شرکت سهامی یا خط اول مقاومت؟
پارس به نقل از کیهان: رئیس جمهور منتخب، یک ماه تا مراسم تحلیف و تنفیذ، و حدود ۴۵ روز تا موعد معرفی کابینه پیشنهادی به مجلس فرصت دارد. این مدت، دوره ای طلایی در مقطع ۴ ساله مسئولیت حجت الاسلام والمسلمین روحانی است که شاید هرگز تکرار نشود. اهمیت این بازه زمانی در آن است که اولین انتخاب ها در سطح برنامه و اولویت ها و همکاران، تبدیل به سنگ بنای دولت یازدهم خواهد شد. بنابراین مهم است که شالوده دولت جدید چگونه شکل می گیرد. در واقع هر کدام از انتخاب ها می تواند مایه گشایش بیشتر یا خدای نکرده تنگنا و محدودیت برای رئیس جمهور باشد. حسن کار آقای روحانی به
این است که او تجارب و عبرت ها و درس های انباشته ۳ دولت موسوم به سازندگی، اصلاحات و عدالت را پیش چشم دارد و نوسان حرکت هر یک از این دولت ها را به چشم دیده است.
سیاستمداران برجسته حلقه همکاران و اطرافیان را فراهم می آورند و به مرور بر حسب اینکه چگونه حلقه ای تدارک کرده باشند، خود نیز ساخته می شوند. آنها ممکن است در این روند، اعتلا و تکامل پیدا کنند یا به سوی قهقرا و نقصان بروند. بنابراین بسیار اهمیت دارد که کدام افراد امین یا فاقد شرایط امانتداری، « کلیددار» حوزه مشورت و معاضدت آنها می شوند و کدام باب های جدید را می گشایند یا ابواب گشوده را قفل می کنند؟ رئیس جمهور جدید اکنون در مقام اولویت بندی امور و زدن استارت کار در کنار چینش کابینه است. اینکه باید چگونه تیمی درکابینه چیده شود، متوقف به این است که چه تحلیلی از
شرایط کلی کشور در حوزه سیاست خارجی و داخلی داشته باشیم. در حوزه سیاست خارجی دشمنی دشمنان غیرقابل انکار است. اگر روزی در این کشور توطئه و عداوت دشمنان انکار می شد، امروز این واقعیت غیرقابل انکار است. برخلاف تصور برخی تحلیل گران که معتقد بودند آمریکا و غرب با روی کار آمدن آقای روحانی گارد خصومت خود را عوض خواهند کرد، اکنون معلوم شده که جبهه استکبار بنای به رسمیت شناختن استقلال و حاکمیت و حقوق ملت ایران را ندارد. دولت آمریکا که در برابر فشار کنگره و لابی صهیونیستی ایپک (دارای نفوذ گسترده در کنگره) استقلالی از خود ندارد، دوشنبه این هفته دور جدیدی از تحریم های
ظالمانه را علیه ملت ایران به اجرا گذاشت. آنها در واقع فقط منطق زور را می شناسند و دولت آینده باید منطق قدرت افزایی و افزایش اقتدار را بر هر چیز- حتی تاکتیک مذاکره و دیپلماسی که در جای خود ضرورت دارد- اولویت دهد.
اگر آمریکا و متحدانش اقتصاد ما را آماج فشارهای خود قرار داده اند، تدبیر واقعی در بالا بردن توان مقاومت اقتصاد ملی و ایجاد و به کارگیری ظرفیت های موجود است. اگر روزی در ضرورت مدیریت منابع و مبارزه با مفاسد اقتصادی سخن گفته می شد، امروز این ضرورت دو چندان شده است. به تعبیر معروف « اول ای جان دفع شر موش کن- بعد از آن در جمع گندم کوش کن» . کشورهای متعددی درآمدهای به مراتب پایین تر از درآمدهای فعلی ما دارند و با همان درآمدها- عمدتا غیرنفتی- تدبیر امور می کنند. ما باید بتوانیم از تحریم یک فرصت بزرگ بسازیم همان گونه که در ۸ ساله جنگ تحمیلی انجام دادیم. اگر کشور در
شرایط جنگ سیاسی و اقتصادی تمام عیار به سر می برد و اگر دشمن به هیچ صراطی مستقیم نمی شود- که در نوع واکنش های زورگویانه دولت آمریکا در همین دو هفته اخیر بار دیگر آشکار شد- بنابراین ضرورت دارد که به عنوان خط مقدم مقاومت، دولتی پرکار و تدبیر با دولتمردانی شجاع و عزتمند و دارای روحیات جهادی و به دور از زد و بندها و بده بستان های رایج سیاسی تشکیل شود. این دولت ملی و انقلابی دقیقا در نقطه مقابل دولت « شرکت سهامی» و « دولت ائتلافی» است. « سهم خواهان» منطقا اهل ریسک و مجاهدت و هزینه و ایثار و ایستادگی در برابر دشمن نیستند؛ چه اینکه اساسا به سودای غنیمت
اندوزی می آیند و نه خطر کردن و هزینه دادن و صیانت از منافع و مصالح ملی.
