سالی عادی در تاریخ ادبیات ایران
حمیدرضا شکارسری سال 1395 را سالی عادی برای تاریخ ادبیات ایران می‌داند و می‌گوید امسال اتفاق خاصی در ادبیات نیفتاده که آن را بتوان از سال‌های گذشته جدا کرد.
درباره وضعیت ادبیات در سال جاری اظهار کرد: تفاوت عمده‌ای با سال‌های گذشته دیده نمی‌شود و نمی‌توانم سال در حال عبور و در حال اتمام را چیزی متفاوت از سال‌های گذشته بدانم. اتفاق شاخص، حادثه عجب و شگفت‌آوری که بتواند به لحاظ شعری و ادبی امسال را از سال‌های قبل جدا و آن را ممتاز کند، رخ نداده است. در واقع می‌توان سال 95 را سالی عادی در تاریخ ادبیات ایران محسوب کرد.
او در ادامه اظهار کرد: امسال مانند سال‌های قبل شاهد مجموعه شعرهای خوبی بودیم که آدم را امیدوار می‌کند. بین آثاری که وجود داشت می‌توان روی آثاری تکیه کرد و از آن‌ها لذت برد. این کارها معمولا از شاعران جوان‌تر منتشر شده است و آدم واقعا شگفت‌زده می‌شود که این شاعر جوان چقدر تمیز نوشته و چقدر می‌تواند خوب بنویسد و این‌ها امیدوارکننده است.
شکارسری با تأکید بر این‌که مجموعه شعرهای شاعران جوان امیدوارکننده بود، تعدادی از این مجموعه‌ها را برای مطالعه پیشنهاد کرد: مجموعه شعر سپید «اوراسیا» از مانی معینی، مجموعه شعر «کنار تو ایفل ژست می‌گیرد» از محمدحسین ابراهیمی و مجموعه شعر «اقلیماه» از کبری موسوی.
او همچنین با بیان این‌که در زمینه داستان تخصص و دیدگاه خاصی ندارد، گفت: کتاب «عمویم جمشیدخان مردی که باد همواره او را با خود می‌برد» نوشته بختیار علی نویسنده کرد عراقی را بخوانید. این کتاب جنبه رئالیسم جادویی دارد و جذاب است.
این شاعر درباره بهترین و بدترین خبری هم که در حوزه ادبیات و کتاب شنیده است گفت چیز خاصی به ذهنش نمی‌رسد که بهترین یا بدترین خبر در سال 1395 باشد.
ارسال نظر