به گزارش پارس به نقل از افکار، قرآن مى ‏فرماید: «لِکَیلا تَأسوا على‏ ما فاتکم و لا تفرحوا بما آتاکم»؛1 آن گونه باشید که اگر چیزى را از دست دادید، تأسّف نخورید و اگر چیزى به شما دادند، شاد نشوید.

 راستى آیا مى ‏شود انسان اینگونه متعادل باشد که دادن‏ ها و گرفتن‏ ها در او اثرى نگذارد؟

کارمند بانک، یک روز مسئول دریافت پول مردم مى‏ شود و روز دیگر مسئول پرداخت پول به مردم مى‏ شود. نه آن روزى که پول مى ‏گیرد خوشحال است و نه آن روزى که مى‏ پردازد، ناراحت. زیرا او مى‏ داند هر دو روز، امانتدارى بیش نبوده است.

مثالى دیگر:

براى لاستیک تراکتور، حرکت در زمین هموار و غیر هموار یکسان است، ولى براى لاستیک دوچرخه، تفاوت دارد.

نشستن و برخاستن یک گنجشک، روى شاخه گل اثر مى‏ گذارد ولى روى درخت تنومند، اثر چندانى ندارد.

آرى، انسان‏هاى بزرگ به خاطر سعه صدرى که دارند، مسایل جزئى در روح آنان اثر چندانى ندارد.

امام حسین‏ علیه السلام ظهر عاشورا در برابر ده ها تیر که به سویش رها شد و دهها داغى که دید، نمازِ با حال و خشوعى خواند، در حالى که کوچک‏ترین حرکت، ما را از نماز یا خشوع باز مى‏ دارد.

 

پی نوشت:

سوره حدید، آیه ۲۳.