شعر فروغ برای پسرش کامیار شاپور

به گزارش پارس نیوز، 

لای لای، ای پسر کوچک من

دیده بربند، که شب آمده است

دیده بربند، که این دیو سیاه

خون به کف خنده به لب آمده‌است

سر به دامان من خسته گذار

گوش کن بانگ قدم‌هایش را

کمر نارون پیر شکست

تا که بگذاشت بر آن پایش را

آه، بگذار که بر پنجره ها

پرده‌ها را بکشم سرتاسر

با دو صد چشم پر از آتش و خون

می‌کشد دم به دم از پنجره سر

از شرار نفسش بود که سوخت

مرد چوپان به دل دشت خموش

وای، آرام که این زنگی مست

پشت در داده به آوای تو گوش

یادم آید که چو طفلی شیطان

مادر خسته خود را آزرد

دیو شب از دل تاریکی ها

بی خبر آمد و طفلک را برد

شیشه پنجره‌ها می‌لرزید

تا که او نعره زنان می‌آمد

بانگ سر داده که کو آن کودک

گوش کن، پنجه به در می‌ساید

نه برو، دور شو ای بد سیرت

دور شو از رخ تو بیزارم

کی توانی بربائیش از من

تا که من در بر او بیدارم

ناگهان خاموشی خانه شکست

دیو شب بانگ برآورد که آه

بس کن ای زن که نترسم از تو

دامنت رنگ گناهست، گناه

دیوم اما تو ز من دیوتری

مادر و دامن ننگ آلوده

آه، بردار سرش از دامن

طفلک پاک کجا آسوده

بانگ می‌میرد و در آتش درد

می‌گدازد دل چون آهن من

می‌کنم ناله که کامی، کامی

وای بردار سر از دامن من

 

فروغ فرخزاد- اهواز- زمستان ۱۳۳۳

 

کامیار در خانه مادربزرگش با عمو و پدرش زندگی کرد. در دبیرستان خبر مرگ مادرش را از یکی از همکلاسی‌هایش گرفت. بعد از دیپلم به بریتانیا آمد و در رشته نقاشی تحصیل کرد. سال ۵۷ به ایران بازگشت، با پدرش زندگی کرد تا سال ۱۳۷۸ که پرویز شاپور که به پدر کاریکلماتور ایران شهرت داشت درگذشت؛ به گفته کامیار به دلیل ابتلا به بیماری سنگ مثانه و اینکه دویست هزار تومان پول برای درمانش لازم داشتند و نداشتند.

 

کامیار شاپور در بریتانیا در رشته نقاشی تحصیل کرد و به ایران بازگشت. کامیار دو کتاب شعر داشت و در جمع‌آوری نامه‌های پدرش به او و مادرش به همسرش مشارکت کرده. کتاب سوم او در وزارت ارشاد ماند و اجازه انتشار پیدا نکرد.

در ادامه می توانید یکی از اشعار کامیار شاپور پسر فروغ فرخزاد را مطالعه نمایید:

چمنزار

خسته از رویاست

رویای گیاهی سبز

من افق را با مدادی رنگ پریده

خط خطی می‌کنم.

اشک در چشمم جمع شده است

قلبم را چون جامه‌دانی کهنه

در پارچه مخمل سبز در خوابش

می‌پیچم

روزی دختری بود

خاطره‌ای بود

و کوچه‌های آفتابی

و سکوت سبز چمنزار

و رطوبت کمرنگ آسمان آبی

و عکس سیاه و سفید قدیمی خانوادگی در جیبم

قطره باران بر صفحه ساعت بی‌شیشه می‌افتد

زمان مرطوب می‌شود

و کارخانه‌ای سوت تعطیل می‌زند

روزی چمنزاری بود

دختری بود

و خاطره‌ای بود

انتهای کوچه‌های بی‌آفتاب

پر از چوب‌‌لباسی است

رود به آبشار دهن کج می‌کند

چگونه می‌توان شعری پوچ سرود

و به پوچی ایمان آورد؟

دختر یک روز با نسیم و چمدانش رفت

خاطره‌ها و کوچه‌های آفتابی

از سوراخ‌های جیبم گریختند

و در ذهن افق رنگ پریده

ته‌نشین شدند

و من که بینی‌ام پر از شب بود

و مژه‌هایم در اشک‌هایم

پارو می‌زدند

سکوت سپیده

گل سرخی را که تو به من داده بودی

و تمام خاطره‌هایم را

با یک بلیط اتوبوس عوض کردم

و به شهری دوردست

که همان کنج اتاقم بود

و به دیوارهای چروک خورده

سقفی پر از لک،

و پنجره‌ای مشرف بر کوچه‌ای دود گرفته

سفر کردم

 

