتخارم خیلی زیاد است. تعدادی از آنها را به برادرم دادم چون خیلی دوستشان داشت.

در میان هدایا مجسمه ای از رشته ورزشی جودو را نشانمان داد که از سوی فدراسیون جودو به او اهدا کرده بودند. خودش می گفت با تمام ورزشکاران رشته های مختلف دوست بوده و رابطه خوبی داشته است.


پس از آن ما را به اتاق کارش راهنمایی کرد. بر روی دیوار های اتاق کار رئیسی عکس هایی از حسین توکلی، حسین رضازاده، بهداد سلیمی و سجاد انوشیروانی خودنمایی می کرد. وقتی در حال تماشای عکس های روی دیوار بودیم صحبت هایی راجع به رضازاده و وزنه برداران المپیکی انجام داد.
 

رضازاده نسبت به قبل پخته تر شده است

پس از انقلاب، مشاوره شش رئیس فدارسیون بودم. برومند، فائقی، زارع، مرادی، افشارزاده و رضازاده رئیس هایی هستند که مشاور آن ها بوده ام. الان بعضی ها به رضازاده و مدیرتش ایرادهایی می گیرند و آن را به من می گویند. من از وقتی رضازاده وارد وزنه برداری شد همه جا حامی اش بودم. وقتی رئیس فدراسیون شد باز هم حامی اش شدم. شاید آن افراد درست بگویند که در مدیریت ضعیف است اما او ۲ امتیاز دارد که دیگران ندارند. رضازاده دو تا المپیک پشت سر هم مدال گرفت. من ۵ -۶ مسافرت با او رفتم و استان دارها به حرف او گوش می دهند. در سفر اصفهان استاندار اصفهان برنامه های دیگرش و ملاقات با مقام دیگر را کنسل کرد. رضازاده توانست ۵۰۰ میلیون برای هیات اصفهان بگیرد و ۵۰۰ متر هم زمین برای ساخت خانه وزنه برداری دادند که به وسیله سیف زاده که فرد زحمت کشی است ساخته شد. برای فدراسیون که کمبود مالی دارد، امتیازهای بزرگی می گیرد.
 

درست است او از روی تخته به پشت میز رفته اما نسبت به قبل پخته تر شده است. قبلا کسی نبود به او کمک کند، من هم نمی توانستم هر روز فدراسیون بروم. با این حال هر کس سلیقه ای دارد و امیدوارم هر مشکلی است با همین آقایانی که ایراد می گیرند برطرف شود.


از این که وزنه برداران المپیکی حرفم را قبول کردند به خود می بالم


بعد از المپیک لندن اتفاقاتی در داخل فدراسیون افتاد و تفرقه هایی ایجاد شد که باعث شد پنج وزنه بردار المپیکی رنجیده خاطر شوند و تمرین نکنند. در کل اوضاع ناجور بود. حتی آقای عباسی از آن ها دعوت کرد تا آنها را با گروه دیگر آشتی دهد که به جایی نرسید تا این که مدتی پیش به شبکه دو رفتیم و من آن ها را آشتی دادم. بهداد سلیمی گفت وقتی بزرگان آمدند من دیگر حرفی ندارم. جالب این که از همه جای ایران به من زنگ زدند و گفتند دستت درد نکند.


وقتی اردوها شروع شود اگر آثار تنش باشد سعی می کنم آن را برطرف کنم و خوشحالم از این که ورزشکاران حرف من را قبول کردند و از این به خودم می بالم. الان هم با وزنه برداران در ارتباط هستم و به آن ها می گویم مبادا تمرین های خود را عقب بیاندازید.

در گوشه اتاق کار او آرشیوی از فیلم های ویدئویی به چشم می خورد که رئیسی با اشاره به آنها گفت: تفریح من دیدن فیلم های وزنه زدن وزنه بردران ایران است و فیلم تمام آنها را دارم. من فیلم وزنه زدن رضازاده، محمد نصیری، پرویز جلایر، کوروش باقری و همه را نگاه می کنم.

رئیسی در واپسین لحظاتی که مهمانش بودیم آلبوم عکس خود را نشان ما داد. زمانی که به عکس نامجو رسید، گفت: نامجو نابغه وزنه برداری ایران در زمان قدیم بود. او در ۴۰ سالگی هم مدال گرفت. وقتی به هلسینگی رفتیم وزن ۵۶ کیلوگرم اضافه شده بود. نامجو وزن ۶۰ کیلوگرم بود. چون شنیده بودم هوا سرد است یک پوست با خودم برده بودم که نامجو برای پایین آوردن وزنش در آن مسابقات پوست را انداخت و به سونا رفت تا وزن کم کند. قبلا برایشان سالگرد می گرفتند اما الان نه. به آنها کاری ندارم و خودم در سالگرد فوت سلماسی و نامجو سر خاکشان می روم.

من و نامجو از ملکه انگلیس جایزه گرفتیم
 

 

در آلبوم او عکسی وجود داشت که ژست ورزشکاران پرورش اندام را گرفته بود و کاپی نیز در دست داشت. او در توضیح این عکس گفت: پس از بازی های المپیک لندن در میان افرادی که اندام خوبی داشتند مسابقه ای برگزار کردند که من و نامجو شرکت کردیم. البته آن موقع دسته ها بر اساس کیلو نبود بلکه قد را در نظر می گرفتند به طوری که دسته ۱/۶۰،۱/۷۰،۱/۸۰ و ۱/۹۰ بود. در آن مسابقه نامجو در دسته ۱/۶۰ اول شد و من نیز در دسته ۱/۷۰ دوم شدم. جوایزمان را ملکه انگلیس داد. بدن من با ورزش به این شکل درآمد و با دوپینگ نیست.

رکورد زدن با دوپینگ خیانت به وزنه برداران قدیمی است

آن زمان ما امکانات امروز را نداشتیم و در هوای آزاد وزنه می زدیم که این کار درست نیست. وزنه ها و هالترهایی که الان هست آن موقع نبود یا مشکل داشتند طوری که در دست خوب نمی چرخیدند. از سال ۱۹۴۷ امکانات بهتر شد اما امکانات امروز را هیچ وقت نداشتیم. نزدیک به مسابقات ۲۰ روز در اردو بودیم و در شیرودی می خوابیدیم.

ما اصلا نمی دانستیم دوپینگ چی هست. فقط کلسیم به ما می دادند و می گفتند برای پا خوب است که من نمی دانم واقعا اثری داشت یا نه. مرحوم فیروز پژوهان می گفت دوپینگ ما غیرت ماست. اگر الان با داروهای نیروزا رکورد زده باشند به قدیمی ها، به نصیری و نامجو خیانت کرده اند. متاسفانه الان دوپینگ رواج پیدا کرده اما نسبت به قبل خیلی سخت گیری می کنند.
 

از مثبت شدن تست دوپینگ ۹ وزنه بردار تا صبح خوابم نبرد


وزنه برداری همیشه برایم شیرین بوده مخصوصا اولین مدالی که در ورزشگاه شیرودی گرفتم که دوم شدم. برای مسابقات جهانی دومینیکن که دوپینگ ۹ وزنه بردار درآمد تلخ ترین خاطره ام است و از ناراحتی تا صبح خوابم نبرد.


صحبت پایانی:

من وزنه برداری خود را مدیون نامجو، عبداله نادری، پادگرنی و تلاش و پشتکار خودم میدانم. اگر پیشکسوتان که باعث افتخار ما بودند یک خرده کوتاه بیایند ارتباط با فدراسیون درست می شود. من خوش بینم که همه چیز درست می شود.