پرسپولیس برای قهرمانی باید دعا کند!

به گزارش پارس به نقل از ایران ورزشی، نقطه سر خط. پرسپولیس دوباره مدعی شد. در این چند هفته هیچ امیدی در دلش حتی سوسو نمی زد. امروز اما دوباره مدعی است و یک چشمش دنبال رد پای رقیبان و امتیازهایی که ناخواسته بر زمین می ریزند تا پرسپولیس را رهنمون کند به سوی قهرمانی.

یکی از بلیت های قهرمانی در جیب دایی است و به نام پرسپولیس؛ و این قهرمانی تنها یک شرط دارد و آن اینکه پرسپولیس هر ۵ بازی باقی مانده را به پیروزی بگذراند اما دیگر بالانشین ها به اندازه این تیم امتیاز نگیرند.

پرسپولیس با ۱۵ امتیاز دیگر داشته هایش را به عدد ۵۹ می رساند و اگر استقلال صدرنشین و فولاد هر کدام ۴ امتیاز از امتیازهای پیش رو را از کف بدهند، آن وقت جام « سرخ» می شود.

آنچه پرسپولیس را به لمس این جام امیدوارتر کرده، حریفانی هستند که امتیاز دادن را از هر کاری بهتر بلدند و با همین شیوه چنان پیش رفته اند که پاهایشان از لبه پرتگاه لیگ برتر آویزان است.

پرسپولیس باید با فجرسپاسی بازی کند که تنها برای مس قعرنشین دست نیافتنی می نماید و دیگر همسایه فجر یعنی راه آهن سورینت هم حریف دیگری است برای تیم دایی که باید یک هفته مانده به سوت پایان فصل در نبرد با پرسپولیس برای ماندنش زورآزمایی کند. تا پیش از آن اما دایی و شاگردان قرمزپوشش یک بار در آزادی از صبا پذیرایی خواهند کرد و بازی دیگری را هم در رشت به میهمانی می گذرانند. بازی با استقلال صنعتی خوزستان هم پایانی است برای فصل پر حادثه پرسپولیس.

نکته مهم اینکه رتبه همه حریفان پیش رو، دورقمی است و کار پرسپولیس و دایی آسان تر از دیگر بالانشین هایی است که برای رسیدن به جام باید از سر و کول هم بالا بروند. منظور، استقلال و فولاد و نفت و سپاهان است که پرسپولیس را دوره کرده اند.

تراکتورسازی هم اگر چه به اندازه تیم های بالادستی اش امیدوار نیست اما بیش از هر یک از آنها در تعیین قهرمان نقش دارد؛ از آن جهت که باید با همه مدعیان- غیر از سپاهان- چشم در چشم شود.

تراکتورسازی با استقلال و نفت در تهران بازی می کند و با فولاد، در اهواز. کافی است از هر سه تیم امتیاز بگیرد تا پرسپولیس امیدوارتر شود. پرسپولیسی که بدون درگیر کردن خود در جنگ بالانشین ها دنبال جام می دود باید البته همه امتیازهای ممکن را بگیرد؛ آن هم به شرط امتیاز دادن مدعیان.

توشه این مدعیان از داشته های پرسپولیس سنگین تر است و شانس شان برای قهرمانی، کمرنگ تر. چرایش را در برنامه ۵ هفته آخر باید جست جایی که استقلال باید با رقیبانی به اندازه خودش مدعی یعنی تراکتورسازی و نفت و فولاد بازی کند و البته در بندرانزلی با ملوان که معمولا خوب یقه تهرانی ها را می گیرد.

سایپا هم دیگر حریف پیش روی آبی هاست. فولاد هم اگر بازی مستقیمش با استقلال را کنار بگذاریم، مثل این تیم باید هم با تراکتورسازی بازی کند و هم با نفت و ملوان. بازی با گسترش فولاد در تبریز را هم البته از الان نمی تواند به نام خود بنویسد.

تیمی که پیش از فولاد، باید با نفت بازی کند. نفتی که آن هم تراکتورسازی و فولاد و استقلال را پیش رو دارد؛ و همچنین سپاهان را که نمی توان مدعی نخواندش. غیر از بازی با نفت، سپاهان یک دربی را هم در انتظار خود می بیند و مس و سایپا و ملوان هم دیگر حریفانش هستند.

تیم اصفهانی نه به اندازه استقلال با مدعیان درگیر است و نه به اندازه پرسپولیس، دور از آنها. به اندازه آنها اما به جام نزدیک است. هر چند که شاید نتواند به اندازه پرسپولیس و پرسپولیسی ها به روزهای نیامده امیدوار باشد.

پرسپولیس باید با پایین جدولی ها بازی کند و بالانشین ها با یکدیگر. یعنی که هر نتیجه ای در تقابل های مدعیان رقم بخورد به سود پرسپولیس است و گامی برای راندنش به سوی هت تریک قهرمانی در این لیگ سیزده ساله.

پرسپولیس قهرمان می شود؛ اگر همه بازی های باقی مانده اش را ببرد و استقلال، دست کم چهار امتیاز از دست بدهد و البته این چهار امتیاز شامل حال بازی اش با فولاد- فولاد و استقلال هم امتیازند- نشود.