افروغ: وجه امنیتی کابینه روحانی مایه نگرانی است

به گزارش پارس ، به نقل ازفارس، مناظره عماد افروغ و عباس عبدی کارشناسان مسائل سیاسی با موضوع « بررسی کابینه روحانی» در خبرگزاری فارس برگزار شد که بخش اول این مناظره در ادامه می آید:

* ارزیابی شما از وزرای پیشنهادی آقای روحانی در ۳ حوزه سیاسی امنیتی، فرهنگی اجتماعی، اقتصاد زیربنایی چیست؟

افروغ: زمانی که نماینده مجلس بودم و قرار بود به دولتی که خودم نیز به او رای داده بودم، رای اعتماد دهیم جزء منتقدین برنامه دولت و دو وزیر پیشنهادی بودم. نقد من نیز جزئیات و کلیات برنامه بود؛ این موضوع را در برنامه و آرایش کابینه دنبال می کردم و پایه مقایسه ام، هم اکنون کابینه و برنامه پیشنهادی چهار سال اول دولت قبلی است که از نزدیک برنامه های آن را مطالعه کرده ام. از این رو این دولت را در مجموع مجرب تر از دولت قبلی و آن را یک امتیاز می دانم، هر چند که درباره این امتیاز هم حرف دارم. اولاً باید ببینیم سمت و سوی این مجرب بودن، چیست و با محوریت چه کسانی رقم خورده است و آیا این تجربه میل به گذشته دارد یا نوعی میل به آینده نیز در آن دیده می شود.

احساس می کنم این تجربه بیشتر میل به یک دوره خاص و افراد خاصی دارد که با نوع سیاست ها و رفتارهای خود، آزمون شده هستند. اتفاقاً وجه مشترک چپ و راست مصطلح آن زمان، نقدِ گروهی بود که ظاهراً تجربه فعلی کابینه پیشنهادی یاد آور آن است و البته طیف چپ نقدهای تندتر و ریشه ای تری داشت. برخی از چهره های راست آن زمان، رئیس جمهور وقت را تقدیس و تطهیر می کردند و مخالفت با او را در حد مخالفت با پیامبر میدانستند که با نقدهای زیادی از سوی هر دو گرو ه نیز مواجه می شد. لذا به نظر می رسد این کابینه در عین مجرب تر بودن میل به گذشته دارد.

* افروغ: وجه سیاسی و امنیتی پررنگ کابینه مایه نگرانی است

نکته دوم این است که برای برخی وزارتخانه ها افرادی پیشنهاد شدند که تجربه کاری در این زمینه ندارند. بنده قصد ندارم که وارد مصادیق شوم، مثلاً در کل برای تصدی وزارتخانه های فرهنگی و آموزشی، افرادی پیشنهاد شده اند که تجربه کار سیاسی دارند. یک کار سیاسی با کار فرهنگی، ناهمخوانی ها و البته و تداخل هایی دارد. به نظر می رسد، کابینه وجه سیاسی و امنیتی پررنگی دارد که مایه نگرانی است. نکته دیگری که وجود دارد مربوط به چینش کابینه است که احساس می شود نوعی لابی از بالا و پایین صورت گرفته است؛ من در کل مخالف لابی کردن نیستم اما به جهت لابی توجه دارم. نباید این گونه باشد یا وانمود شود که وزیری گرفته ایم، اما مجلسی را به تاراج گذاشته ایم. به هر حال، نباید جایگاه ساختاری و مطلوب مجلسی که باید نقد برنامه و نقد فکر کند تحت الشعاع اتفاقات ناموجه قرار گیرد. تاحدودی با نگاه کلی به آرایش موجود، به صورت شهودی و استناد به گذشته نگرانی فوق را دارم و زنگ خطری است که آن را به صدا در آوردم. اما امیدوارم در روند رأی اعتماد، نمایندگان نشان دهند که این یک تصور اشتباهی بوده است.

