علی نصیریان از تفاوت‌هایش با عزت‌الله انتظامی گفت+ عکس

علی نصیریان یار و همکار قدیمی زنده‌یاد انتظامی در این مراسم با اشاره به خاطرات مشترکش با انتظامی گفت: «من و انتظامی خیلی با هم تفاوت داشتیم. او بسیار شوخ و پر تحرک بود و من بسیار تو دار و ساکت اما همکاری بسیار خوبی با هم داشتیم.  انتظامی علیرغم شوخ طبعیش سر کار بسیار جدی بود و کارش را جدی می‌گرفت و هیچ گاه قلم و متن از دستش نمی‌افتاد.»

این بازیگر ادامه داد: «همکاری ما در ۳ دوره اتفاق افتاد، دوره اول پیوستنش به گروه هنرهای دراماتیک بود. دوره دوم، فیلم‌های قبل انقلاب بود و دوره سوم؛ تئاترهایی بود که بعد از انقلاب در همین تالار سنگلج طی ۱۰-۱۲ سال با هم کار کردیم.»

پرویز پرستویی دیگر سخنران این مراسم بود که در سخنانی اظهار داشت: «باید رفتار و منش حرفه‌ای امثال انتظامی و نصیریان در دانشگاه‌ها تدریس شود.»

هارون یشایایی، تهیه‌کننده سینما نیز در مراسم یادبود مرحوم انتظامی بیان کرد: «انتظامی بسیار جدی بازی می‌کرد. او با نقش خود زندگی می‌کرد. صمیمیت، گذشت و مردانگی در وجود عزت الله انتظامی بود.  این بزرگان اگر بزرگ شدند فقط مربوط به هنرشان نبود بلکه عزت و شرافت‌شان بود که آنها را ماندگار کرد.»

در ادامه، امین تارخ درباره انتظامی گفت: «عزت‌الله انتظامی هرگز بنا به هیچ مصلحتی تن به انتخاب کمدی‌های دم دستی چون آثار امروز سینما و درام‌های پیش پا افتاده و کم ارزش و یا آثار سفارشی از نوع اجتماعی و سیاسی نخ‌نما، تن نداد.»

پس از تارخ، ایرج راد نیز درباره عزت‌الله انتظامی گفت: «وقتی به این سالن نگاه می‌کنم حضور انتظامی را در آن می‌بینم. این سالن همواره شاهد هنرنمایی انتظامی بود. او هنرمندی واقعی بود. امروز جوانان ما از آن همه زحمت اطلاعی ندارند.»

راد افزود: «آقای انتظامی می‌گفت برای آنکه بتوانم مسئولیتم را درست ادا کنم، توکل می‌کنم. گفتم به چه توکل می‌کنی؟ گفت: به آنچه حقیقت و واقعیت است.»

گلاب آدینه نیز در این مراسم سخن گفت. این بازیگر با اشاره به همکاری مشترکش با مرحوم انتظامی بیان کرد: «هیچ‌گاه ندیدم که در مورد حرفه  بازیگری بد بگوید و همه را وادار می‌کرد که نگاه زیبایی به شغل‌شان داشته باشند. در چند کار با آقای انتظامی همکاری داشتم و بسیار از آقای انتظامی آموختم.»

مجید انتظامی، فرزند مرحوم انتظامی نیز در پایان این مراسم گفت: «زمانی که از پدرم خواسته شد در یک کلاس بازیگری تدریس کند. من او را تشویق به این کار کردم اما او گفت: «آخر بازیگری یاد دادنی نیست، جنمش را باید داشته باشی.»