سروده: کامیار شاپور

کامیار شاپور در مصاحبه‌های متعددی که با رسانه‌های مختلف کرد گفته بود، نقاشی می‌کشد، مجسمه‌می‌سازد، شعر می‌گوید و گیتاری هم دارد که با آن در خیابان و پارک، موسیقی دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی را به یاد روزگار نوجوانی‌اش می‌نوازد.

فروغ فرخزاد پرویز و کامیار شاپور

وقتی از او پرسیده شد که آیا حق و حقوق فروش کتاب‌های مادرش را به او پرداخت می‌کنند یا خیر، گفت پی‌گیری این ماجرا برای من با ۶۳ سال سن کار بسیار سختی است، مگر در چند جبهه باید بجنگم.

 

سرقت کتابخانه فروغ فرخزاد و پرویز شاپور:

کتابخانه کاملی که از آثار پدر و مادرش داشت به سرقت رفت و با اینکه می‌دانست سارق کیست موفق نشد آنها را پس بگیرد.

 

کامیار شاپور تصویری که از فروغ در ذهنش نقش بسته بود را اینگونه توصیف کرد:

"در یک روز خیلی گرم در آپارتمانمان در اهواز به بالکن رفتم، زنبوری انگشتم را زد، مادرم مرا از روشنایی بالکن به تاریکی توی آپارتمان برد و پنبه‌ای آغشته به مرکورکرم یا 'دوا گلی' را روی انگشتم گذاشت. از من فاصله گرفت و دست به سینه شروع کرد به من نگاه کردن."

او همچنین به یاد داشت که وقتی حدودا سه ساله بود پدر و مادرش برایش یک جیپ اسباب‌بازی خریدند که سوارش شود و بازی کند.

 

دیدار تلخ فروغ فرخزاد و کامیار شاپور, زمانی که کامیار دبیرستانی بود...

 

کامیار شاپور می‌گفت وقتی دبیرستان فیروز بهرام درس می‌خوانده، فروغ به دیدارش رفته و با هم تا چهارراه یوسف آباد قدم زدند. فروغ گفته برویم به خیابان حافظ و در یک کافه‌تریا بنشینیم اما کامیار او را ترک کرده و حتی پشت سرش را هم نگاه نکرده است.

 

نمایشگاه های نقاشی کامیار شاپور در ایران:

کامیار شاپور سال‌های ۶۳، ۶۹ و ۷۶ نمایشگاه‌هایی برپا کرد اما بعد از آن دیگر نمایشگاه نگذاشت چون بیشتر دنبال پیکر آدمی و برهنگی در نقاشی بود و چون نمایشش ممنوع بود دیگر نمی‌توانست ادامه بدهد.

فروغ فرخزاد پرویز و کامیار شاپور

 

"از طرفی خوشحالم و از طرفی افسرده‌ام چون ناخودآگاه می‌بینم که مرگ نزدیک است و خیلی چیز‌ها برایم اهمیتشان را از دست می‌دهند. قبلا صبح‌ها خیلی زود از خواب بیدار می‌شدم اما این روز‌ها انگیزه‌ای برای بیدارشدن ندارم. خیلی کلی به همه چیز نگاه می‌کنم، حس می‌کنم خب که چی این کره زمین و این آدم‌ها چرا زندگی می‌کنند وقتی هیچ چیز پایدار نیست و همه چیز نابود می‌شود؟ ۴۰ سال دیگر من که حتما با دنیا خداحافظی کرده‌ام و البته تمام کسانی که می‌شناسم! برای همین یک حس بیگانگی غریبی پیدا می‌کنم... ."

