آمریکا باید وارد گفت‌وگویی فراگیر با ایران شود

به گزارش پارس ، به نقل از فارس، « رایان کراکر» ، دیپلمات باتجربه و سفیر سابق آمریکا در عراق و افغانستان در گفت وگو با « رادیو اروپای آزاد» در خصوص ناکارآمدی تحریم ها علیه ایران گفت: فکر می کنم مسئله واضح باشد، چون متاسفانه اغلب سیاست های تحریمی به چنین وضعیتی دچار می شوند - حال ایران باشد، یا عراق یک دهه پیش، یا دیگر کشورها- این رژیم ها نیستند که درد و فشار تحریم ها را حس می کنند. این به کنار، تازه اکثر مواقع از [تحریم ها] کسب در آمد هم می کنند. آنها مقاومت می کنند و می گویند « خیر، سیاست مان را تغییر نمی دهیم» که، به باور من، امری قابل پیش بینی است.

کراکر به در پیش گرفتن دیپلماسی در قبال ایران اشاره کرد و گفت: آنچه در نسخه اخیر گزارش ایران پیشنهاد کردیم (که توسط پروژه ایران منتشر شد) و من هم امضایش کردم، این بود که بدون از میان برداشتن فشار -تحریم ها برجا بماند، گزینه نظامی هم از روی میز حذف نشود- [و در عین حال] آن چیزی که رئیس جمهور اوباما در آغاز دولت خود گفتند را به مرحله اجرا درآوریم. و آن شامل انجام گفت و گوهای جامع، و گسترده با ایرانیان است.

وی ادامه داد: همه می توانند موارد مورد نظر خود را به میز مذاکره بیاورند و ببینیم که به کجا می رسیم. باز هم بگویم، رویکرد فعلی ما ممکن است روی سرعت برنامه هسته ای آنها تأثیرگذار باشد، اما مطمئناً آن را متوقف نخواهد کرد. بگذارید درباره همه چیز، از جمله برنامه هسته ای، صحبت کنیم و ببینیم که آیا زمینه مشترکی در برخی قسمت ها - برای نمونه، در زمینه افغانستان - پیدا می کنیم.

سفیر سابق آمریکا در دمشق به تحولات سوریه اشاره کرد و گفت: ایرانی ها نمی توانند از آنچه هم اکنون در سوریه اتفاق می افتد خشنود باشند. با این حال، به نظر می رسد دست آخر یا بازنده این نبرد خواهند شد یا اینکه هم پیمانی به شدت تضعیف شده در قالب [رژیم] بشار اسد خواهند داشت که تنها متحد عرب جمهوری اسلامی خواهد بود. درباره خاورمیانه و دیگر مسائل هم، از چند حالتی که در برابر ما قرار دارد این است که یا زمینه اشتراک درباره برخی مسائل را خواهیم یافت، یا اینکه ایرانی ها آشکارا ناسازگاری در پیش خواهند گرفت که به معنای انزوای هرچه بیشتر آنها و تشدید فشار بین المللی علیه آنها خواهد بود. به هرروی، به نظر من این ابتکار عملی است که ما باید در دست بگیریم.

وی در پاسخ به این سوال که « به عنوان سفیر ایالات متحده در عراق، در گذشته با همتایان ایرانی خود جلسه داشتید و به بحث و گفت وگو نشستید، اما گفتید که مذاکرات به جایی نرسید. چرا الان فکر می کنید که صحبت با ایران نتیجه می دهد؟ » ، گفت: چون چند سال از آن زمان گذشته و زمانه عوض شده، شرایط عوض شده، مردم عوض شده اند. من سال های ۲۰۰۱ و ۲۰۰۲ درباره موضوع افغانستان با ایرانی ها مذاکره مستقیم داشتم، که در آن زمینه هم پیشرفت هایی داشتیم. همچنین - به مذاکرات عراق برگردم- همانطور که گفتم اگر با آنها صحبت کنیم و این صحبت ها، به دلیل ناسازگاری ایرانیان، به جایی نرسد، مسئله بدی نخواهد بود. چون [حداقلش این است که] دنیا خواهد فهمید مسئولیت با کیست.

کراکر هدف نهایی آمریکا در مقابله با ایران را تشریح کرد و گفت: بگذارید با نکته آخری شروع کنم. ما یک بار برای تغییر رژیم در ایران تلاش کردیم، می دانید، در زمان نخست وزیری محمد مصدق در ۱۹۵۳ (مرداد ۱۳۳۲) . آن برنامه سرنوشت خوبی پیدا نکرد و فکر می کنم بذر انقلاب ۱۹۷۹ (انقلاب ۵۷) در ۱۹۵۳ کاشته شد. پس قطعاً تغییر رژیم را به عنوان سیاستی برای ایالات متحده یا هر [کشور] دیگری توصیه نمی کنم.

