تنها کوچه قرینه تهران در حال نابودی
خیابان حافظ خیابان شلوغی است و در کمتر روزی روی آرامش را به خود می‌بیند. از یک طرف به خیابان انقلاب راه دارد و از یک طرف می‌رسد به خیابان پر رفت و آمد جمهوری و موبایل فروشی‌هایش. اما بین اینهمه شلوغی کوچه‌ای قرار گرفته که از آن همه هیاهو به دور است و حیات جداگانه‌ای را از سر می‌گذراند. کوچه‌ای که گذر زمان شکل و شمایلش را تغییر نداده و به آن لولاگر یا کوچه قرینه پایتخت می‌گویند. با اسنپ تریپ همراه باشید و با این کوچه بیشتر آشنا شوید:
کوچه لولاگر کجاست؟
کوچه لولاگر در خیابان نوفل لوشاتو کوچه عجیب و غریبی است. اول و آخرش در دارد و همه ساختمان‌ها در آن شبیه به هم و قرینه هستند، به همین دلیل هم به آن متفاوت‌ترین کوچه پایتخت می‌گویند. می‌روید خیابان حافظ که تعدادی از قدیمی ترین هتل های تهران هم نزدیکش است، وارد خیابان نوفل لوشاتو که سفارت فرانسه و ایتالیا هم آنجاست، می‌شوید، ۵۰ متر می‌روید و به کوچه لولاگر می‌رسید، جایی که هنوز ساختمان‌های آجری با بهارخواب‌های دل انگیزش به قوت سابق درآن باقیست. جایی که پای ساختمان‌های مرتفع هنوز به آن بازنشده و حتی ساکنانش هم، همان ساکنان قدیمی‌اند، مگر ساکنان ارمنی و جوانترها که حالا بعضی‌هایشان رفته‌اند خارج و مگر بعضی از خانه‌ها که خالی است و قرار است به بیمارستان مروستی اضافه شود.
داستان کوچه قرینه تهران
کوچه لولاگر که جزو آثار ثبت شده میراث فرهنگی است، عمری طولانی و قصه‌ای خواندنی دارد. سال ۱۳۱۷ محمد باقر لولاگر که حالا عمرش را به شما داده، در تهران و شهرهای دیگر مشغول ساخت و ساز است و دستی در کار خیر دارد. او تصمیم می‌گیرد با برادرش، اکبر لولاگر که در برلین فرش‌فروش است، شراکتی راه بیاندازد، بنابراین بخشی از اموالش را صرف ساخت مسجد و بیمارستان می‌کند – بناهایی که هنوز به قوت خودش باقی است- و با بخش دیگر زمین کوچه لولاگر را می‌خرد و به کمک سرمایه برادرش، مشغول ساخت خانه‌هایی در کوچه لولاگر می‌شود.
محمد باقر لولاگر از آنجا که نماینده برادرش است، به رسم امانت‌داری، مشابه هرچیز که برای خود ساخته، یکی هم به همان شکل و به کمک استاد حسن بنا در طرف دیگر کوچه برای برادر دور از وطنش می‌سازد و اینطوری می‌شود که کوچه قرینه پایتخت شکل می‌گیرد. ساختمان‌هایی با بهارخواب و درختانی متقارن یکی بعد از دیگری ساخته و کوچه محلی می‌شود برای زندگی اختصاصی لولاگرها، خانواده‌ای که هنوز و با گذشت ۷۸ سال بیشترشان هنوز ساکن خانه‌های سمت چپ کوچه‌اند، اما مثل خانه ها، نه به همان سرزندگی سابق.
پیتزا داوود؛ قدیمی‌ترین پیتزافروشی شهر
کوچه لولاگر، جذابیت‌های دیگری هم به غیر از خانه‌های قرینه‌اش دارد. قدیمی‌ترین پیتزا فروشی تهران یعنیپیتزا داوود ته همین کوچه است. به عقیده خیلی‌ها آقا داوود با موهای سفیدش میراث زنده کوچه است و پیتزافروشی کوچک او باعث شده، لولاگر از فراموشی نجات پیدا کند، مردم می‌آیند روی چهارپایه‌های رنگی و جعبه نوشابه‌های مغازه آقا داوود می‌نشینند و حال و هوای قدیمی‌اش را عوض می‌کنند.
پیتزا داوود که در یازدهم بهمن سال ۴۰ باز شده، هنوز هم پیتزا را به سبک دهه ۴۰ دست مشتری می‌دهد. وارد مغازه آقا داوود می‌شوید و تا غذایتان حاضر شود، آقا داوود یا شاگردش ممد آقا، کالباس مارتادلا جلویتان می‌گذارد که مجانی است، ولی مزه‌اش به نظر خیلی‌ها تعریف چندانی ندارد. به اضافه اینکه در اینجا خبری از ساندویچ نیست و تنها غذای آن ۴ نوع پیتزاست که با همان کالباس‌های نه چندان خوشمزه درست می‌شود.
آقا داوود، کالباس‌های لیونر را می‌برد و روی‌شان آویشن و پنیر می‌پاشد و می‌فرستند داخل تنور. در پیتزا داوود عادت‌های عجیبی حاکم است. مثل اینکه روی دیوار مغازه نوشته شده «خالی بستن ممنوع» و هروقت آقا داوود ببیند که مشتری‌ای در حال خالی بستن است زنگ بالای سرش را به صدا درمی‌آورد. رسم‌های عجیب و غریب به همینجا هم ختم نمی‌شود. در پیتزا داوود موقع سفارش باید اسم کوچکتان را بگویید، به اضافه اینکه سفارش مشتری‌ها بنا به تصمیم خود داوود زده می‌شود. اگر سه نفر باشید و چهارتا پیتزا خواسته باشید، آقا داوود می‌گوید “چهار تا زیاده، دو تا بستونه”. اگر هم سیر نشده باشید، آقا داوود پیتزای دیگری در تنور می‌گذارد. دیوار روبه روی مغازه هم پر از یادگاری‌هایی است که می‌گویند بخشی از آنها را سربازانی که به جبهه می‌رفتند نوشته‌اند.
برای اینکه با بهترین ساندویچ و پیتزا فروشی‌های تهران آشنا شوید این صفحه را ببینید: بهترین ساندویچ و پیتزا را در تهران کجا بخوریم؟
کافه ری را؛ کافه‌ای مدرن اما باصفا
جاذبه دیگر کوچه لولاگر کافه ری راست. کافه‌ای که فضای دلنشین و پرنوری دارد و پنجره‌هایی بزرگ روبه حیاتی باصفا. ساختمان کافه ری‌‌را که زمانی یکی از خانه‌های قدیمی کوچه بوده، توسط یکی از نوه‌های تازه از فرنگ برگشته لولاگرها بازسازی شده، خانه‌ای که زمانی برای اهالی کوچه در حکم بچه کوچک و کر و کثیفی بوده که هر روز در کوچه بدو بدو می‌کرده و حالا بچه سربه راهی شده. خانه علاوه بر کافه رستوران، گالری هم هست و در یکی از طبقاتش سفیر فرانسه زندگی می‌کند. اگرچه قرار است به زودی بقیه خانه‌های کوچه لولاگر هم به شکل و شمایل همین خانه دربیایند. به زودی کوچه توسط شهرداری کف پوش می‌شود و نورپردازی همه جایش را روشن می‌کند، چون به قول آقا داوود اینجا یک کوچه معمولی نیست.
ارسال نظر