چه کسانی اولین بار اسرائیل را «جراحت» خوانده بودند؟

به گزارش پارس به نقل از فارس، دو روز قبل در جریان راهپیمایی روز قدس، دکتر « حسن روحانی» رئیس جمهور منتخب اشغالگری در سرزمین فلسطین و قدس را « زخمی بر بدن دنیای اسلام» توصیف کرد. این اظهارات که نقل آن در ابتدا با تحریفاتی هم همراه شد، واکنش گسترده ای در رسانه های جهان داشت و خیلی زود یک موج خبری به راه انداخت. حتی « بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر رژیم صهیونیستی هم در واکنشی شتاب زده، این اظهارات را نشاندهنده چهره واقعی رئیس جمهور جدید دانست.

اما این اولین بار نیست که از رژیم صهیونیستی با عنوان یک « زخم» یا « جراحت» یاد می شود. اتفاقا اصلی ترین حامیان تشکیل رژیم صهیونیستی یعنی بریتانیایی ها، خود اولین کسانی بودند که از چنین لفظی برای توصیف اشغالگری اسرائیل استفاده کرده اند. البته شاید جالب ترین نکته این باشد که « باراک اوباما» رئیس جمهور کنونی آمریکا هم در سال ۲۰۰۸ زمانی که برای رسیدن به این مقام تلاش می کرد، اسرائیل را « زخمی بر پیکره سیاست خارجی آمریکا» توصیف کرده بود.

آنطور که پایگاه « مندوویس» گزارش داده، اوباما در ماه می ۲۰۰۸، در گفت وگو با « جفری گلدبرگ» خبرنگار نشریه « آتلانتیک» در پاسخ به این سوال که « آیا شما اسرائیل را لکه ای بر اعتبار خارجی آمریکا می دانید؟ » ، پاسخ داد: نه، نه، نه. اما آنچه که من فکر می کنم این است که این جراحت همیشگی، این زخم مداوم، کل سیاست خارجی ما را تحت تأثیر قرار داده است. نبود راهکاری برای حل این مسئله، بهانه لازم را برای شبه نظامیان ضدآمریکایی جهت انجام عملیات های غیرقابل قبول، فراهم کرده است. بنابراین این به نفع امنیت ملی ما و همچنین امنیت اسرائیل است که این قضیه حل شود، چراکه تداوم وضع فعلی ناممکن است.

بیش از ۹۰ سال قبل، در روز ۲۱ ژوئن ۱۹۹۲، احتمالا برای اولین بارها بود که اسرائیل یک « جراحت» توصیف شد؛ آن هم در مجلس اعیان بریتانیا. در آن جلسه که با موضوع بررسی تبعات و پیامدهای « بیانیه بالفور» تشکیل شده بود، لرد « جورج کلارک» در مورد تشکیل اسرائیل گفت: آنچه که ما انجام دادیم، اعطای امتیازی بود، نه به یهودیان، بلکه به بخشی از صهیونیست های تندرو، برای ایجاد جراحتی رونده در شرق، که مشخص هم نیست تا کجا و چه حدی گسترش پیدا می کند.

کلارک در آن صحبت ها پیش بینی کرده بود که این پروژه نهایتا با شکست مواجه می شود، چراکه « خسارتی که انتقال جمعیتی غریبه به یک کشور عربی ایجاد می کند، چیزی نیست که قابل جبران باشد» .

و در پایان باید به این نکته اشاره کرد که در سال ۱۹۸۸، کمیسیون عدالت و صلح کلیسای واتیکان، گزارشی را تحت عنوان « کلیسا و نژادپرستی: پیش به سوی جامعه ای برادرانه تر» منتشر کرد، که در بخشی از آن ضمن محکومیت نژادپرستی و خودبرتربینی برخی ملت ها، آمده بود: بر خلاف آگاهی روزافزون از عظمت بشر، نژادپرستی هنوز هم وجود دارد و هر روز در قالبی تازه نمایان می شود. این جراحتی بر پیکره بشریت است که هنوز به طرز اسرارآمیزی ادامه دارد.