يكي از مشكلاتي كه در رفتارهاي فكري و فرهنگي ما وجود دارد افراط و تفريط در نفي و تأييد است. وقتي كسي را تأييد مي كنيم ديگر حتى صدايش را لحن داودي مي دانيم و خطش را هنر چين مي پنداريم و هيچ معايب و مفاسدي در او و خانواده و رفتار و آثارش قبول نمي كنيم واگر كسي را نفي كنيم ديگر حتى نمي پذيريم كه ممكن است محاسن و منافعي هم داشته باشد.

چرا مطلق گراييم و صفر وصدي نگاه مي كنيم ؟ يك روز چنان مريد يكي مي شويم كه تا آسمان بالايش مي بريم و روز ديگر چنان با او دشمني مي كنيم كه روي زمين هم تحملش نمي كنيم ! قرار نيست كه حتما طرف امام جماعت باشد و پشت سرش بايستيم !

آل پاچينو در بازيگري استاد است ، اين هنرش را تحسين مي كنيم و بس ، فروغ فرخزاد شعري زيبا دارد آن را از او برمي داريم و بس ، شجريان صداي قشنگي دارد از آن بهره مي بريم و بس ، قرار نيست كه حتما كسي صد درصد مورد تأييدمان باشد تا صدايش را گوش كنيم و شعرش را بخوانيم !

قرار نيست حتما كسي مثلا در باورهاي اعتقادي ، التزام شرعي ، رفتار اخلاقي ، تحليل سياسي و ... صد درصد همان باشد كه ما دلمان مي خواهد تا آن وقت از شعر يا صدا يا بازي اش بهره ببريم !

وقتي متاع كفر و دين بي مشتري نيست همين نگاه باعث شده تا گروهي اين ، گروهي آن بپسندند و در نتيجه دو پاره بشويم و هر گروه به ديگري ناسزا بگويد و همه چيز طرف مقابل را نفي كند ! و من چون از ديدگاه فكري محمود دولت آبادي يا احمد شاملو خوشم نمي آيد هنر و توان ادبي شان را منكر شوم و طرف مقابل هم چون از طرز فكر حميد سبزواري يا رضا رهگذر خوشش نمي آيد جايگاه ادبي آنان را منكر شوند.

آل پاچینو بازی چین خانواده دولت دین زمین شعر حجت زائری