باید اعتراف کنیم!

«فرافکنی» از حربه‌هایی است که متاسفانه به امری بدیهی در برخی مدیران و سیاسیون ما تبدیل شده است.

اگرچه دشمن و دشمنی اش را باید به طور کامل جدی گرفت؛ اما داد زدن‌های بی جا، مسئولین ما را به چوپان‌های دروغگویی تبدیل می‌کند که به وقتِ حمله یِ گرگِ واقعی، گوش شنوایی نخواهند یافت و در نتیجه، چوپان و گله را اسیر گرگ خواهند کرد.

وضعیت اقتصادی فعلی کشور، ماحصل اشتباه‌های مدیریتی و اقتصادی است و انکار آن، چیزی را درست نمی‌کند. تنها با اعتراف به اشتباه، اقدام به موقع و عزمِ تغییر در مسیر درست است که می‌توان از این بن بست نجات یافت.

باید اعتراف کنیم که نگاه بیرونی و امید به دیگران برای حل مشکلات کشورمان از ابتدا اشتباه بود؛ همان طور که انداختن تمام تقصیر‌ها به گردن دشمن بیرونی، اشتباه است.

نه برجام مانند ابر بود که بر سَرِمان پول ببارد؛ نه قرار است کسی ابر‌های باران زای ما را بدزدد!

نگاه‌های فرافکنانه در هر دو سویِ آن محکوم به شکست است.

شاید زمانی می‌گفتیم: «ماهی را هر وقت از آب بگیری، تازه است»؛ اما آنقدر تعلل صورت گرفته که دیگر از «آب» هم چیزی باقی نمانده، چه رسد به ماهی!

باید اعتراف کنیم که همین الان هم برای برخی کار‌ها دیر است؛ اما باید تا دیرتر نشده، اقدامی صورت داد. اقدامی که با اعتراف به اشتباه و دست بر داشتن از فرافکنی آغاز می‌شود.