امام حسن مجتبی(ع)دریای کرامت آل محمد(ص)

 اولین فرزند امام علی(ع) و حضرت فاطمه الزهرا(س) یگانه دختر رسول اکرم(ص) در شب نیمه ماه رمضان سال سوم هجرت درمدینه چشم به جهان گشود.
امام حسن مجتبی (ع) هفت سال اززمان جد بزرگوارش رسول خدا(ص) را درک کردند ودرسهایی از اخلاق و انسانیت را در مکتب نورانی و ملکوتی اهل بیت(ع) را فراگرفتند.
این امام همام از همان دوران کودکی از منشا لطف الهی به یادگیری قرآن و سخنان حکیمانه و طریقه نبرد و شجاعت و دینداری در محضر عالیترین اسطوره های دین وانسانیت پرداختند و در عصر خویش همان راه، روش و سیره پیامبر(ص) که راه تبلیغ دین،روحیه استقامت ومجاهدت و بخشش و کرامت بود را ادامه دادند و در همه ابعاد زندگی الگویی برای اقشار مختلف جامعه شدند.
امام حسن مجتبی(ع) پس از رحلت پیامبر اکرم (ص)، از دریای معرفت پدر بزرگوارشان حضرت امام علی (ع) درس ایستادگی و ایثار و سایر خصوصیات فردی و اجتماعی را فرا گرفتند.
آن حضرت در کمالات انسانی دارای شخصیتی والا و ملکوتی با سجایای اخلاقی و سیره و روش های الهی یادگار پدر و نمونه کامل جد بزرگوار خود بود. تا پیغمبراکرم (ص ) زنده بودند، او و برادرش امام حسین(ع) پیشوای سوم شیعیان در کنار آن حضرت جای داشتند، گاهی آنان را بر دوش خود سوار می کردند و می بوسیدند و می بوییدند.
پیشوای دوم شیعیان نمونه بارز انسانیت در تمام صفات فردی، اجتماعی بودند، ایشان عابد، کریم، یاور نیازمندان، صبور، شجاع، دلیر، فروتن، ایثار، دستگیری از نیازمندان، باتقوا و پرهیزگار و در زمان خویش زبانزد عام و خاص بودند.
آن حضرت به کریم اهل بیت(ع) مشهور است به گونه ای که در دوران کودکی به انفاق اعضای خانواده اش سه روز تمام، غذای خود را کریمانه در اختیار مسکین و یتیم و اسیر می گذارد و تنها با آب افطار می کند.
همچنین سه بار مال خویش را میان خود و خدا تقسیم کردند یعنی نیمی را برای خود برداشت و نیمی را در راه خدا انفاق نمودند همچنین در منزل آن حضرت بر روی نیازمندان باز بود و ایشان 2بار درطول حیات خود کلیه اموالشان را میان فقرا تقسیم کردند.
این امام بزرگوار به بهانه‌ های مختلف، به نیازمندان از دریای کرامت خویش می بخشیدند، آن ‌قدر بخشش می‌ کردند تا شخص از جرگه نیازمندان بیرون شود.
در تاریخ نقل شده است که امام حسن مجتبی(ع) هیچگاه سائلی را رد نکرده و در برابر درخواست او «نه» نگفتند و همواره انفاق و بخشش می کردند، وقتی از حضرت پرسیدند: «چگونه است که هیچ گاه سائلی را رد نمی کنید»
حضرت پاسخ می دهند:«من سائل درگاه خدا هستم و راغب در پیشگاه اویم و من شرم دارم که خود درخواست کننده باشم و سائلی را رد کنم و خداوند مرا عادت داده که نعمت هایش را بر من فروریزد و من نیز در برابر او عادت کرده ام که به مردم توجه کنم و نعمت های خدا را به آنان ببخشم».
حضرت امام حسن مجتبی (ع) نه تنها کریم آل محمد(ص) ، بلکه در تمام خصوصیات فردی و اجتماعی سرآمد روزگار خود بودند و با بهره گیری از معارف جامع الهی ، بسیاری از مردان و زنان را تحت تعلیم و تربیت مکتب ناب محمدی(ص) قرار دادند.
تواضع و فروتنی با بندگان خدا، صبر و مقاومت، وقار و متانت؛ ورع، پارسایی ادب و سیرت نیکو؛ شیرینی کلام و سخن ؛ زهد، وارستگی عفو و گذشت سخاوت و بخشندگی ازصفات نیکو و پسندیده و ملکوتی امام حسن مجتبی (ع) بود.
آن حضرت پس از شهادت امام علی(ع) به مقام امامت رسیدند و به مدت 10 سال به اداره امور مسلمانان پرداختند. در این مدت معاویه دشمن سرسخت حضرت علی(ع) و اهل بیت(ع) که سال ها برای دستیابی به خلافت جنگیده بود؛ به عراق مکان خلافت امام حسن(ع) لشگر کشید و در این مسیر گروه خوارج نیز با وی همکاری کردند. امام حسن(ع) در نهایت با توجه به عوامل گوناگون برای رویارویی با ستیزه جویی های معاویه اعلام جهاد کردند اما در این میان امویان موفق شدند تا با فریب برخی از افراد، آنها را با خود همراه سازند و به ایجاد نفاق درسپاه امام بپردازند. به همین علت دومین پیشوای شیعیان در41 هجری پیشنهاد معاویه مبنی برصلح را بنابر مصلحت مسلمانان و جلوگیری از جنگ پذیرفت تا دین اسلام را پاسداری کند.
امام حسن مجتبی(ع) سرانجام در سال پنجاهم هجری به تحریک معاویه به دست همسر خود (جعده) مسموم و به شهادت رسیدند و در قبرستان بقیع به خاک سپرده شدند.
سالروز میلاد امام حسن مجتبی(ع) را به دلیل حمایت ایشان از یتیمان و نیازمندان «روز اکرام» نامگذاری کردند تا بهانه ای برای توجه بیش از پیش به مقوله احسان و بخشش و تلاش در مسیر زدودن چهره فقر از جامعه باشد.