پرونده های جدیدی از فساد در فوتبال!

به گزارش پارس به نقل از تسنیم، سر و صدای مبارزه با فساد در فوتبال ایران بعد از مصاحبه جنجالی علی دایی در اصفهان و بعد از بازی سپاهان و پرسپولیس بلند شد و طبق معمول مدیران فدراسیون فوتبال نیز با موج صدای تحول خواه در فوتبال همراه شدند و حتی کار به خانه ملت و کمیسیون اصل ۹۰ مجلس شورای اسلامی کشیده شد.

هنوز داستان دایی، محسن قهرمانی، پرسپولیس و غش کردن خاتمه نیافته بود که امیر عابدینی مدیرعامل باشگاه داماش انگشت اتهام را متوجه افرادی از داور گرفته تا کارمندان سازمان لیگ و حتی فدراسیون کرد. صحبت از افرادی است که با دریافت مبلغی میلیاردی توانایی بالا بردن یا زمین زدن تیم ها را دارند.

گویا ماجرای فساد در فوتبال مانند رشته نخی شده که هرچه بیشتر کشیده می شود، عمق تباهی انباشته در آن خود را بیشتر نشان می دهد. در این میان مشخص نیست که باید همچنان به کمیته انضباطی، ستاد رسیدگی به تخلفات و کمیته تشکیل نشده اخلاق دل بست یا قرار است سنگرهای آبرو و اعتبار فوتبال ایران یک به یک در هزارتوی اتهامات تلنبار شده فرو بریزد.

ماه ها از داستان پرسپولیس و قهرمانی در اصفهان گذشته و هنوز مشخص نشده که در نهایت چه کسی و به کدام سو غش کرده و آیا اصلاً غشی در کار بوده یا نه. هنوز کمیته اخلاق فدراسیون فوتبال معطل مانده مشخص نیست چه زمانی آنها با صراحت وارد میدان خواهند شد و اراده پاکسازی فوتبال ایران را به رخ خواهند کشید.

گروه پیگیر پرونده فساد در فوتبال درون مجلس شورای اسلامی و حتی نهادهای پیگیر در فدراسیون فوتبال به افرادی که پشت پرده های این فساد را در رسانه ها طرح می کنند، نقد دارند. این نقد وارد است و نباید با نام و اعتبار انسان ها به راحتی بازی شود اما سکوت و صبر در فوتبالی که پول و نتیجه تمام حیات و بقای آن را در خود گرفته تا کجا ممکن است؟ در نهایت این ادعاها و پرونده ها باید پایانی داشته باشد؟

در این مدت افراد زیادی آدرس های گنگ یا روشنی از لایه های فساد در فوتبال ایران ارائه دادند. شاید برای بسیاری مشخص است که این فساد از کجا منشأ می گیرد و به قول معروف سر افعی نمایان شده اما دلیل مسامحه و وقت کشی در گرفتن تصمیم نهایی برای پاکسازی فوتبال چیست و چه زمانی پرونده قطور فساد در فوتبال ایران به صفحه آخر می رسد؟

از پیوندهای تجاری خانوادگی پشت سر یوونتوس تا قدرت اقتصادی سیاسی حامی میلان در فوتبال ایتالیا پرتوان تر نمی شود سراغ گرفت اما ابهت این سیاهه قدرت و ثروت با اراده نهادهای امنیتی و فوتبالی در کالچوپولی فرو ریخته از بین رفت تا امیدی برای رسیدن به فوتبال پاک در آن کشور زنده شود و یا در فوتبال آلمان داور متخلف لحظه ای تحمل نشد.

در ایران اما ظاهراً مصلحت ها و لابی ها قوی تر است یا شاید صبر و تحمل آن قدر بالاست که هر سال کثیفی های مضر برای فوتبال عیان تر می شود و باز هم اتفاقی در فوتبال ایران رخ نمی دهد.

شاید و قطعاً وقت آن رسیده تا این بار مدیریت فوتبال ایران و دستگاه های نظارتی فساد را به چالش بکشند. شجاعت تنها راه باقی مانده است و تصمیم گیران کلان فوتبال در یگانه فرمول برای پاکسازی ورزشی که علاقمندانش روی به ریزش گذاشته اند، باید بپذیرند که خانه عنکبوت را حتی اگر درون مجموعه خودشان قرار دارد، ویران کنند.