اشعار امام حسین(ع) برای همسرشان

امام حسین(ع) و حضرت رباب (س) زوجی عاشق و دلباخته هم بودند. از این رو در رسای یکدیگر اشعاری می سرودند که در ادامه آن ها را می خوانیم.

 

امام حسین(ع) می فرمایند 

 

«لَعَمْرُک اِنِّنی لَاُحِبُّ دارا

تَحُلُّ بها سکینةُ و الربابُ

اُحبِّهما وَ اَبْدُلُ جُلَّ حالی

وَ لَیْسَ لِلاَئمی فیها عِتابُ»

 

«به جان تو سوگند! من خانه ای را دوست دارم که سکینه و رباب در آن باشند.

 

آنها را دوست دارم و تمامی دارایی ام را به پای آنها می ریزم و هیچ کس نباید در این باره با من سخنی بگوید.»

 

شعر مزبور، نشانگر ارتباط صمیمی امام با همسرش رباب و فرزندش سکینه است. توجه داریم که سرودن این شعر، همراه با انتشار آن در میان مردم بوده است، بدین جهت، این شعر در بیشتر کتابهای تاریخی آمده است.

 

شعر دیگری نیز از امام حسین(ع) درباره حضرت رباب(س) نقل شده است

 

«اُحبُّ لِحُبِّهَآ جمیعا

وَ نَثْلَةَ کُلَّها و بَنیِ الرُّباب

وَ اخْوالاً لَهَا مِن آلِ لامَ

اُحِبُّهُم وَ طَرَّبَنی جنابُ»

 

«من به خاطر دوستی او زید، نثل و تمام «بنور رباب» را دوست دارم و همچنین داییهای او را از خاندان (بنی) لام، همه را دوست دارم و «جناب» را که مرا به طرب آورده است.»

 

پس از واقعه عاشورا حضرت رباب(س) بسیار اندوهگین بودند و سوز ایشان باعث شد سروده هایی برای همسرشان داشته باشند.

 

مرثیه حضرت رباب در رثای شویش امام حسین(ع)

 

«اِنَّ الَّذی کانَ نوُراً یُسْتَضاءُ بِهِ 

بِکَرْبَلاءَ قَتیلٌ غَیْرُ مَدْفوُنٍ

سِبْطَ النَّبِیِّ جَزاکَ اللَّهُ صالِحَةً 

عَنَّا وَ جُنِّبْتَ خُسْرانَ الْمَوازینِ

قَدْ کُنْتَ لی جَبَلاً صَعْباً اَلوُذُ بِهِ 

وَ کُنْتَ تَصْحَبُنا بِالرَّحِمِ وَ الّدینِ

مَنْ لِلْیَتامی وَ مَنْ لِلسَّائِلینَ وَ مَنْ 

یَعْنی وَ یَأوی اِلَیْهِ کُلُ مِسْکینٍ

وَ اللَّهِ لا اَبْتَغی صِهراً بِصِهْرِکُمْ 

حَتَّی اُغَیَّبَ بَیْنَ الرَّمْلِ وَ الطّینِ»

 

«حسین که نور پرفروغی بود، در کربلا شهید شده و بدون دفن افتاده است. ای فرزند پیامبر! خداوند از سوی ما جزای نیکت دهد، و از خُسران میزان دورت بدارد. حسینجان! تو برای من به منزله کوه محکمی بودی که به تو پناه می‏آوردم، و در مصاحبت و رفتار با دین و مهربانی معاشرت می‏کردی. بگو ببینم بعد از این یتیمان و دردمندان به کجا پناه برند؟ و مستمندان و مسیکنان کدام دری را بکوبند؟ ای همسر عزیزم! (تو آن چنان در دل من جای گرفته‏ای) که سوگند به خدا جز تو را رغبت نمی‏کنم، و بغیر از حسین‏دل به کسی نبندم تا زیر خاک‏ها دفن شوم.»

 

رباب در بیت سوم، ارتباط عمیق خود را با امام حسین(ع) تصویر می کند؛ امام چون کوهی است که پناهگاه آرام بخش رباب بوده و آن حضرت نیز با کمال ملاطفت و از سر دینداری با وی برخورد داشته است. رباب در بیت آخر، عزم راسخ خود را در ازدواج نکردن با دیگری تا پایان عمر بیان می کند.

 

بر اساس برخی از نقلها، رباب یک سال نزد قبر امام حسین(ع) باقی مانده و بعد از آن به مدینه رفت.

 

ابن کثیر با نقل این مطلب، شعری را نیز از زبان او آورده است:

 

اِلی الحول ثمَ اَسْمُ السلامَ علیکما وَ مَنْ یَبْکِ حَوْلاً کَامِلاً فَقَد اعْتَذَر

 

«تا یک سال، پس از آن بر شما درود می فرستم و (وداع می کنم) کسی که یک سال کامل بگرید، پس از آن معذور است.»