پروانه معصومی: من جزو سینمای پیش از انقلاب نبودم

پروانه معصومی هم در سینمای ایران پیش از انقلاب موقعیت خوبی داشت، اما او در سال‌های بعد از انقلاب هم توانست فعالیتش را در سینما ادامه دهد. خود این بازیگر در این مورد می‌گوید: می‌توان گفت شانس و تقدیر هم در این قضیه دخیل بود.

بیشتر فیلم‌هایی که من بازی کرده بودم، اگر نه در گیشه بلکه به لحاظ جذب طیف دانشجویان و طبقه تحصیلکرده و نسل جوان آن دوران موفق بودند و به‌عنوان آثاری روشنفکرانه و متفاوت با سینمای آن دوران مطرح شدند. درواقع من هیچ وقت قاطی سینمای آن دوره نشده بودم و با یک گروه کارم را ادامه داده بودم، چون گروهی بود که همه اعضای آن را می‌شناختم و فضای پشت دوربین فضایی سالم، خانوادگی، امن و راحت بود برای یک زن جوان که می‌خواست در عرصه بازیگری فعالیت کند. دستمزدهای بازیگران آن موقع نسبت به حالا خیلی پایین بود و فقط سه، چهار بازیگر بودند که دستمزد بالا می‌گرفتند.

من هم چون به بازیگری به‌عنوان حرفه‌ای که از طریق آن کسب درآمد کنم، نگاه نمی‌کردم به همین دلیل فقط با گروه آقای بیضایی کار کردم و در فیلم‌های دیگر بازی نکردم و به‌دور از سینمای آن دوران بودم. در زمان انقلاب هم خارج از ایران بودم. درواقع تصمیم داشتم مجددا تحصیلاتم را ادامه بدهم و هم این‌که پسرم را ببینم که در فرانسه بود. در آن زمان، یعنی از‌ سال ٥٧ تا ٦٢ هم تقریبا زنان در سینمای ایران جایی نداشتند و اصلا سینمایی هم به آن صورت نداشتیم.

شهروند امروز نوشت: وقتی برگشتم به‌هرحال باید منتظر پیشنهاد یک نقش مناسب می‌شدم که بالاخره فیلمنامه تاتوره پیشنهاد شد. آقای پوراحمد آن موقع کارگردان جوانی بودند که تازه کار فیلمسازی را شروع کرده بودند. وقتی فیلمنامه تاتوره را به من ارایه دادند، من از نقشی که برایم در نظر گرفته بود خوشم آمد. شخصیت یک زن جنوبی که اتفاقاتی برایش می‌افتد و مقاومت می‌کند و روی پای خودش می‌ایستد به نظرم جذاب بود و در آن فیلم بازی کردم. این آغازی شد برای حضور دوباره‌ام در سینما.

انتهای پیام/