اینها را کامیار شاپور، اردیبهشت ماه سال ۱۳۹۵ در گفتگو با روزنامه شرق گفت. او حالا "با دنیا خداحافظی کرده است و البته با تمام کسانی که می‌شناخت".

 

 

در ادامه بخشی از گفت و گوی کامیار شاپور با روزنامه شرق را می خوانید:

 

فکر کنم مشخص ترین فعالیتتان در این سال ها نوازندگی بوده؟

 وقتی از انگلیس برگشتم فعالیت اصلی ام نقاشی بود و اصلارشته تحصیلی ام بود. چند تا نمایشگاه هم گذاشتم. در واقع نگاهم به نقاشی حرفه ای بود، اما اگر می خواستم درآمد داشته باشم باید تن به چیزهایی می دادم که خیلی با روحیاتم هماهنگ نبود و بعد از فوت پدرم خیلی کار نکردم و فقط در یک نمایشگاه گروهی شرکت کردم...

   

از چه زمانی به طرف موسیقی کشیده شدید، از دوران کودکی ساز می زدید؟

 من از فروغ خیلی کم خاطره دارم. هم خانه پدری ام و هم خانه فروغ در خیابان امیریه بود. از خانه پدری ام خیلی چیز ها یادم است اما از خانه فروغ چیزی به خاطر ندارم، فقط تصویری مبهم در ذهنم است؛ خانه فروغ حیاط بزرگی داشت و پله هایی که به ایوان منتهی می شد. من یک آکاردئون داشتم که فروغ برایم خریده بود. تصویری یادم است که از پله ها به طرف حیاط می دویدم و دوتا از دایی هایم که تقریبا هم سن وسال من بودند دنبالم بودند تا آکاردئون را از من بگیرند. این قدیمی ترین خاطره ام از ساززدن در دوره کودکی ام است.

   

عکس فروغ فرخزاد با همسر و پسرش

 

با آن آهنگ می زدید؟

فکر می کنم می شد، اما خیلی آکاردئونش حرفه ای نبود. تقریبا حالت اسباب بازی داشت و برای بچه ها بود. در کودکستان هم که بودم یک بار مراسم جشن بود و گفتند: «کی می تواند بخواند؟» من بلند شدم و یک آهنگی را که آن روز ها گل کرده بود خواندم: «طوفان در دریا غوغا می کرد، بی دادی در کشتی ها به پا می کرد، دست ناخدا...» شعرش را آن موقع هم کامل حفظ نبودم و همین قسمتش را خواندم و باقی اش را فراموش کردم... بعد ها که بزرگ تر شدم گرامافون داشتیم صفحه های سینگل ۴۵ دور و آلبوم ۳۳ دور می خریدم و دائم موسیقی گوش می دادم... .

   

 

آهنگ هایی که الان می خوانید هم مربوط به همان دوره است یعنی موسیقی راک و بلوز دهه ۶۰ و ۷۰... .

بله، برای دوران دبیرستان که دورِ بیتل ها بود... در همان دوره دبیرستان چند جلسه کلاس گیتار رفتم اما چون سال آخر بودم باید درس می خواندم که تجدیدی نیاورم چون قرار بود برای ادامه تحصیل به انگلیس بروم و نمی خواستم عقب بیفتد، برای همین موسیقی را کنار گذاشتم... .   

 

تجدید نیاوردید؟

نه، درسم خوب بود، یعنی خیلی دنبال نمره بالانبودم اما بالاخره پاس می کردم. درواقع رشته طبیعی را انتخاب کرده بودم که آسان تر بود و بیشتر می توانستم علافی کنم!!

 

بعد که از ایران رفتید دیگر موسیقی کار نکردید؟

 داستان موسیقی برای من خیلی به کندی و در طول زمان پیش رفت. از ۱۶ سالگی همیشه گیتار همراهم بوده. در خانه شیخ هادی که بودیم وقتی با پدرم زندگی می کردم خیلی بیشتر تمرین داشتم اما از وقتی پدرم ناخوش شد بیشتر وقتم به مراقبت از او می گذشت و کمتر به موسیقی می رسیدم. چون من و پدرم و عمویم با هم زندگی می کردیم و خیلی از کار ها را باید من انجام می دادم. بعد از فوت پدرم درواقع گیتار برایم جدی تر شد. سه سالی که درخانه عمه ام بودم اما خیلی شرایط زندگی برایم سخت شده بود برای همین از آنجا رفتم و ۹ سال هم با آقای رضا کیکاووسی زندگی می کردم. درواقع در کل این مدت بیشتر وقتم به تمرین و نواختن می گذشت... .

