شهر مهربانی؛ راهبردی که در حد شعار ماند

پایگاه خبری تحلیلی پارس- اگر نگاهی یه بیلبوردهای گوشه و کنار شهر داشته باشیم هر از گاهی شعار تهران شهر مهربانی را می بینیم که بر دیوار مترو و یا ایستگاه های اتوبوس جا خوش کرده است، اما به راستی چقدر در راستای تحقق این شعار تلاش می شود؟

باید توجه داشت که مفهوم شهر مهربانی یک مفهوم نسبی است که در حداقل منظور و مراد نباید با شهر دشمنی و جنگ و دعوا مواجه باشیم، مسئله ای که این روزها بیش از پیش به چشم می خورد و شهروندان را تحت تاثیر قرار می دهد. دعواها و نزاع هایی که بدون هیچ مقدمه و ریشه در عرصه های زندگی شهری بروز پیدا می کند و همه را متاثر می کند.

تحقق شهر مهربانی بدون شک دو بازیگر عمده و اصلی دارد؛ در وهله اول، شهر مهربان حاصل رفتار و برخورد شهروندان است که به عنوان نقش آفرینان زندگی شهری نقش پررنگی در ایجاد شهر مهربانی دارند، هر کدام از ما با کنترل خشم و عصبانیت خود می توانیم شهر مهربانی را به وجود آوریم.

بازیگر دوم تحقق شهر مهربانی مدیریت و مسئولان شهری هستند که باید در راستای تحقق این امر تلاش کنند، نگاه به نزاع های خیابانی و ریشه یابی آنها در بسیاری از موارد نشان از عدم وجود سازو کارهای قانونی و نظارتی مزلوب است که باعث بروز برخی کجرفتاری ها می شود.

به هرحال تحقق شهر مهربانی، امری است که نیاز به همت و همدلی همه دارد تا در دل شهرهای مان محیط امن و مهربانی برای مردم و شهروندان پدید آوریم، فراموش نکنیم که حرکت در این راستا نه یک انتخاب که یک باید و الزام است که ریشه اسلامی و اخلاقی دارد. کما اینکه اسلام بر رعایت حقوق همه آحاد جامعه در یک محیط تاکید دارد.