به گزارش پارس به نقل از فارس، سالانه و همزمان با برگزاری جام جهانی، فیفا درخواستی را به فدراسیون کشورهای صعود کرده ارسال می کند. در این درخواست از تیم ها خواسته می شود که شعار و آهنگ جام جهانی تیمشان را انتخاب کند. امسال فدراسیون فوتبال احسان خواجه امیری را برگزید و کار ساخت قطعه را بر دوش این خواننده گذاشت.

سرودی که به عنوان آهنگ رسمی منتشر شد قرار بود  نشانه‌ای باشد از فرهنگ و هنر این مرزوبوم. اما متاسفانه در این قطعه  هیچ نشانه ای از موسیقی غنی ایرانی که هویتی ارزشمند دارد، وجود ندارد.

مگر غیر از این است که این موسیقی بنا است که گوشه‌ای از اصالت مردم ایران را نشان دهد؟ با توجه به اینکه این قطعه در مجامع رسمی بین‌المللی نیز پخش خواهد شد، مسلما جا داشت که فرصت بیشتری برای آن در نظر گرفته می‌شد و حداقل با تنی چند اساتید موسیقی ایرانی مشورت به عمل می‌آمد، تا این فرصت به این راحتی نمی‌سوخت.

کسی در توانایی‌های احسان خواجه‌امیری شکی ندارد. اما انتقادی که مطرح می‌شود این است که در این کار  دقیقا چه نوع موسیقی ارایه شده‌است؟ این قطعه را که بشنوید بی‌گمان ذهنتان پرت می‌شود به سمت آهنگ‌هایی که قبلا به عنوان آهنگ رسمی جام‌جهانی از سوی فیفا پخش شده بود.

قاعدتا سرود جام جهانی باید دارای مولفه‌های ماندگار و خاطره انگیزی باشند که بتوانند علاوه بر رعایت فنون مربوط به موسیقی تا سال‌های زیادی در ذهن مردم باقی بمانند. اما آیا این سرود قابلیت ماندگاری را دارد؟ به جرات می‌توان گفت که متاسفانه نه! مسلما موسیقی کلیشه‌ای و دم دستی که صرفا از سر تکلیف ساخته شده نمی‌تواند این قابلیت را داشته باشد.

شاید بد نباشد در اینجا نمونه‌هایی از موسیقی که روحیه وطن پرستی را القا می‌کنند و در طول تاریخ موسیقی کشورمان هم ماندگار شده‌اند بیاید تا شاید مشخص شود که موسیقی برای ایران و ایرانی  ساختن چگونه باید باشد . البته هدف آوردن نمونه‌هایی  این چنینی  این نیست که این قطعات مثلا میتواند به عنوان سرود رسمی جام جهانی استفاده شود یا الگوی ساخت آنها قرار گیرند.نه! هدف این است که نشان دهیم کار ملی ساختن و خواندن به همین راحتی ها هم نیست و در مدتی بسیار کوتاه نمی توان یک سرود در خور شان ملت ایران ارایه داد.