   

داستان خیابان از چه زمانی شروع شد؟

بعد از فوت پدرم. خانه عمه ام قیطریه بود. صبح های زود می رفتم درکه و آنجا ساز می زدم و بعضی وقت ها هم کسی رد می شد و پولی برایم می انداخت مثلا۵۰ تومان که آن موقع پول زیادی بود بعد از آن مرا گرفتند و البته گیتارم را پس دادند و فقط تعهد گرفتند که دیگر ساز نزنم. البته این را هم بگویم آن زمان خیلی وارد نبودم چون معلم نداشتم و همین طور خودم برای خودم می زدم- شاید برای همین خیلی طول کشید تا یاد بگیرم. البته مسائل دیگری هم دخیل بود؛ مثلااز این شاخه به آن شاخه پریدن. در انگلیس ابتدا مهندسی برق و الکترونیک خواندم و بعد از یک سال رفتم علوم اجتماعی و جامعه شناسی بعد از آن هم خوشم نیامد و رفتم رشته نقاشی... . یعنی هیچ وقت روی یک رشته متمرکز نشدم. بی قرار بودم و چیزی راضی ام نمی کرد... برای همین در این سن و سال و اینقدر دیر تازه کمی به نتیجه رسیدم.

     خب از طرفی خوشحالم و از طرفی افسرده ام چون ناخودآگاه می بینم که مرگ نزدیک است و خیلی چیز ها برایم اهمیتش را از دست می دهد. قبلاصبح ها خیلی زود از خواب بیدار می شدم اما این روز ها انگیزه ای برای بیدارشدن ندارم. خیلی کلی به همه چیز نگاه می کنم، حس می کنم خب که چی این کره زمین و این آدم ها چرا زندگی می کنند وقتی هیچ چیز پایدار نیست و همه چیز نابود می شود، ۴۰ سال دیگر من که حتما با دنیا خداحافظی کرده ام و البته تمام کسانی که می شناسم! برای همین یک حس بیگانگی غریبی پیدا می کنم... .

   

 

 فکرکردن به مرگ معمولابازدارنده است اما فکر می کنم در یک مرحله ای همین مرگ اندیشی منجر به آفرینش و خلق اثر هنری می شود... .

 درست است. ولی این آثار آدم هاست که باقی می ماند نه خودشان. بگذریم می خواهم بگویم برای بیدارشدن چنین پروسه ای را طی می کنم و با مشقت از خواب بیدار می شوم و کمی گیتار می زنم تا حالم جا بیاید یعنی به هر ضرب و زوری جلوی زهر روزمرگی را می گیرم و به یک حالت خوشحالی و بی خیالی می رسم.

  

 

یعنی موسیقی نجاتتان می دهد... .

 بله به قول پدرم بالاخره باید با چیزی زهر زندگی را گرفت.

   

 

شما هیچ وقت از اسم پدر و مادرتان استفاده نکردید. اصلاهمین که در خیابان ساز می زنید کسی چه می داند شما پسر فروغ هستید شاید اگر به کسی هم بگویید باور نکند!

همان طور که گفتم این داستان خیابان بعد از فوت پدرم شروع شد. وقتی پیش آقای کیکاووسی بودم می رفتم پارک کوروش تا هم ساز بزنم هم اگر بشود درآمدی داشته باشم. همان زمانی بود که خیلی خوب نمی زدم ولی خب لک و لکی می کردم بعد از آن می رفتم پارک قیطریه و پارک اندیشه و خانه هنرمندان ولی خب در آمدی نداشتم. حتی دو بار رفتم ترکیه و سازم را هم بردم ولی یک بار که هوا تمام مدت بارانی بود، نوبت دوم هم معدن ریزش کرد و تعداد زیادی کارگر زیر آوار ماندند و چند روزی که آنجا بودم عزای عمومی اعلام شد!