* با توجه به اینکه در صحبت های خود اشاره به میل این دولت برای بازگشت به گذشته همچون دوره کارگزاران داشتید، فکر می کنید علت ناراحتی برخی از اصلاح طلبان از چینش کابینه همین است؟

افروغ: من وارد این قضیه نمی شوم چون دو موضوع را باید بدانم که نمی دانم؛ اینکه اولاً اصلاح طلبان ناراحتند و ثانیاً علت ناراحتی آنها چینش مزبور است.

عبدی: کابینه های مختلف لزوماً کارکرد مشترک و ثابتی ندارند و می توانند کارکردهای متفاوتی داشته باشند، مثلا اگر این کابینه در شرایط عادی پیشنهاد شده بود من حتما با سن آنها مخالفت می کردم اما به دلیل کارکردی که برای این کابینه قائلم با این سن اعضای آن مخالفتی ندارم و وجود آن را ضروری هم می دانم. از این اعضای کابینه غیر از سه چهار نفر مابقی را از نزدیک نمی شناسم که بخواهم درباره آنها نظر دهم. اسم برخی از آنها را برای اولین بار است که شنیده ام بنابراین هیچ کدام از نماینده ها نیز نمی توانند درباره همه وزرا قضاوت کنند. نکته دیگر این است که کابینه، هویت فقط فردی ندارد بلکه یک هویت جمعی هم دارد. مثلا اگر کابینه آقای احمدی نژاد هم باشد من خیلی کاری به این ندارم که چه کسی در آن کار می کند بلکه نگاه می کنم به این که این رئیس جمهور است که می خواهد آنها را مدیریت کند و هر کس هم که می آید قبول کرده است که با این رئیس جمهور کار کند. بنابراین باید به هویت جمعی کابینه توجه کرد. با توجه به این نکات معتقدم که اول باید به کارکرد کابینه توجه کرد به عنوان نمونه ما یک وزیری می خواهیم که باید وزارتخانه ها را از این وضع ناهنجار خارج کند پس باید در وزارتخانه حرف او را گوش کنند چرا که دیگر فرصت این نیست که بخواهیم یک کار عادی و روتینی را انجام دهیم و این کار قطعا از یک فرد جوان ناشناخته برنمی آید.

*عبدی: به کابینه روحانی تخصصی نگاه نمی کنم

نکته دیگر این است که کابینه باید مظهر ۲۴ خرداد باشد؛ بنده خیلی به کابینه به شکل تخصصی نگاه نمی کنم. بلکه نگاه می کنم در ۲۴ خرداد وحدتی در کشور شکل گرفته و این کابینه باید به شکلی انعکاس آن نیز باشد. وجود این ویژگی در کابینه یک مسئله کلیدی است که باید این وحدت را نشان دهد به لحاظ کارآمدی هم در مجموع و با توجه به این قضیه، فکر می کنم که کابینه آقای روحانی از کابینه دوم آقای خاتمی قوی تر است و نکته دیگر این است که اگر ما فضای آزاد و نقد را داشته باشیم و قانونگرایی و آزادی اطلاعات هم یک امر محوری شود، دیگر چندان مهم نیست که چه کسی وزیر است. چرا که اگر در این فضا نمره شخصیتی وزیری ۱۲ باشد در عمل خیلی بهتر از فردی عمل خواهد کرد که نمره شخصیتی اش ۱۸ است ولی در فضای غیر آزاد و نقد ناپذیر و تیره از نظر اطلاعات عمل کند. اینها برای ما مهم است.

