کدام مسئول ارشد نظام «دشمن» را انکار کرد +سند

 

این جمله را مقلدان انگلیس پذیرفته اند اما با زیرکی سعی در القای این مساله دارند که هیچ کشوری دشمن ما نیست. در صورتی که در باطن این جمله هم به وجود دشمن اعتراف دارد و عملا می‌گوید روابط با کشوری که منافع ما را تامین نکند نه تنها درست نیست بلکه آن کشور را در دسته دشمنان قرار می دهد.

 

از همین نوع مغالطات در تحلیل های روشنفکرها و مسئولین غرب گرای کشور دیده می شود تا جاییکه رهبرانقلاب نسبت به انکار وجود دشمن توسط برخی از آنها واکنش نشان دادند.

 

ایشان در دیدار با صدهزار نفر از بسیجیان در ورزشگاه آزادی در این خصوص فرمودند: «دشمن به‌طور کامل در مقابل ما فعال است. ما باید در مقابله با موانع، این راه را طی کنیم. این شرایطی دارد:  گام اول برای آنکه بتوانیم راه را طی کنیم، احساس حضور دشمن و وجود دشمن است. تا انسان نداند که دشمن در مقابل اوست برای خود حرز و دفاع و سنگر به وجود نمی‌آورد. آن روشنفکرِ راحت‌طلب و ریاکار و منافق که اساس دشمنی آمریکا را انکار می‌کند و نمی‌فهمد و نسخه‌ی تسلیم در مقابل آمریکا برای ملت و دولت می‌نویسد، اگر عامل دشمن نباشد، حداقل مرد میدان پیشرفت کشور نیست.»

 

ایشان به صراحت کسانی را که وجود دشمن را انکار میکنند را نسخه نویسان تسلیم دولت و ملت در مقابل آمریکا معرفی کردند. 

 

محمدجواد ظریف از چهره های غرب‌گرای دولت اولین فردی است که در خصوص دشمن دانستن یا ندانستن آمریکا به ذهن میرسد. او در کتاب «آقای سفیر» به صراحت دیدگاه های خود در این خصوص را می گوید.

 

ظریف به صراحت اعلام می کند هیچ گاه از واژه «دشمن» استفاده نکرده است: «در دیپلماسی چندجانبه که باید هم‌زمان با ۱۹۰ کشور کار کرد. در هر بحثی باید حداقل به ۱۵ کشور اصلی از دوستان، مخالفان و رقیبان بیندیشید. من تلاش می‌کنم هیچ‌گاه از واژه دشمن استفاده نکنم.» 

 

وزیرخارجه روحانی نه از جهت دیپلماتیک که تا بن دندان معتقد است که آمریکا دشمن نیست. دلیل درستی این حرف را می توان در ادامه کتاب ظریف جست و جو کرد.

 

در قسمتی از خاطرات ظریف، مصاحبه‌کننده از ظریف درباره امکان برقرار روابط با آمریکا با حفظ اصول و ارزش‌ها می‌پرسد که نقل مستقیم این سؤال و جواب از صفحه ۳۵۸ کتاب خاطرات ایشان خالی از لطف نیست. مصاحبه کننده از وی میپرسد: «این امکان منطقی وجود دارد که ما ضمن حفظ اصول و ارزش‌هایمان، مدل خردمندانه‌ای از گفت‌و‌گو و دیالوگ را با تمامی قدرت‌ها از جمله آمریکا و اصولاً غرب داشته باشیم؟»

 

وی در پاسخ خود تحلیل خود را می گوید و اعتراف میکند که آمریکا را دشمن نمیداند. او می گوید: «حتماً می‌شود. ما اختلافات اساسی با آمریکا و غرب داریم، همان‌طور که تمام کشورها با یکدیگر اختلافات اساسی دارند، اما این دشمنی نیست، البته ممکن است گروه‌هایی باشند که هنوز نیاز به دشمن دارند، مخصوصاً در آمریکا، برای اینکه بتوانند سیاست‌های خودشان را پیش ببرند. آن‌ها دوستان ما نیستند و ما نباید ابزار و مهمات در اختیار آن‌ها بگذاریم.»

 

مشخص است که این تفکر که حاضر به قدم زدن و معامله با آمریکایی ها می شود به وضوح در مقابل تفکرات امام راحل قرار دارد که آمریکا را تروریست دولتی بالذات می داند و باید به عنوان دشمن درجه یک تا آخر با آن مبارزه کرد.

 

روشنفکرنماهای داخلی نیز همچون سریع القلم، نقیب زاده، زیباکلام، قوام و... از به کاربردن عنوان دشمن خودداری می کنند و در رسانه های خود آن را تئوریزه می کنند. به عنوان نمونه در متنی که دکتر قوام در یکی از روزنامه های نزدیک به دولت با تیتر «دوست و دشمن دائمی نداریم » منتشر کرده نوشته: «در آغاز هزاره سوم اداره روابط بین‌الملل و مدیریت دیپلماسی بسیار پیچیده شده به گونه ای که دیگر نمی‌توان به مثابه دوران جنگ سرد و به شیوه سنتی و بر اساس تقسیم دوست و دشمن، سیاست خارجی را هدایت کرد!»

 

در حالی ظریف و برخی از روشنفکران این اعتقاد بدون پایه را دارند که در همین کتاب آقای سفیر آمده است هنری کیسینجر استراتژیست مطرح آمریکایی هنگامی که می‌خواسته محبت خود را به آقای ظریف نشان دهد و کتاب خود را به ظریف تقدیم کند، در ابتدای کتاب خود نوشته «تقدیم به دشمن قابل‌احترامم؛ محمدجواد ظریف»

 

به صراحت مشخص است که کشورهایی چون آمریکا نیز کشورها را به دشمن، دوست و رقیب تقسیم می کنند و متناسب با هر کدام رفتار میکنند. بنابراین اگر عده ای آمریکا را دشمن ندانند نسخه تسلیم در برابر او را خواهند نوشت و مانع پیشرفت کشور خواهند شد.