   

عجب شانسی... .

بله، در همان دوران بود که آن فیلم مستند را هم درباره ام ساختند... الان چند وقتی است که خیلی حوصله خیابان را هم ندارم. حالاشاید در پارک خانه هنرمندان بزنم چون احتمالاآنجا کمتر گیر بدهند، البته هنوز تصمیم خاصی ندارم... .

   

 

 موسیقی برای شما نه در آمدی داشته و نه شهرتی اما همچنان هنوز ادامه می دهید. نوازندگی در خیابان برای شما چه وجهی دارد؟

برای من راهی برای شارژشدن بود و سوای اینکه پولی بگیرم یا نه تظاهر و بیانش تاثیر مثبتی روی من دارد زمانی هم می رفتم کافه یا خیابان و نقاشی می کشیدم از این مدل کارکردن لذت می بردم البته بعد از مدتی به این نتیجه رسیدم که در تنهایی نسبت به کارم جدی تر هستم برای همین مدتی است که در خانه ساز می زنم. شاید اگر نقاشی را ادامه داده بودم اتفاق دیگری می افتاد اما الان وضعیت مشخصی ندارم، گیجم و نمی دانم می خواهم چه کار کنم. ممکن است از ایران بروم اما دقیقا مقصد خاصی ندارم شاید هم بمانم. سال هاست در همین شرایطم و هنوز تصمیم خاصی ندارم... .

   

 

عذر می خواهم که می پرسم اما درآمدتان از کجا تامین می شود؟

 از موسیقی خیابانی درآمدی ندارم. یعنی بیشترین پولی که در یک روز به من دادند ۲۲ هزارتومان بود ضمن اینکه خیلی هم از نوازندگی خودم راضی نبودم البته از اینکه مردم به ساززدنم گوش می دادند خوشحال می شدم... حدودا یک سال می گذرد که دیگر در خیابان ساز نزدم چون به درگیری و اعصاب خورد کنی اش نمی ارزید. برای همین تمام وقتم در خانه تمرین می کنم. در مورد درآمد تا وقتی که در س می خواندم پدرم هزینه هایم را می داد و بعد هم که فوت شد از خانه پدری ارث بردم که همین خانه را خریدم البته کارهایی هم می کنم. کتاب های پدرم هم تجدید چاپ می شود که البته پولش چشمگیر نیست، تا سال ۷۵ از آثار فروغ هم درآمدی داشتم تا اینکه قانون ۳۰ ساله به پایان رسید البته در باره کتاب های فروغ هنوز دعوا داریم. حریف ناشرین نمی شویم، یکی دو تا نشر راضی شدند اما اکثرا زیر بار نمی روند کار ها در دادگستری هم خیلی به کندی پیش می رود و هنوز هیچ جوابی نگرفته ایم و الان وکیلی که از طرف خانه هدایت آمده دنبال کارهاست که البته فکر نکنم به عمر من قد بدهد. راستش من اصلاحسابی روی کتاب های فروغ و قانون ۵۰ ساله نشر باز نمی کنم. پروسه بررسی پرونده در دادگستری یک فرایند فرسایشی است. از طرفی دنبال این کاررفتن هزینه دارد و اصلامعلوم نیست در نهایت نتیجه ای داشته باشد. فقط انتشارات مروارید حق التالیف کتاب های خودم و مادرم و پدرم را می دهد ولی الباقی نه آن چنان!

   

 

عمران صلاحی برای چاپ کتاب های خودتان کمک کرد؛ درست است؟

عمران صلاحی به من کمک کرد و کتاب نامه های مادرم را او تنظیم کرد البته کار زیادی نداشت و عین نامه ها چاپ شد ولی خب من هیچ تجربه ای نداشتم و او زحمت پروسه چاپ را کشید.

