از رمی جمرات تا عاشورای حسینی

به گزارش پارس به نقل از فارس، امروز ۱۳ آبان ساعت ۸: ۳۰ صبح قرار است راهپیمایی بزرگ دانشجویی از مقابل دانشگاه صنعتی امیرکبیر آغاز شود و من باید برای پوشش این مراسم به محل تجمع دانشجویان مقابل درب اصلی دانشگاه بروم.

ساعت ۸ و ۳۰ دقیقه است با خودم می گویم دانشجویانی که کلاس های ۸ صبح شان با تاخیر آغاز می شود شاید راهپیمایی را هم با تاخیر آغاز کنند و تا تعداد اندک آنها بیشتر شود زمان می برد. به همین دلیل با آرامش حرکت می کنم.

بعد از گذراندن کوچه منتهی به خبرگزاری به خیابان حافظ که می رسم از تعجب چشمانم گرد می شود، حدس هایم اشتباه بود راهپیمایی آغاز شده و خیابان حافظ مملو از جمعیت است.

با دیدن دانش آموزانی که نمادهایی از فناوری های کشورم را به همراه دارند و فریاد « ذلت نمی پذیرم» سر می دهند در جو راهپیمایی قرار می گیرم و تازه می فهمم که امروز روز دیگری است.

فریادهای خودجوش دانش آموزان و دانشجویان شور و حالی به خیابان حافظ داده است که شاید این شور و حال را در جایی جز ایران نتوان دید، پس از دقایقی که از تجمع دانشجویان مقابل دانشگاه امیرکبیر می گذرد همراه با آنها به سمت لانه جاسوسی حرکت می کنم، مراسم با قرائت قرآن آغاز می شود و پس از آن فریاد هایی که نشان از بی اعتمادی دانشجویان نسبت به آمریکا دارد سر داده می شود.

در میان جمعیت یک نفر نظر همه را به خود جلب کرده است و دانشجویان حتی با وی عکس می گیرند؛ « آقادوربینی» که معمولا هر جا که دوربین باشد او هم هست.

به خیابان طالقانی که می رسیم گروه گروه به جمعیت اضافه می شود، دقایقی نمی گذرد که در خیابان طالقانی جا برای سوزن انداختن نیست.

خیابان طالقانی که شاید هر روز حداقل یک بار از آنجا می گذرم برایم قریب شده است، اینجا همان خیابان طالقانی است که امروز شور و حال دیگری دارد؟ خیابان طالقانی عظمتی یافته است به وسعت استقامت ملت ایران.

عنوان این راهپیمایی، دانشجویی است ولی از هر قشری اینجا حضور یافته اند تا انزجار خود را نسبت به استکبار جهانی نشان دهند؛ معلولان، سالمندان، کودکان، ورزشکاران، هنرمندان، طلبه ها، مسئولان و… همه آمده اند و همه هم خود را قطره ای از دریای بی کران استقامت ملت ایران می دانند.

جلوتر که می روم دسته های عزاداری ابا عبدالله را می بینم و دانشجویانی که فریاد یا حسین (ع) سر می دهند و با در دست داشتن پرچم های یا فاطمه الزهرا حرمت آغاز ماه محرم حسینی را پاس می دارند.

ناخودآگاه به یاد آن عاشورایی می افتم که عده ای بدون توجه به حرمت سالار شهیدان در یکی از خیابان های پایتخت کف زدند و به عاشورا هم بی حرمتی کردند.

اگر اینهایی که امروز با شور خدایی در راهپیمایی ۱۳ آبان حضور یافتند دانشجویان وطن اسلامی من هستند پس آنها که در روز عاشورا حرمت شکستند چه کسانی بودند؟ جزء این نمی توانم تصور کنم که عده ای از سوی شیطان بزرگ دستور داشته اند که در روز عاشورا در پایتخت ایران اسلامی فتنه به پا کنند.

با شنیدن صدای آهنگ « سازش نمی پذیریم» از اسفندیار قره باغی که در خیابان طالقانی پخش می شود به خودم می آیم و می بینم راهی برای تردد ندارم، به خیابان های اطراف می روم تا خبرهای حاشیه راهپیمایی را مخابره کنم وی آنجا هم شلوغ است.

یکی آن طرف تابلوی از سخنان مقام معظم رهبری در مورد آمریکا را در دست دارد یکی با عکس سعید جلیلی به راهپیمایی آمده است.

دانشجویی پرچم یاحسین (ع) در دست دارد و دانش آموزان که با سربند یا فاطمه به راهپیمایی آمده اند عکس هایی از مقام معظم رهبری را به دست گرفته اند. عده ای هم آن طرف در حال آتش زدن پرچم آمریکا هستند و برخی از این صحنه های تاریخی عکس می گیرند. صدای شعارهایی که انزجار ملت ایران از استکبار را نشان می دهد تمام فضا را پر کرده است.

« برگ برنده ما دشمنی با آمریکا» ، « به آمریکای شیاد نمی کنیم اعتماد» اینها شعارهایی است که مردم سر می دهند برخی حتی از پنجره منازل نیز پرچم مرگ بر آمریکا را بیرون آورده اند و شعار هیهات منه الذله سر می دهند.

عکس شهدای هسته ای که در دستان دانشجویان است نیز نظرم را جلب می کند و با دیدن عکس شهید رضایی نژاد به یاد آرمیتای کوچک می افتم. که شاید تا سالها بعد هم علت شهادت پدرش را نداند، پدری که بی گناه و بی علت شهید شد.

ولی آرمیتا هم می داند که امروز ملت ایران آمده اند تا به پشتیبانی او و تمام خانواده های شهدا به آمریکا بگویند: « ما وارث شهیدیم سازش نمی پذیریم» ، این شعار امروز در خیابان طالقانی طنین افکن بود.

در میان راهپیمایی با ازدحام جمعیت جلوتر که می روم به یاد رمی جمرات می افتم زیرا اینجا عده ای در حال سنگ اندازی به شیطان بزرگ هستم.

مردم به تابلویی که عکس اوباما و پرچم آمریکا بر روی آن است دارت و سنگ پرتاب می کنند تا با گذشت کمتر از یک ماه از عید قربان در تهران نیز رمی جمرات داشته باشیم.

غرفه هایی نیز از سوی شهرداری تهران بنا شده که در این غرفه ها بلوتوث های فرهنگی ارسال می شود که نظر دانش آموزان را بسیار جلب کرده است.

سعی می کنم به جلوتر بروم تا اخبار مقابل لانه جاسوسی هم پوشش دهم. ولی ازدحام مانع می شود و تلاش می کنم که جلوتر بروم ولی با سیل جمعیت به عقب رانده می شوم. جمعیتی که شاید در راهپیمایی های کشور های دیگر یافت نشود، جمعیتی که با شور خدایی به راهپیمایی آمده اند.

امروز این جمعیت در تمام ایران مانند تهران و خیابان طالقانی فریاد سرداده اند تا آمریکا بشنود و بداند که ما « می جنگیم می میریم سازش نمی پذیریم» .