به گزارش خبرنگار سیاسی پارس ، حسن روحانی، رییس جمهورمنتخب که توانست، نظر بیش از نصف رای دهندگان را به خود جلب نماید و قرار است جایگزین همشهری خود، محمود احمدی نژاد شود. انتخاب حسن روحانی ناکامی بزرگی برای دو گروه بود.

گروهی که خود را پیشرو در گفتمان انقلاب می دانستند و در تلاش برای معرفی خود به عنوان منجی انقلاب و مردم بودند.

گروه دیگر، افرادی بودند که معتقد به تغییر در قانون اساسی و به چالش کشیدن اختیارات و جایگاه رهبری در قانون اساسی بودند، حرکتی که در سال ۸۸ عقیم ماند و این گروه در صدد بودند با تحریم انتخابات و کاهش حضور مردم در انتخابات به هدف گذاری های خود نزدیک شوند.

اما دلیل این ناکامی چه بود؟

مردم ایران در ۱۶ سال گذشته ریاست دو گروه عمده سیاسی بر قوه مجریه را تجربه کردند. اصلاح طلبان که از سال ۷۶ با پیروزی خاتمی توانستند به پاستور راه یابند و در ادامه توانستند قاطعانه در انتخابات مجلس شورای اسلامی ششم به پیروزی برسند، هیچگاه نتوانستند حضور رقیب را قبول کنند و از هر فرصتی برای تخریب رقیب استفاده کردند.

در حالی که مردم در دوران اصلاحات شاهد رشد و شکوفایی اقتصادی بودند هیچگاه حوادث و اتفاقات ناخوشایند ان دوران را فراموش نکردند.

در سوی مقابل قرار گرفتن احمدی نژاد در راس قوه مجریه که با حمایت قاطعانه و انقلابی اصولگرایان به وقوع پیوست، موجب شد مردم تجربه ای دیگر بر اندوخته های خود بیافزایند، حضور احمدی نژاد به همراه همفکرانش و تصمیمات یک شبه، که در نهایت منجر به ایجاد اختلاف بین اصولگرایان شد، مردم را برابر این سوال قرارداد که چه تفاوتی بین انتخاب انها در سال ۷۶ و ۸۴ وجود داشته است؟

مردم که از این انتخاب های خود راضی نبودند، با انتخاب روحانی نه تنها افراطیون هر دو جناح را ناکام گذاشتند بلکه نشان داند که وحدت و دوری از جنجال افرینی را لازمه ای حل مشکلات اقتصادی می دانند، به واقع می توان گفت اعتدالی که مردم در انتظار ان بودند را روحانی برایشان به ارمغان اورد.

از طرف دیگر ویژگی حسن روحانی که در مناظره های تلویزیونی آن را خوب به نمایش گذاشت این است که وی دیپلماسی کلامی خوبی دارد و استدلال و اقناع را بر تحکم بی پشتوانه ترجیح می دهد. طبیعی است که وی به دنبال ایجاد دولتی باشد که حس ملی بودن و داشتن عضو از همه جریانات سیاسی اصلی داخلی را ایجاد کند.

بازگشت آرامش به بهارستان

« گوش های ما خسته شده است از شنیدن واژه هایی همچون کاهش وابستگی به نفت و توزیع عادلانه ثروت و از این حرف های تکراری… هیچ کس با هدفمندی [یارانه ها] مخالف نیست. چرا مغلطه می کنید؟ ما با توزیع بی ضابطه پول و افزایش نقدینگی مخالفیم و بر مخالفت های خودمان نیز اصرار داریم»

صحبت های جعفر زاده نماینده رشت در مجلس است که در پاسخ به دفاع احمدی نژاد از طرح های اقتصادی دولت واعلام امادگی دولت اجرای فاز دوم هدفمندی یارانه ها در دی ماه سال گذشته است.

محمود احمدی نژاد تنها رییس جمهوری است که در تاریخ انقلاب اسلامی یک بار برای پاسخ به نمایندگان دولت در مجلس حاضر شد و یک بار دیگر طرح سوالش در مجلس اعلام وصول شده اما با نامه حکومتی رهبر انقلاب حضورش منتفی شده است.

اما اختلافات مجلس و احمدی نژاد سابقه ای طولانی دارد، در همان روزهای نخست اغاز ریاست جمهوری احمدی نژاد در دولت نهم و در حالی که گزینه سوم احمدی نژاد برای وزارت نفت هم نتوانست از مجلس رای اعتماد بگیرد، اختلافات دولت و مجلس کلید خورد و احمدی نژاد مجلس را متهم به سنگ اندازی در جلوی دولت نوپایش کرد.

« مجلس در راس امور نیست» « ما این مصوبه را قانون نمی دانیم» « عده ای هستند که تا دولت می خواهد پولی در جیب مردم بگذارد، فریاد می زنند» این ها گوشه ای از اظهارات احمدی نژاد علیه مجلس بود که در سال های اخیر بیان شده بود که در کنار تاکیدهای مکرر مقام معظم رهبری بر اشکار نساختن اختلافات بوجود امد. علاوه بر این تاخیر در ارائه بودجه و برخی دیگر از اقدامات دولت نشان از اختلافاتی داشت که هرگز پایان نیافت و شاید دو شکایت مجلس از رییس جمهور حسن اختمامی تلخ بر ان باشد. (اولین شکایت از سوی کمیسیون اصل ۹۰ مربوط به تاریخ ۲۵ اسفند ۱۳۸۹ و شکایت دوم از سوی مجلس شورای اسلامی در تاریخ ۲۷ فروردین ۱۳۹۰ انجام شده است)

اما به نظر می اید دولت یازدهم راه تعامل و همکاری را در پیش گرفته است و مجلس ها هم می خواهند ثابت کنند که مقصر اختلافات بوجود امده دولت بوده و نه مجلس، به طوری که تنها ۲۴ ساعت بعد از اعلام رسمی پیروزی روحانی، علی لاریجانی رییس مجلس به دیدار روحانی رفت و روحانی از این دیدار به عنوان اولین قدم برای همکاری نام برد.

از طرف دیگر ۲۲۰ نماینده مجلس با صدور بیانیه امادگی خود را برای همکاری با دولت جدید اغلام کرده و گفتند: از این پس فصل جدیدی برای ساختن کشور بر پایه عقلانیت، سواد و بهره مندی از توان همه نیروهای سیاسی معتدل جریان های سیاسی درون خانواده انقلاب که دغدغه اسلام و ایران دارند، فراهم شده است که امید می رود در پرتوی خوش بینی و اعتماد مردم به ویژه نسل جوان و آگاه کشور موانع فراروی پیشرفت و توسعه همه جانبه را یکی پس از دیگری از پیش رو بردارند.

به هر حال به نظر می اید تحقق شعارهای دولت تدبیر و امید از احیای سازمان مدیریت و برنامه ریزی گرفته تا توزیع بهینه یارانه ها و کنترل نقدینگی و تورم جز با هماهنگی قوای مختلف محقق نمی شود.