لذا متغیرهای زمینه ای که یک کابینه در آن عمل می کند اهمیتش ۱۰ برابر بیشتر از ویژگی هایی است که خود یک وزیر می تواند داشته باشد. در رابطه با صحبت های آقای دکتر افروغ معتقدم اگر چه توجه به گذشته قرینه است اما ملاک ارزیابی امروز افراد نیست. چرا که همه آدمها در حال تغییر و شدن هستند. ایراد ندارد که بخواهیم گذشته برخی را نقد کنیم اما باید توضیح دهیم که امروز آن فرد نیز همان گذشته است و هیچ فرقی نکرده است. نه گذشته خوب معیار قضاوت مثبت درباره امروز افراد است و نه گذشته قابل انتقاد معیار رد کردن است. لذا باید دید که این فرد در حال حاضر چگونه فکر و عمل می کند. توجه به گذشته فقط یک قرینه است.

* یعنی معتقد به آزمون و خطای مجدد هستید؟

عبدی: خیر این را نمی گویم اما می گویم تنها بر اساس گذشته (چه خوب چه بد) و تکیه بر آن نمی توان قضاوت کرد.

*با توجه به تاکید شما درباره توجه به هویت جمعی کابینه و از سوی دیگر با توجه به انتقاداتی که درباره یک دست نبودن و سهمیه ای بودن کابینه مطرح می شود، ارزیابی شما از تحقق اعتدال در چنین کابینه ای چیست؟

* عبدی: دولت نباید به یک کابینه چهل تکه تبدیل شود

عبدی: کلماتی همچون سهمیه ای دقیق نیست، چرا که در سیاست نیروهای مختلفی حضور دارند. بنابراین این وزرا هم نمایندگان این نیروهای اثر گذار هستند که باید در کابینه حضور داشته باشند. البته نباید این کابینه تبدیل به یک کابینه چهل تکه شود هر چند که بعید می دانم آقای روحانی چنین اجازه ای دهد. اما سوالی که مطرح است این که آیا این کابینه اعتدالی محسوب می شود یا نه؟

معتقدم این کابینه هم افراطی و هم تفریطی و هم اعتدالی است! و این بستگی دارد که شما از چه زاویه ای نگاه کنید. از این موضع که گفته می شود برخی اصلاح طلبان معترض هستند این کابینه تفریطی و محافظه کار است؛ از موضع برخی نمایندگان مجلس و جبهه پایداری این کابینه افراطی محسوب می شود اما بنده معتقدم تناسب این کابینه با خط مشی کلی روحانی می خواند. تیمی که در مرکز تحقیقات استراتژیک با روحانی بوده گمابیش همین افرادند. لذا در این کابینه هیچ نکته جدیدی نسبت به آن تیم وجود ندارد. ممکن است فرد جدیدی در آن باشد اما وصله جدیدی محسوب نمی شود و با دو طرف افراط و تفریط تناسب ندارد.

شاید من شخصا دوست داشتم که اعضای کابینه افراد دیگری بودند اما در مجموع آن را یک کابینه اعتدالی می دانم.

درباره تخصص وزرا هم معتقدم گرچه مهم است ولی با وجود فضای آزادی و نقد هیچ فرد غیر متخصصی جرات وزیر شدن ندارد چرا که با وجود آزادی اطلاعات زمانی که من تخصص نداشته باشم گریبانم گرفته خواهد شد. اما کسی که به خدا و بنده پاسخگو نیست شفافیت اطلاعات هم نباشد، هر کار که بخواهد انجام می دهد.

*با توجه به شرایط سیاسی کشور آیا چینش کابینه براساس تخصص آنها صورت گرفته یا رویکردهای سیاسی شان؟

عبدی: گرچه این کابینه اکثرا در حوزه خود متخصص هستند ولی در اکثر کشورهای دنیا وزیر بهداشت اصلا پزشک نیست و مدیریت خاص خود را دارد. در مجموع آقای روحانی در معرفی کابینه چارچوب ۲۴ خرداد خود را حفظ کرده است؛ وزرا هم سیاسی نیستند به طور مثال آقای نجفی وزیر پیشنهادی آموزش و پرورش اصلا در حوزه تخصصی و مدیریتی خود سیاسی نیست.

