ماجرای نامه گل‌آقا به میتران و واکنش امام (ره)

به گزارش پارس ، خاطره ای از کیومرث صابری فومنی (گل آقا) به نقل از ایران سیاسی مورخ ۱۹/۳/۸۹ منتشر شده که این خاطره در پی می آید:

« آقای رجایی بعد از بدبختی هایی که ما سر جریان بنی صدر کشیدیم به ریاست جمهوری انتخاب شد. آقای فرانسوا میتران انتخاب آقای رجایی به ریاست جمهوری را تبریک گفت.

آقای رجایی همیشه می گفت که فلانی، تو در مدرسه معلم انشا بودی و من معلم ریاضی، بنابراین مسائل منطقی با من و احساساتی با تو. خیلی از این متن ها هست که من نوشته ام. آقای رجایی از من خواست که جواب تبریک میتران را نیز بنویسم و من هم نوشتم که بله شما به من تبریک گفتی و از آن طرف پاریس را کرده اید مرکز ثقل ضد انقلاب (زمانی که منافقین آنجا بودند) . نمی دانم کسی که می خواست این را به فرانسه ترجمه کند نفهمید یا فهمید و شیطنت کرد. ما یک ثقل داریم به نام جهنم و اینکه جهنم ترجمه کرد یک جوری ترجمه کرد که انگار ما پاریس را جهنم ضد انقلاب خواهیم کرد (یعنی) تهدید و دخالت در امور خارجی. حالا اگر این هم نبوده باشد، متنی که من نوشتم متن غیر دیپلماتیک بود یعنی یک متنی بود که کسی به شما گفته است تبریک عرض کنم گفته اید: برو خودت را بساز، خودت را درست کن (جالب این است که من لیسانس سیاسی هم هستم) .

این رفت و خارجی ها یک مانوری روی آن مرکز ثقل و جهنم کردند که خیلی به ضرر ما تمام شد و پاسخ ما اصلا با عرف دیپلماتیک نمی خواند. از آن طرف هم ما مشت هایمان را بلند کردیم و مرگ بر آمریکا، مرگ بر فرانسه، برای اینکه مسعود رجوی آنجاست و غیره گفتیم.

یک روز در دفترم نشسته بودم که آقای رجایی فشاری روی شانه من داد. دیدم ای داد و بیداد، ما همین الان باید با هم دعوا کنیم. نگاه کردم دیدم که رنگش پریده است. چی شده؟ گفت تو نمی دانی چه کار کردی؟ گوشی امام از من کشید که در عمرم کسی این جور با من برخورد نکرده بود. گفتم: مگر امام چی گفتند؟ سر چی؟ خدایا چه خلافی کرده ایم؟ ما که تمام دلمان با امام و انقلاب است. چی شده؟ گفت: راجع به آن اطلاعیه جواب میتران. گفتم: آقا می گفتی به میتران که این را بد ترجمه کرده اند. ما مرکز ثقل نوشتیم. گفت: اصلا حرف سر این نبوده، من هم فکر کردم همین است. امام به من گفتند: یک کسی به تو تبریک گفته است، تبریک عرض می کنم، تو به عنوان یک مسلمان باید بگویی متشکرم. تو چه جوری می زنی تو دهان رئیس جمهور یک مملکت. ادبمان کجا رفته است.

آقای رجایی گفت: هر چه فکر می کنم امام راست می گویند. گفتم: هیچ هم امام راست نمی گویند، چی چی راست می گویند؟ امام خودشان می گویند مرگ بر آمریکا. ملت زیر سایه امام این جوری بگویند مرگ بر فرانسه، آن وقت ما بنویسیم این جوری؟ حتما باید پیش امام بروی.

شهید رجایی رفت و بعد از ملاقات با امام پیش من آمد و این دفعه دیگر خوشحال. گفتم: چی شد؟ گفت: خدا ما را فدای امام بکند. ما اصلا باید خودمان را با امام میزان کنیم. من رفتم به او گفتم آقا! مشاور فضول ما این جوری می گوید. گفتند: هم مشاور فضول تو درست می گوید، هم کارشان غلط است. من یک آخوند هستم اینجا نشسته ام حرف می زنم. من چه کاره هستم؟ من در عالم اسلام برای مسلمانان باید حرف بزنم و حرف می زنم ولی تو پست سیاسی قبول کردی. تو رئیس جمهور مملکتی. رئیس جمهور مملکت باید به عرف سیاسی عمل کند. در عرف سیاسی جواب می دهی اما حق توهین که نداری. در حالی که اگر کسی به تو گفت تبریک عرض می کنم هر کس بوده باشد تو باید بگویی متشکرم. تمام. دوستت است از او تعریف می کنی، نیست می گویی متشکر آقا.

دیدم راست می گوید. علوم سیاسی را ما خوانده ایم و این بنده خدا قم بوده است و در خانه اش بوده در تبعید هم که بوده، باز در خانه اش بوده، حداکثر راهش این بوده که رفته مثلا نجف مرقد حضرت علی (ع) دعا خوانده است، این جور دنیا را با عرف و نزاکت دیپلماسی آن می شناسد که منِ علوم سیاسی خوانده نمی شناسم.

گفتم: آقا به حضرت عباس دست ها بالا، تسلیم. و آن عبرتی شد. بعدها خیلی در نوشته های من تاثیر گذاشت. یعنی هر چه که می نوشتم نگاه می کردم که چه کار کنم امام ناراحت نشوند. نه اینکه شخصا ناراحت نشوند و اگر شخصا ناراحت می شدند می رفتیم دستشان را هم ماچ می کردیم بلکه ترس ما به خاطر مصالح ملی بود. »