چالش دوم رئیس جمهور و دولت جدید دقیقا از همین جا آغاز می شود. اکنون می توان طیف و جبهه ای را در فضای سیاسی کشور رصد کرد که هر چند توقعات سیاسی متنوع - و بعضا متناقض - دارند اما در یک چیز مشترکند و آن اینکه خود را از نظام و دولت و مردم طلبکار می دانند و تن به قانون و حاکمیت مبتنی بر آن نیز نمی دهند. یک سر از این جبهه البته مشخصا کارگزار اجرایی سناریوهای نوشته شده در اردوگاه استکبارند و مأموریت هایی نظیر ایجاد اختلاف و بدگمانی میان نیروهای درون نظام و ایجاد فشار و موج و التهاب برای انفعال حاکمیت یا استحاله آن در برابر غرب و گروه های معارض را بر عهده دارند. طیف های دیگر
در این جبهه با غرب نبسته اند اما به خاطر زاویه گرفتن از ارزش های انقلاب و قانون اساسی، دارای نوعی از روحیه اشرافیت سیاسی شده اند و همین روحیه گارد بسته آنها را نسبت به طیف اول گشوده است. دو فتنه و آشوب بزرگ به فاصله ۱۰ سال در سال های ۷۸ و ۸۸، از زاویه هم پوشانی این دو طیف و نزدیک شدن مواضع آنان به یکدیگر پدید آمد.
البته حکم یکسانی درباره همه اعضای این جبهه شترگاو پلنگی و پرتناقض نمی توان صادر کرد و حتما باید میان آنها تمایز قائل شد. اما این واقعیت هم انکارناشدنی است که در دو آشوب افکنی کم سابقه، ظلم و خیانت بزرگی در حق کشور شد. منطق قرآن این است که « الفتنهًْ اشدّ من القتل» و « الفتنه اکبر من القتل» . اگر حکم مجازات قتل عمد، قصاص است، مجازات جنایت شدیدتر و بزرگ تری به نام فتنه برای مرتکبان عمدی آن به مراتب سنگین تر است. به تعبیر امیرمومنان علی علیه السلام « انّ الحق القدیم لایبطله شئ. حق همیشگی را چیزی (مانند مرور زمان و مشمول گذشته شدن) از بین نمی برد» و
کسانی که آن ظلم بزرگ را در حق کشور و ملت خود کردند، صرف نظر از چند و چون و زمان مجازات، با مرور زمان و آمد و شد دولت ها یا تغییر مجالس، تبرئه و اصطلاحا « سفید» نخواهند شد. این طیف زمانی نسبت به دولت سازندگی، عداوتی در حد پدرکشتگی نشان دادند و بعد به ائتلاف با رئیس این دولت تظاهر کردند و سال ۷۶ روی کار آمدند اما به ۲ سال نکشید که هویت واقعی خود را نشان دهند و انتقامی سخت و بی سابقه از آقای هاشمی گرفتند.
آنها پس از محکم شدن جایگاهشان در دولت و مجلس اصلاحات، حتی به خاتمی نیز رحم نکردند و در خفا و علنی از موضع بالا به او گفتند تو بدهکار مایی و این ما بودیم که تو را از انزوا و گوشه عزلت کتابخانه ملی به جایگاه ریاست رسانده ایم، بنابراین یا با مواضع رادیکال ما همراهی می کنی و یا اینکه از قطار اصلاحات پیاده ات می کنیم. همانها خرشان که از پل گذشت در روزنامه های خود خاتمی را شاه سلطان حسین صفوی، بی عرضه و اردک لنگ خواندند. و باز، آنها بودند که شعار خروج از حاکمیت داده و به خاتمی فشار آوردند استعفا دهد و سپس شعار عبور از خاتمی را آن قدر تکرار کردند تا او در دانشکده فنی
دانشگاه تهران از کوره دربرود و بگوید « صدای دشمن از اردوگاه اصلاحات به گوش می رسد» و « کاری نکنید که بگویم بیرونتان کنند» .