مجلس باید نظارت خود را به رخ بکشد

افروغ: ما باید آرایش کلی را از افراد پیشنهاد جدا کنیم لذا ما باید به هر دو وجه برنامه آقای روحانی توجه کنیم. این کابینه مجرب تر از کابینه گذشته است، این تجربه میل به گذشته دارد، گفتند که قرار نیست یک تحول مبنایی انجام گیرد و فقط قرار است ما را از وضعیت موجود خارج شویم، ما باید تصویر درستی از وضعیت موجود و مطلوب داشته باشیم. آنها باید مشخص کنند که آیا توان عبور از وضعیت موجود را دارند یا خیر؟

آقای عبدی اشاره کرد که این کابینه باید مظهر ۲۴ خرداد باشد، من وارد بحث ۲۴ خرداد نمی شوم چرا که الان به صلاح نمی دانم برخی از حرفها را مطرح کنم. بحث اعتدال که مطرح شده باید مفهوم شناسی شود که در حوزه های مختلف چه معنایی دارد و با فرض اینکه ما یک اعتدال شناسی فردی و اجتماعی انجام دادیم، باید دید آیا این کابینه معرف آن اعتدال است یا خیر؟ نکته دیگری که وجود دارد اینکه اگر رئیس جمهور را عطف به برنامه و آرایش پیشنهادی اش مورد بررسی قرار می دهیم باید همین را درباره تک تک اعضای کابینه نیز انجام دهیم.

نباید به صورت دربست با این دولت برخورد کرد

مهم این است که نقد و نظارت وجود داشته باشد و در واقع این که چه کسی رای بیاورد مهم نیست و باید دید که آیا در کار او نظارت می شود یا نه. یکی از نهادهایی که قرار است نظارت خود را به رخ بکشد مجلس است که اگر مجلس متعادل عمل کند وارد نقد عالمانه خواهد شد. سه راه پیش روی مجلس وجود دارد یا باید توجیه کند یا ادای نقد را در بیاورد یا اینکه وارد مباحث حاشیه ای و حریم خصوص افراد شود و به مسائل جناحی ورود کند که با اعتدال نیز سازگار نیست. اگر آزادی و عدالت مهم است اخلاق نیز اهمیت دارد و باید به این موضوعات علاوه بر روش به مشی نیز توجه کرد. مجلس باید نقد برنامه و نقد فکر و صلاحیت افراد برای آن جایگاه را انجام دهد. اگر می خواهیم شاهد یک مجلس نقاد باشیم باید از همین جلسه رای اعتماد شروع کنیم. مجلس می تواند نوید یک نقادی نهادینه شده را بدهد. لذا ما نباید به صورت دربست با این دولت برخورد و مجلس را با مصلحت اندیشی هایی روبرو کنیم.

ما وقتی هیچ چیز از یک فرد نداریم آیا می توانیم به وعده ها و وعیدهای آن توجه کنیم. در واقع ما باید ضمانت چه چیزی را بدهیم. این امر توجیه پذیر نیست و ذبح کردن یک امر یقینی پیش پای یک امر احتمالی است.

نظارت را نباید از رای اعتماد شروع کرد

عبدی: ببینید آقای دکتر افروغ! دربحث گذشته افراد و بحث نظارت بنده کاملا با شما موافق هستم اما نظارت را نباید از رای اعتماد شروع کرد. این مجلس نشان داده ضعف اصلی اش در نظارت بعد از رای اعتماد است. این مجلس باید آن ضعف خود را حل کند و من اگر جای این مجلس باشم تمام کمیسیون ها و توان نظارتی خود را در اجرای برنامه ها و مخارج و درآمدهای دولت به بالاترین حد خود می رسانم. اگر ما چنین مجلسی داشته باشیم هیچ رئیس جمهوری جرات نمی کند وزیری را معرفی کند که زیر دست آن نظارت تاب نیاورد و له شود.

