آیات ۱-۲۲ سوره فجر+صوت

هشتاد و نهمین سوره قران کریم است که مکی و دارای ۳۰ آیه است. سوره فجر اشاره‌ای به بعضی از اقوام طغیانگر پیشین مانند قوم عاد و قوم ثمود و فرعون؛ و انتقام شدید خداوند از آنان کرده‌است، تا قدرت‌های دیگر حساب خود را برسند. در بخش دیگر این سوره اشاره مختصری به امتحان و آزمایش انسان دارد. در پایان به مساله معاد و سرنوشت مجرمان و کافران؛ و همچنین پاداش عظیم مؤمنانی که صاحب نفوس مطمئنه هستند می‌پردازد.

در فضیلت این سوره از امام صادق علیه السلام نقل شده است: سوره فجر را در نماز‌های واجب و مستحب خود قرائت کنید. زیرا این سوره، سوره امام حسین علیه السلام است. هر کس این سوره را قرائت نماید در روز قیامت در درجه امام حسین علیه السلام و همراه ایشان خواهد بود.

ابو اسامه می‌گوید: من در مجلسی که امام صادق علیه السلام این حدیث را فرمود: حاضر بودم از ایشان پرسیدم: چگونه این سوره مخصوص امام حسین علیه السلام شد؟ فرمود: آیا این آیه را نشنیده ای: یا ایت‌ها النفس المطمئنة ارجعی الی... منظور از نفس مطمئنه امام حسین علیه السلام است.

در حدیثی از رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم نقل شده است: هر کس سوره فجر را را در دهه اول ماه ذی الحجه قرائت نماید گناهانش بخشیده می‌شود و اگر در غیر این ایام خوانده شود مایه نورانیت او در قیامت می‌گردد.

تلاوت مجلسی آیات ۱-۲۲ سوره فجر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالْفَجْرِ ﴿۱﴾

سوگند به سپیده‌ دم (۱)

وَلَیَالٍ عَشْرٍ ﴿۲﴾

و به شبهاى دهگانه (۲)

وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ﴿۳﴾

و به جفت و تاق (۳)

وَاللَّیْلِ إِذَا یَسْرِ ﴿۴﴾

و به شب وقتى سپرى شود (۴)

هَلْ فِی ذَلِکَ قَسَمٌ لِذِی حِجْرٍ ﴿۵﴾

آیا در این براى خردمند [نیاز به]سوگندى [دیگر]است (۵)

أَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِعَادٍ ﴿۶﴾

مگر ندانسته‌ اى که پروردگارت با عاد چه کرد (۶)

إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ﴿۷﴾

با عمارات ستون‌دار ارم (۷)

الَّتِی لَمْ یُخْلَقْ مِثْلُهَا فِی الْبِلَادِ ﴿۸﴾

که مانندش در شهر‌ها ساخته نشده بود (۸)

وَثَمُودَ الَّذِینَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ﴿۹﴾

و با ثمود همانان که در دره تخته ‌سنگ‌ها را مى ‌بریدند (۹)

وَفِرْعَوْنَ ذِی الْأَوْتَادِ ﴿۱۰﴾

و با فرعون صاحب خرگاه ‌ها [و بناهاى بلند](۱۰)

الَّذِینَ طَغَوْا فِی الْبِلَادِ ﴿۱۱﴾

همانان که در شهر‌ها سر به طغیان برداشتند (۱۱)

فَأَکْثَرُوا فِیهَا الْفَسَادَ ﴿۱۲﴾

و در آن‌ها بسیار تبهکارى کردند (۱۲)

فَصَبَّ عَلَیْهِمْ رَبُّکَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿۱۳﴾

[تا آنکه]پروردگارت بر سر آنان تازیانه عذاب را فرونواخت (۱۳)

إِنَّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصَادِ ﴿۱۴﴾

زیرا پروردگار تو سخت در کمین است (۱۴)

فَأَمَّا الْإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَکْرَمَنِ﴿۱۵﴾.

اما انسان هنگامى که پروردگارش وى را مى ‌آزماید و عزیزش مى دارد و نعمت فراوان به او مى‌ دهد مى‌ گوید پروردگارم مرا گرامى داشته است (۱۵)

وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهَانَنِ ﴿۱۶﴾

و، اما چون وى را مى ‌آزماید و روزى‌ اش را بر او تنگ مى‌ گرداند مى‌ گوید پروردگارم مرا خوار کرده است (۱۶)

کَلَّا بَلْ لَا تُکْرِمُونَ الْیَتِیمَ ﴿۱۷﴾

ولى نه بلکه یتیم را نمى ‌نوازید (۱۷)

وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ ﴿۱۸﴾

و بر خوراک [دادن]بینوا همدیگر را بر نمى‌ انگیزید (۱۸)

وَتَأْکُلُونَ التُّرَاثَ أَکْلًا لَمًّا ﴿۱۹﴾

و میراث [ضعیفان]را چپاولگرانه مى ‌خورید (۱۹)

وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿۲۰﴾

و مال را دوست دارید دوست داشتنى بسیار (۲۰)

کَلَّا إِذَا دُکَّتِ الْأَرْضُ دَکًّا دَکًّا ﴿۲۱﴾

نه چنان است آنگاه که زمین سخت در هم کوبیده شود (۲۱)

وَجَاءَ رَبُّکَ وَالْمَلَکُ صَفًّا صَفًّا ﴿۲۲﴾

و [فرمان]پروردگارت و فرشته [ها]صف‌درصف آیند (۲۲)

انتها‌ی پیام/