وی ادامه داد: بازهم، دلیل مذاکرات مطمئناً براندازی یک رژیم نیست اما دیدن آن است که آیا می توانیم زمینه ای مشترک را بین دو طرف بیابیم که به همکاری سازنده منجر شود. یک بار دیگر، از نمونه افغانستان به عنوان یکی از ظرفیت هایی یاد می کنم که یک سری منافع مشترک داریم، و بعد ببینیم که آیا می توانیم این زمینه را به مجموعه ای از تفاهم ها گسترش دهیم که امکان دارد ایرانی ها را به این سمت سوق دهد که بگویند « خوب، می توانیم رابطه متفاوتی با غرب داشته باشیم و واقعاً نیازی به ادامه دادن بیشتر این مسئله هسته ای نداریم. »

رایان کراکر افزود: شاید هم هیچوقت چنین سناریویی اتفاق نیفتد. اما به هر شکل، مطمئناً زمان طولانی وقت لازم است. با این همه فکر می کنم ارزش پیگیری را دارد. [تأکید می کنم] باز هم مسئله تغییر سیاست است و نه تغییر رژیم.

دیپلمات باسابقه آمریکا در خصوص اینکه آیا گزینه نظامی در قبال ایران به کار گرفته خواهد شد یا نه، گفت: خیر، اینطور فکر نمی کنم. ایران یک کشور قوی است، ملت مقاومی دارد. جنگ هشت ساله با عراق ایران را به کشوری شکست خورده تبدیل نکرد، و هیچ کدام از این عوامل [استفاده شده علیه ایران] نیز چنین نتیجه ای را در برنخواهد داشت. آنچه من پیشنهاد می کنم دقیقاً نقطه عکس جنگ افروزی است، حرکت به سمت دیپلماسی: تعاملی دیپلماتیک به شکلی به دقت سنجیده شده و پایدار با هدف کاهش احتمال استفاده از نیروی نظامی.

وی ادامه داد: اگرچه همانطور که گفتم و در گزارش « پروژه ایران» آمده، این همه در چهارچوب رویکردی می گنجد که در آمریکا به « چماق و هویج» معروف است. در واقع از آن طرف آنها همیشه گفته اند که دنبال چنین چیزی هستند، اما ما نه تحریم ها را برداشتیم و نه گزینه نظامی را از روی میز حذف کردیم و هردو را نگه داشتیم.

کراکر در بخشی از مصاحبه خود اظهار داشت: نباید با یک ایران مسلح به جنگ افزار هسته ای سر و کار داشته باشیم. چون من نمی توانم به شما بگویم چنین وضعیتی چه تبعاتی می تواند داشته باشد، جز اینکه بگویم وضعیت بسیار خطرناکی در منطقه ایجاد خواهد کرد. نمی دانم دیگر کشورها چگونه واکنش نشان خواهند داد. یکی از خطرهای موجود گسترش سلاح های هسته ای است. اگر ایران به این قابلیت دسترسی پیدا کند، بعضی از همسایگانش همه تلاش خود را خواهند کرد که توانایی مشابهی را به دست آورند. [به همین دلیل] اساساً نباید در این راستا گام برداریم. بنابراین، ما پیشنهاد می کنیم که بیایید به صورت جامع بحث کنیم و ببینیم آیا می توانیم به زمینه ای برای توافق برسیم، به یک نوع معامله، که از گسترش بیشتر سلاح های هسته ای در این منطقه جلوگیری کند.

وی در خصوص تاثیر تحریم ها بر وجهه آمریکا نزد مردم ایران مدعی شد که آمریکا از محبوبیت نزد ایرانی ها برخوردار است و گفت: نتایج نظرسنجی های جدید را ندیده ام. مطمئناً نمی خواهیم به هیچ وجه شرایطی را شاهد باشیم که به این وضعیت خدشه ای وارد شود.

کراکر در ادامه گفت وگوی خود گفت که تحریم ها مردم ایران را هدف قرار نداده اند.

کراکر در اوایل دهه ۱۹۷۰ به سرپرستی کنسولگری ایالات متحده در خرمشهر در ایران منصوب شده بود و هم اینک نیز در « پروژه ایران» عضویت دارد که گروهی با هدف بازبینی سیاست ایالات متحده آمریکا در قبال برنامه هسته ای ایران است.