در رابطه با گذشته وزرا قصدم این نیست که بگویم مجلس نباید توجه و رسیدگی کند چراکه گذشته ما جز هویت ما است اما آن را نمی توان خیلی عمده کرد. گذشته در عین اینکه شرط خوبی است شرط کافی نیست. البته این وزرا تا آنجا که می شناسم خوش سابقه هم هستند فقط به عنوان قاعده عرض کردم.

رأی اعتماد اولیه نباید با لابی گره بخورد

افروغ: البته که حضور ناظرانه و نقادانه مجلس را نباید به رای اعتماد محدود کرد، اما از این نقش قانونی در رأی اعتماد هم نباید غافل شد، بخصوص در شرایطی که به تعبیر شما نقد بعد از رأی اعتماد هم در کشور نهادینه نشده است. ما اگر مدارکی داشته باشیم که رأی اعتماد اولیه با لابی نا موجه گره خورده است، چه تضمینی وجود دارد که همین مجلس در آینده نقش نظارتی خود را به درستی انجام دهد. نکته دیگر، آنکه بنده برخلاف آقای عبدی معتقدم وزرا باید حداقل یک آشنایی اولیه با حوزه پیشنهادی داشته باشند.

*  آیا این کابینه که درباره آن بحث شد معرف اعتدال مد نظر آقای روحانی هست یا خیر؟

افروغ: باید مفهوم شناسی خوبی از اعتدال به دست آورد، اعتدال ابتدا توسط حکمای باستان و در حوزه حکمت عملی و اخلاقیات فردی مطرح شده و متأسفانه با رویکردی انطباق گرایانه و محافظه کارانه وارد عرصه های اجتماعی شده است. پرهیز از افراط و تفریط در به کارگیری قوای سه گانه (شهویه، غضبیه و معطوف به اندیشه) بشری و تحت انقیاد عقل را اعتدال و برایند اعتدال سه گانه را عدالت نامیده اند و می دانید که در لسان دینی از اعتدال به نیکی یاد شده است. برای مثال از حضرت امیر (ع) نقل است که پیامبر گرامی (ص) را معتدل الخُلق و معتدل الامر می دانست. به نظر بنده، در حوزه جمعی این عقل فردی تبدیل به عقل جمعی می شود و باید بستری فراهم شود تا عقل جمعی در حوزه تخصصی خود با دعوت از تمام ظرفیت های ذیربط مدنی و سیاسی نمود داشته باشد. بر این اساس و به لحاظ ساختاری باید توجه داشت که اعتدال با تمرکزگرایی و اقتصاد نفتی سر سازگاری ندارد و باید به سمت آمایش سرزمین و برون رفت از تمرکز گرایی حرکت فرایندی و روشمند داشته باشیم. اینجاست که مفهوماً توسعه سیاسی (به معنای بستر سازی برای بروز خلاقیت ها) بر توسعه فرهنگی (در معنای بروز خلاقیت ها و نوآوری های فردی و جمعی) و توسعه فرهنگی بر توسعه اقتصادی مقدم می شود. یکی دیگر از تجلیات و دلالت های اعتدال توجه به حقوق جامع شهروندی (فردی، گروهی و جامعه ای) است. متاسفانه ما نتوانستیم بین تفکیک و انسجام جمع کنیم، نتوانسته ایم بین آزادی و عدالت و اخلاق به عنوان سه شعار کلیدی انقلاب اسلامی جمع کنیم.