 

 پمادر و پدرتان دوستان زیادی داشتند که خیلی هایشان تا چند سال پیش هم زنده بودند و تک و توک الان هنوز هستند با آنها هیچ ارتباطی ندارید؟

دوستان پدر و مادرم را همه شان را تقریبا می شناسم اما با هیچ کدام معاشرت و رفت وآمدی ندارم. خاله ام پوران را از سال ۷۸ ندیدم. از خانواده پدری هم که با آنها بیشتر در ارتباط بودم بی خبرم یعنی آن قدر که حتی اگر کسی فوت شده هم خبر ندارم فقط یک عمو و پسرعمو دارم که گه گاهی با آنها در تماس هستم. راستش بعد از اینکه پدر و عمویم فوت شدند ما وکیلی داشتیم که دوست صمیمی پدرم بود آقای «علی محمد نادر پور» برادر نادر نادر پور بود که با خانمش آمدند همه وسایل مادرم و پدرم را از خانه ما بردند چون من آن موقع بیمار بودم. چرخ خیاطی و فرش فروغ و خیلی چیزهای دیگر و حتی یک وکالتنامه از من گرفته بودند که خانه را هم از من بگیرند من هم خیلی حال خوشی نداشتم ولی با همان وضعیت رفتم و وکالتنامه را باطل کردم وگرنه خانه شیخ هادی را هم از دست می دادم... .

   

 

 یعنی چه؟!

  یعنی چون ارزشمند بود با خودشان بردند حالایا سرخود این کار را کردند یا از طرف دوستان و آشنایان مامور شده بودند که آنها را ببرند برای کسی که همه وسایل را جمع می کرد!

 

  

 چه کسی؟

نمی خواهم وارد جزئیات بشوم البته این دیگر جزئیات نیست، اما نمی خواهم به این شکل اتهام بزنم. غیر از آن نقاشی های پدرم هم بود که عمه ام صاحب شد و همه اینها چیزهایی است که همین وکیلی که دنبال حق التالیف کتاب های فروغ است دنبال می کند. کتابخانه و تمام آرشیو هایم را خانواده عمه ام بردند، ببینید اصلاسال هاست حرفی از پرویز شاپور نیست چون اکثر کار ها دست آنهاست و نه نمایشگاهی می گذارند و نه... . این از خانواده و فامیل پدرم. فقط یک بخشی از نقاشی های پدرم مانده که می خواستم به صورت کتاب منتشر کنم که ناشری پیدا نکردم و حالاشاید نمایشگاهی بگذارم با کمک دوستان اگر عمری باقی باشد. و کتاب هایی هم درباره فروغ و پدرم در دست تهیه است. کل زندگی من همان خانه پدری ام بود که به من رسید. البته از فروغ سوای دست نوشته های شعرهایش چیزهای دیگری هم باقی مانده بود؛ چند تابلو از سهراب سپهری و بهمن محصص و دیگران که خاله مرحومم (گلوریا فرخزاد) صاحب شد و راستش نمی دانم سر این وسائل بعد از فوت خاله ام چه آمد؟ دنبالش بودم که ببینم چه شده که دایی ام امیر فرخزاد هم فوت شد و از طریق او هم نتوانستم پیگیری کنم، البته شک و گمانی دارم اما مطمئن نیستم و البته این خانم وکیل گفته که دنبال اینها هم هست.

  

کامیار شاپور

فکر می کنید واقعا این وکیل می تواند همه اینها را پس بگیرد؟!

نه نه، اولادنبال جنجال نیستم و من هیچ حسابی روی این ها نمی کنم دیگر.

 

حداقل باید معلوم شود این کار ها الان کجاست. می دانید همین تابلو ها الان در حراج ها و بین مجموعه داران صد ها هزار دلار به فروش می رود؟

بله می دانم. درواقع وقتی من انگلیس درس می خواندم تابستان ها به ایران می آمدم یک تابستان خاله ام گفت بیا برویم سراغ ابراهیم گلستان. خانه فروغ برای ابراهیم گلستان بود و وسایل فروغ هم در آن خانه بود. ابراهیم گلستان هم هر آنچه از فروغ مانده بود به ما داد؛ عکس ها، دفترهای فروغ و کتابخانه شخصی اش و وسایل خانه... و همه آنها را بردیم خانه پدری ام. چند سال بعد ابراهیم گلستان- آن زمان از ایران رفته بود- پیغام داد که چند تابلو را سپرده بودند به خانواده شان که دوباره با خاله ام گلوریا رفتیم و همسرشان فخری خانم آنها را تحویل من دادند؛ تابلویی از محصص بود که تا جایی که یادم است یک پرنده بود، از تابلوی سهراب سپهری یک عکس دارم که یک اثر آبستره است با تم خاکستری و آبی و سیاه روی زمینه کرم رنگ و تابلویی از فیروز شیوانلو و پرتره ای از فروغ که فکر کنم بیژن صفاری کشیده بود و تابلوهای دیگری از نقاشان مشهور... چون خانه ما جا نداشت آنها را به خانه گلوریا بردیم که مدت ها هم به دیوار بود اما به مرور خاله ام آنها را صاحب شد.