روحانی البته خاتمی نیست. و به اسلام و انقلاب و قانون اساسی و امام و رهبری متعهد است. او در فتنه سال ۷۸ درست در نقطه مقابل فتنه انگیزان ایستاد و در سال ۸۹ نیز بانیان فتنه ۲۵ بهمن را عوامل آمریکا و اسرائیل و انگلیس معرفی کرد که به دشمن کمک می کنند. روحانی برخلاف خاتمی بدهکار افراطیون ساختارشکن نیست. او هنگامی نامزدی خود را اعلام کرد که اغلب مدعیان اصلاح طلبی دم از تحریم انتخابات می زدند و آن قدر بی خرد بودند که حتی دکتر عارف معاون اول دولت اصلاحات را که مستقلا نامزد انتخابات شده بود، علنا در تریبون ها و رسانه های خود « اصلاح طلب بدلی» و قلابی و « تحریک شده
محافل امنیتی حاکمیت» لقب دادند. روحانی حتی آدم هاشمی هم نیست که اگر چنین بود و هاشمی او را قبول داشت، در سن ۷۹ سالگی رأسا اقدام به ثبت نام و نامزدی نمی کرد. هم روحانی و هم عارف به صورت منفرد و مستقل آمدند و البته تا چندماه فحش خوردند که چرا بدون هماهنگی با اصلاح طلبان پا به میدان گذاشته اند و در اثر فشارها کنار نمی کشند. آیا اینها انکارشدنی است؟ آقای روحانی هر چند منتقد دکتر احمدی نژاد بود اما هرگز تفاضل رأی ۱۱ میلیونی وی نسبت به نفر دوم را انکار نکرد. شرمندگی این قصه برای آنهایی خواهد ماند که آلت دست سازمان خارجی و داخلی فتنه در سال ۸۸ قرار گرفتند و در القای
۱۱/۰۰۰/۰۰۰ رأی همراه شدند. آنها با ادعای حمایت از نامزدی مستقل و منفرد، سفید نخواهند شد و زخم خیانت آنها جز با ابراز ندامت و اعتراف به این حقیقت که بی انصافی کرده اند، التیام نخواهد یافت. آنها باید پاسخ دهند که چگونه می شود ۱ ۱ میلیون رأی را جا به جا کرد اما ۲۷۰ هزار رأی را نمی توان؟ ! و چگونه علیه آن انتخابات تحریک به آشوب کردند و این بار سخن از بهترین دموکراسی و انتخاباتی بدون شبهه می گویند؟ ! آنها خود را از عدالت و امانتداری ساقط کرده و بر علیه خویش حکم داده اند.
حسن روحانی مسئولیت سنگینی در دو حوزه چالش سیاست خارجی و سیاست داخلی بر دوش دارد. او در عین حال محل امید مردم شریفی است که توقع ساماندهی اقتصاد کشور را دارند. تدبیر اصلی، تکیه به همین ملت بزرگی است که خود متولیان اصلی اداره انقلاب و دفاع مقدس و انبوه چالش های بعدی بوده اند. خوش باوری نسبت به دشمن خارجی یا جریان نفاق داخلی می تواند مقدمه شکستن شالوده های عزت و اقتدار و استقلال دولت جدید باشد. رئیس جمهور جدید را باید به طور کامل حمایت و پشتیبانی کرد تا بتواند به مسئولیت سنگین اداره امور اجرایی کشور عمل کند. او را نباید در برابر تهاجم و طلبکاری جبهه نفاق جدید و قدیم
تنها گذاشت. آنها مدام بر طلبکاری های خود خواهند افزود تا دولت را از مسیر انقلاب و مردم و قانون منحرف کنند. اگر هم این روزها بانیان فتنه ۷۸ و ۸۸ به محافلی مانند کیهان- به خاطر روشنگری هایش- حمله می کنند، نشانه این است که کیهان به هدف زده و آب در حلقه آنها انداخته است. همه حرف کیهان، منطق امیرمومنان (ع) است که خطاب به مومنان فرمود « اُحذّرکم اهل النفاق. شما را از اهل نفاق برحذر می دارم که رنگ به رنگ می شوند و در فتنه غوطه می خورند و برای شما کمین می گذارند» .
محمد ایمانی
ارسال نظر