نمی توانم بگویم این کابینه یک کابینه متعادلی است

باید واقعیت موجود و نقاط قوت و ضعف و کاستی ها را به خوبی شناخت و راه حل هایی امکان پذیر و گفتمانی برای برون رفت از ضعف ها با تکیه بر نقاط قوت به دست داد و همان گونه که قبلاً بنده به آن اشاره کرده بودم و در صحبت های آقای روحانی هم آمد بین اعتدال و محافظه کاری نیز تفاوت وجود دارد. باید مراقب باشیم که اعتدال سر از محافظه کاری در نیاورد. چرا که اعتدال با انقلاب، تحول و اصلاحات میانه خوبی دارد و باید به این قابل جمع بودن توجه کرد. به علاوه، اعتدال با گذشته گرایی و آینده گرایی صرف نیز سازگاری ندارد، اینکه به یک تجربه خاص گذشته بازگردیم و اسم آن را اعتدال بگذاریم جای تامل دارد؛ ما باید در تعریف اعتدال بین گذشته، حال و آینده یا نوشدگی و تحول (اصطلاحاً بین سنت و مدرنیته) ، یک ارتباط یا پلی ایجاد کنیم. لذا با اطلاعاتی که دارم نمی توانم بگویم این کابینه یک کابینه متعادلی با توجه به مفهوم شناسی فوق از اعتدال است، مگر اینکه مدعی شویم که این مفهوم شناسی از اعتدال یا مفهوم شناسی متناظر آن نزد آقای روحانی موجود است و خودش می خواهد اعتدال بخش به این کابینه باشد. اجازه دهید که من نتوانم این موضوع را بپذیرم. چرا که معتقدم هیئت دولت باید کار را پیش ببرد نه صرفاً رئیس دولت و نقد من به دولت گذشته این بود که شما رئیس دولت دارید نه هیئت دولت. به هرحال ما اگر از تمام ظرفیت ها استفاده کنیم می تواند نویدبخش یک مشی اعتدال در همه زمینه ها باشد.

مجلس باید مثل دوربین مداربسته عمل کند

عبدی: آنچه که در حال حاضر اهمیت دارد این است که چگونه بین سنت و مدرنیته و گذشته و آینده خود تعادل را برقرار کنیم. مشکل ما در ایجاد تعادل در فرد و در کل جامعه است. اینکه آقای افروغ بر تفکیک رئیس دولت از هیئت دولت تاکید داشت، بسیار حائز اهمیت است؛ مطمئن هستم که اکثریت افراد کابینه دارای استقلال کافی هستند و تحت امر رفتار نمی کنند. این یک اتفاق مهمی در هیئت دولت است و برخلاف گذشته که هیئت دولتی وجود نداشت، این دولت با ترکیب جدیدش دارای استقلال بوده و آن را از دست نمی دهد. همانطور که گفتم من خیلی به جزییات افراد کابینه کاری ندارم بلکه به زمینه ها توجه می کنم یعنی اگر زمینه ها مثبت باشد این افراد بسیار مؤثر خواهند بود. مجلس نقش بسیار مهمی در اصلاح این زمین دارد و یک وزیر باید همیشه از مجلس به عنوان یک ناظر بترسد. مجلس باید مثل دوربین مداربسته عمل کند.

افروغ: به رغم اینکه انسجامی لازم است تا با محوریت رئیس جمهور کارها انجام شود، اما این نباید نفی کننده استقلال رای وزرای پیشنهادی باشد.

* یکی از دغدغه هایی که در کابینه یازدهم وجود دارد، صبغه امنیتی اعضای کابینه است. اینکه بجز وزیر اطلاعات اکثر وزرای پیشنهادی مشی امنیتی دارند چگونه با رویکرد اعتدال قابل جمع است؟

عبدی: اینها ربطی ندارد؛ آقای ربیعی اطلاعاتی بوده اما شما در برخورد با او اصلا این موضوع را احساس نمی کنید یا خیلی از افراد سپاهی بودند اما ما خیلی حسی از نظامی گری در آنها نداریم اوایل انقلاب برخی متناسب با شرایط و ترجیحات خود جایی کار کرده اند و در دستگاه های امنیتی و سپاه نیروی زیادی پرورش داده شده که این به دلیل شرایط خاصی بوده است. شما آقای حجاریان را ببینید، فارغ از اینکه با او مخالف هستید یا موافق، یکی از متفکران کشور ایشان است. مگر دستگاه اطلاعاتی متفکرپرور است که بخواهیم بگوییم آقای حجاریان سابقه اطلاعاتی دارد. آقای مرتضوی بیش از همه اینها اطلاعاتی است در حالی که قاضی بود و نباید اطلاعاتی می بود.