 

  چرا آنها را پس نگرفتید؟

اتفاقا یک جلسه فامیلی هم گذاشتیم چون تابلو ها را به من پس ندادند که در آن جلسه دکتر امیر، پوران، گلوریا و دایی ام مهرداد قبول نکردند تابلو ها را به من بدهند و فقط دایی کوچکم مهرداد به من حق داد و من هم خیلی ناراحت شدم و به حالت قهر بیرون آمدم. دوره موشک باران تهران بود من هم از ناراحتی باقی چیز ها را بردم آنجا گذاشتم یعنی حتی عکس ها را هم بردم... .

   

 

دست نوشته های فروغ چه شد؟

 من نمی توانستم درست خط فروغ را بخوانم. البته عمران صلاحی خیلی خوب دست خط فروغ را می خواند، اما آن زمان هنوز با عمران آشنا نبودم. خاله ام گلوریا گفت می تواند خط فروغ را بخواند و من آنها را به همین خاطر به او دادم اما هیچ وقت آنها را به من برنگرداند تازه حتی چشمش دنبال نامه های فروغ به پدرم هم بود که دیگر من هیچ چیزی از مادرم نداشته باشم. یعنی شاید تنها یک عکس از فروغ میان خرت وپرت هایم که روی کاغذ کپی است باقی مانده باشد. فقط نامه های فروغ به پدرم باقی ماند. به هرحال ارزش های زندگی خانوادگی به این شکل مشخص می شود در کشور گل و بلبل. من سر همین اتفاقات عمیقا دلخور شدم حتی وقتی پدرم بیمار شد سنگ مثانه آورده بود بردیمش بیمارستان و به یک دکتر اورولوژ احتیاج بود که دایی ام امیر تخصصش را داشت اما به او نگفتم بیاید و بعد هم که پدرم فوت شد... .   

 

به نظرم بعد از فوت پدرتان زندگی شما خیلی تغییر کرد چون خیلی چیز ها را معطوف به مرگ پدرتان می کنید. مرگ فروغ هم برایتان متاثر کننده بود؟

خاطرات خیلی کمی از فروغ دارم. آنچه دقیقا یادم است، یک بار بوده یعنی یک سال قبل از مرگش؛ آمده بود دم دبیرستان فیروز بهرام و زنگ آخر کمی با هم قدم زدیم و رفت، بعد از آن دبیرستان البرز بودم که خبر فوتش را از یکی از همکلاسی هایم شنیدم. ببینید مسئله عاطفه به وابستگی برمی گردد و آن هم وقتی به وجود می آید که با کسی در ارتباط باشید...

   

 

غیر از وابستگی منظورم جای خالی و فقدانش نه حالاتحت عنوان فروغ. منظورم در جایگاه مادر است... .

خب بعضی اوقات خوشحال می شوم که مادرم فروغ بوده، ولی خب احوال آدم متغیر است. گاهی وقت ها هم با خودم می گویم بی کار بودید که مرا به دنیا آوردید. البته آنها که نمی توانستند آینده را پیش بینی کنند ولی خب الان من نه ازدواج کردم و نه فرزندی دارم چون سوای همه ماجرا ها خودم احساس رضایت نمی کنم که حالابخواهم موجود دیگری را به دنیا بیاورم و بعد بروم پی کارم. دوست ندارم مسئولیت فرزندداشتن را عهده بگیرم. البته دیگر پیر تر از آن هستم که چنین اشتباهی را مرتکب شوم، اما در کل نمی خواستم یکی روزی بگوید چرا من را به چنین دنیایی آوردی.