مگر این مراسم عزاداری را جمهوری اسلامی آورده؟ این آیین بخشی از فرهنگ ماست

مهرداد فرهمند با اشاره به معدود اعتراضات درباره سروصدا در عزاداری های محرم، آیین های سنتی در دیگر کشورها را یادآوری کرده و نوشت: «ما نه تنها مردمی در جهانیم که آیین های پر سر و صدا دارند و نه تنها مردمی از جهان که بخشی از آن در چنین آیین هایی شرکت می کنند و بخشی نمی کنند یا اساسا به آن باور ندارند. نمونه هایی از مشاهدات و تجربیات شخصی ام از این قرار است: در مصر و ترکیه در ماه رمضان، هر روز هنگام سحر طبالی در کوچه راه می افتد و طبل می زند و با صدای بلند می خواند و مردم را بیدار می کند که سحری بخورند. این رسم در همه محلات به جا آورده می شود، چه فقیرنشین و چه غنی نشین. هیچوقت نشنیده ام که یک نفر از اهالی ترکیه یا مصر، چه دیندار و چه بی دین، از صدای طبالهای ماه رمضان شکایتی کرده باشد. حتی غیرمستقیم هم نشنیده ام، یعنی اینکه کسی گفته باشد که شنیده که فلان کس شاکی بوده است. در ایران هیچوقت یادم نمی آید صدای اذان صبح از مسجد شنیده باشم. در حالی که در همه مناطق مسلمان نشینی که زندگی کرده ام هر سحرگاه از تمام مساجد صدای اذان از بلندگو پخش می شود. باز هم از هیچکس در هیچیک از این کشورها نشنیده ام که کسی از پخش صدای اذان در سحرگاه شاکی باشد.»

خبرنگار بی بی سی با اشاره به اغراض سیاسی پشت این انتقادات نوشت: «مگر این مراسم عزاداری را جمهوری اسلامی آورده؟ این آیین بخشی از فرهنگ ماست و ریشه در تاریخ و هویت ما دارد. من مراسم عاشورا را در لبنان و عراق هم دیده ام. رنگارنگی و گوناگونی و شکوه این مراسم در ایران به هیچ وجه قابل مقایسه با لبنان و عراق نیست. در عراق و لبنان دسته ها در خیابان به راه می افتند و نوحه می خوانند و سینه می زنند. پرچمهایی هم با خود حمل می کنند. اما مانند ایران علم و کتل و دسته زنجیرزن و دسته سقا و کاروان و شبیه خوانی و اسب و کبوتر و دو طفلان مسلم و سایر آرایه های این مراسم را ندارند. از تقسیم نذر و شربت و خوردن و نوشیدن هم در مراسم آنها خبری نیست. فرهنگ ایرانی ما از مراسم سوگواری کارناوالی جذاب ساخته که سراسر کشور درگیر آنند و می تواند جاذبه ای برای گردشگران هم باشد و روزی بتواند چرخی را در اقتصاد مملکت بچرخاند. این را هم فراموش نکنیم که همین نوحه هایی که برای خیلی از ما گوش آزار است، حامل موسیقی ما بوده اند و در تمام دوره ای طولانی از تاریخ که موسیقی سرکوب شده، همین نوحه ها، نواها و نغمه های ما را حفظ کرده و به ما رسانده اند.»

انتهای پیام/