*امنیتی شدن فضا این جا مشکل ساز است و فضای نقد را محدود می کند؟

عبدی: البته کلی نمی توان گفت باید موردی نظر داد برای مثال برخی از نظامی ها که در عرصه سیاست هستند هنوز هم ادبیاتشان نظامی است و از اصطلاحات مثل تک و پاتک و امثال آن استفاده می کنند.

* کابینه آقای روحانی یادآور دوره کارگزاران است که فضایی محدود و بسته در جامعه ایجاد کرده بود و اینکه شما نیز در آن دوره به دستور آقای روحانی مدتی بازداشت بودید. یعنی به دلیل اینکه فضای نقد وجود نداشت یک شرایط امنیتی بوجود آمده بود و از این رو بیم تکرار آن فضا با دولت فعلی وجود دارد. اما وقتی روحانی در مناظره خود بر سرهنگ نبودن خود تاکید کرد، القا کرد که با نظامی ها فاصله دارد.

« سرهنگ نیستم» فقط یک بیان سیاسی بود

عبدی: اولین بار است که کسی می گوید بازداشتم به دستور آقای روحانی بود فکر نمی کنم وی در چنین مقامی بود. آن کار دیگران بود. بحث « سرهنگ نیستم» هم یک بیان سیاسی در مقابل طرف دیگری بود که قصد پیروز شدن در مناظره را داشت. آن فضای بسته ای که مطرح می کنید چوبش را همان مدیران هم می خورند. فضای بسته آن دوره ربطی به نامزدهای این کابینه نداشت همه افراد قربانی فضای بسته هستند حتی آنان که فضا را می بندند. ما دیگر مثل آن زمان انحصار رسانه نداریم. از این دولت هم می توان انتقاد کرد بنده یادداشتی دارم که مربوط به دستورالعمل اخیر آقای جهانگیری است؛ او را فرد بسیار استخوان دار و درستی می دانم اما معتقدم کاری که اخیراً انجام داد اگر قانونی است باید با ادبیات قانونی پاسخ انتقادهای وارده را بدهد و اگر قانونی نیست، باید همین ابتدا معلوم کند چرا این کار غیر قانونی رخ داده است. محوری ترین شعار آقای روحانی حاکمیت قانون است در حالی که در آن دوره چنین شعاری یک بار هم از کسی شنیده نشد.

افروغ: من در مقام کسی که خارج از معادلات قدرت رسمی سخن می گوید و خود را متعلق به عرصه روشنفکری و مدنی می داند، باید این هشدارها را بدهم. با توجه به اینکه سابقه و گذشته افراد برای من مهم است، احساس می کنم زنگ خطری باید به صدا در آید و نمایندگان هوشیار شوند تا سازوکارهای لازم ایجاد شود که این سابقه و بعضاً صبغه به ظاهر سیاسی و امنیتی جولان ندهد؛ وقتی یک نیروی امنیتی و اطلاعاتی وارد فعالیت اقتصادی شود و برعکس، این علامت خوبی ندارد.

عبدی: بله، این فاجعه است.

*سرهنگ گرایی در عرصه سیاست و اقتصاد قابل دفاع نیست

افروغ: ما از حق امنیت دفاع می کنیم و بنابراین من از سرهنگ برای این حق دفاع می کنم اما از سرهنگ گرایی در عرصه سیاست و اقتصاد دفاع نمی کنم. اگر شواهدی در این زمینه وجود دارد، نمی خواهیم بگوییم که الزاماً به عینیت می رسد، اما باید اعلام خطر کرد.

ادامه دارد…