سینمای ایران در حصار دیوار آپارتمان‌ها

کشور ایران از لحاظ جغرافیایی، کشوری وسیع با اقوامی رنگارنگ و تاریخی چند هزار ساله است و این در حالی است که سینمای ایران در این سال‌ها به شکلی انگشت‌شمار از این نعمت در قالب‌ فیلم‌های خود بهره برده. در سینمای جهان و حتی کشورهای همسایه موضوع کاملا برعکس است.

 

کشورهای همسایه از معدود مکان و بناهای تاریخی خود، در سریال‌ها و فیلم‌ها بسیار استفاده می‌کنند و این استفاده تا آن‌جا وسعت دارد که در یک فیلم یا سریال به شکل‌های مختلف استفاده می‌شود و به شکل غیرمستقیم به صنعت گردشگری آن کشور هم کمک می‌کند.

 

 

در همین رابطه قاسمی تهیه‌کننده فیلم «شیار 143» تاکید می‌کند: کشور ما دارای بسیاری از زیبایی منحصر به فرد است که می‌تواند موجب تنوع تصویری در سینما و ارتباط بهتر با مخاطب داخلی و حتی خارجی با کشور ما و سینمای ایران باشد. این نعمتی است که نباید از مخاطبان دریغ کنیم.

 

کلاری از فیلمبرداران سینما، هم ایران را کشوری چهار فصل می‌داند و می‌افزاید: ایران دارای ویژگی است که در آن واحد شما می‌توانید در جنوب اسکی روی آب کنید و در شمال اسکی روی برف. همه جای جهان دارای این چنین ویژگی آب و هوایی نیست، کشور ما دارای این چنین جغرافیایی است اما متاسفانه سینمای ایران از آن بی‌خبر و بی‌بهره است. باید گروه‌‌های مستندی ایجاد شود تا از این مناظر عکس بگیرند تا کارگردان‌ها با این محل‌ها آشنایی پیدا کنند.

 

سینمای ایران در این سال‌ها کمتر فرصتی را برای سفر به جغرافیای بکر و بناهای تاریخی ایران خلق و آماده کرده، کمبود بودجه و مسائل اقتصادی از دغدغه‌هایی است که سال‌ها به مثابه سدی برای این سفر ایجاد شده.

 

 

سدی که گلایه‌ محمود کلاری از فیلمبرداران سینما را به دنبال دارد، کلاری در همین رابطه می‌گوید: سینما مستلزم تزریق بودجه است و تا وقتی پول به شکل درست به سینما تزریق نشود، این معضل در جای خود باقی است. باید کاری زیر ساختی در تولید شود تا بتوان با برنامه‌ریزی این مشکل را در سینما حل کرد.

 

شهرام مکری کارگردان سینما از نبود تخیل در رابطه با همین موضوع حرف می‌‌زند: «باید بگذاریم تخیل در سینما بیشتر آزادی عمل داشته باشد و اینکه امکانات ساخت فیلم در شهرستان‌ها را هم تقویت کنیم.این دو راه حلی است که می‌تواند به حل این مشکل منجر شود».

 

 

کشور ایران، کشور وسیعی است و این در حالی است که سینمای ایران در قاب‌های تنگی در طول این سال‌ها گرفتار مانده، گرفتاری که به شکل غیر مستقیم به ریزش مخاطب، نبود تنوع در فیلم‌ها و در کل ضربه اقتصاد سینما منجر می‌شود و سینما برای رهایی از حصار و زندان فیلم‌های سینمای ایران همت و برنامه‌ریزی بلند مدت نیاز دارد.