سفر به شهر صورتی +عکس

 هندوستان دارای 32 ایالت است. استان "راجستان" قطب اقتصادی آن محسوب می شود. که سرشار است از معادن یاقوت، زمرد، برلیان و سایر سنگ های قیمتی.

در ایالت "گجرات" به مرکزیت احمد آباد قطعات فلزی و ماشین آلات رونق دارد و ایالت "ماشترا" به مرکزیت بمبی نیز ورقه های استیل و مانند آن ساخته می شود.

شهر جیپور مرکز ایالت راجستان و نخستین شهر دارای طراحی شهری در هندوستان بود. که به دلیل ساختمان های پر شمار صورتی رنگ به شهر صورتی(Pink City) معروف شده است.

می گویند روزی مهاراجه سوای جی سینگ حاکم این شهر برای تفریح به پنجاب می رود. آنجا چند زن با لباس های صورتی ( البته رنگ واقعی گلبهی ست) می بیند و ظاهرا شیفته این رنگ می شود آنقدر که وقتی به جیپور باز می گردد دستور می دهد تمام شهر را با رنگ های گیاهی، به رنگ صورتی در بیاورند.

هشیار سری بود ز سودای تو مست   خوش آنکه ز روی تودلش رفت ز دست

خدا می داند چه در دل مهاراجه گذشته است.

شهر صورتی هفت در ورودی و خروجی دارد و هنوز در مرکز جیپور پابرجاست و با این دروازه ها از بقیه شهر جدا شده. اما جریان زندگی درون آن با سایر قسمت های شهر متفاوت نیست.

یکی دیگر از جاذبه های دیدنی جیپور هوا محل یا کاخ بادهاست. این قصر صورتی رنگ در سال 1799 به دستور مهاراجه ساوای پراتاپ سینگ ساخته شد.

داستان ساخت این قصر نیز شنیدنی است. می گویند این مهاراجه یازده زن داشته اما همسر اولش سو گلی بوده و توجه بیشتری دریافت می کرده. (لابد می پرسید پس چرا ده تای بعدی را گرفته است؟ بعدا به جواب این سوال هم خواهیم رسید).

از طرفی همسران مهاراجه حق نداشتند در غیاب او از قصر خارج شوند و یک روز که مهاراجه از سفر بر می گردد می بیند همسرانش به استقبالش نیامده اند و همگی لباس سفید پوشیده اند و بدون جواهرات ظاهر شده اند. لباس سفید در هندوستان نماد عزا است و زن بدون النگو و جواهرات یعنی اینکه شوهر ندارد.

این حرکت که به نظرم در نوع خود یک قیام فمنیستی کهن به سبک هندی محسوب می شود، در حقیقت اعتراضی بود به بی‌توجهی مهاراجه ای که همیشه در سفر و جنگ بود و وقتی هم که بر می گشت یک راست به دیدار سوگلی می رفت!

نتیجه قیام این شد که مهاراجه کاخ بادها ( هوا محل) را برای خانم ها می سازد که بروند آنجا هوا بخورند و دلشان باز شود!! البته من بعید می دانم مشکلشان با هواخوری حل شده باشد.

از دیگر دیدنی های شهر جیپور کاخ موزه آلبرت هال جیپور “Albert Hall Museum” است. قدیمی ترین موزه هندوستان و موزه دولتی راجستان. این ساختمان واقع در باغ رام نیواس، در بیرون شهر مقابل دروازه جدید، نمونه بی نظیری از معمای هندی است.

در این موزه اشیا مختلفی به نمایش گذاشته شده از جمله یک "مومیایی" سه هزارساله که متعلق به یک زن مصری است. که یک مهاراجه خریده و با خود به اینجا آورده.

با خودم فکر کردم چرا اغلب مُرده ی آدم ها از زنده شان گرانتر و مهمتر است؟ به سه هزار سال پیش فکر کردم لابد زنی زیبا بوده، دختر یا همسر پادشاهی در مصر که مومیایی اش کرده اند و حالا ما آمده ایم و اینطور دورش جمع شده ایم. روحش در آرامش!

چیز زیادی از او معلوم نبود حسابی باند پیچی شده‌بود اما اسکن استخوان هایش را چسبانده بودند روی دیوار. به نظرم قدش برای یک شاهزاده کوتاه بود.

اما نکته جالب توجه دیگر این موزه آثاری از هنر ایرانیان بود. تمدن ایران و هند با هم گره خورده است. اوج زیبایی و غرور را زمانی تجربه کردیم که همه مان برای تماشای این شعر "نظامی" بر سفالینه ای خوش نقش جمع شدیم. موزه در سکوت فرو رفت و یک نفرمان با افتخار خط سفالینه را خواند.

خدایا جهان پادشاهی تراست  ز ما خدمت آید خدایی تراست

در کنارش سفالینه های دیگری با نقوش اسلامی وجود داشت. مال خود خودمان بودند. آن طرف تر هم برگه ها و کاشی هایی بود که داستان های شاهنامه رویشان نقاشی شده بود ، مجسمه هایی از بودا و داستان خدایان، نقاشی هایی که داستان حمله مغولان را روایت می کنند و اشیایی از سایر ملت ها که مهاراجه ها این امارت هدیه گرفته اند.

ساخت و ساز آلبرت هال توسط معمار معروف ساموئل سوینتون جکوب کامل شد. در آن زمان به یک موزه موقت و نمایشگاهی تبدیل شد که آثار باستانی کشف شده از سراسر هندوستان و کشورهای اطراف را به نمایش می گذاشت.. خود ساختمان موزه با معماری به سبک هندی و تزیینات سنگی نیز به بخش جدایی ناپذیر این موزه تبدیل شده است.. حتی دیوارها با نقاشی های دیواری به سبک های مختلف باستانی اراسته شده است..

تمدن های اروپایی، مصری، چینی، یونانی، و بابلی در نقاشی ها و آثار این موزه به چشم می خورد که به مردم هند کمک می کند فرهنگ و هنر خود را با تمدن های مختلف مقایسه کنند و پیشرفت کنند.

انتهای پیام/