خردسالان و کودکان درمرداب" سیاستمداران"

  به گزارش پارس ، به نقل ازباشگاه خبرنگاران:

*** رویداد:

وب سایت روزنامه" اشپیگل" روز دوشنبه ۲۰ می ۲۰۱۳ (۳۰ اردیبهشت) گزارشی منتشر کرد مبنی بر اینکه" کیم یونگ اون" رئیس جمهور کره شمالی، در دیدار از کودکان و گرفتن عکس های تبلیغاتی، سعی دارد تصویر جهانی خود را اصلاح کند و از یک" جنگ افروز" به" پدری مهربان" تبدیل شود.

***" جنگ افروزی" شاخصه ی کیست؟

اشپیگل در خبر خود اینگونه نوشت: « این، یک صحنه سازی عالی از" کیم یونگ اون" است که از کودکان، فریاد شادی شنیده و اشک شوق در چشمانشان دیده می شود. " دیکتاتور کره شمالی" دست یکی از آن ها را گرفته و مانند پدری مهربان برای آن هاست. به نظر می رسد این تصاویر در خبرگزاری دولتی" KCNA" ، پروپاگاندای جدید کره شمالی باشد. »

بر کسی پوشیده نیست که" پروپاگاندا" قادر است از طریق بازی با کلمات، پدیده ای یکسان را به انواع گوناگونی بیان نموده و اثرگذاری آن بر مخاطب را جهت دهی کند. عده ای معترض که در خیابان ها شورش می کنند، گاهی مانند بحرین، نامشان" تروریست ها" می شود و گاهی مانند سوریه، با وجود مسلح بودن و عملیات های نظامی، نامشان" معترضان و مخالفان" !

حال از یک سو این سؤال مطرح است که کره شمالی، دقیقاً در کدام نقطه از جهان و علیه کدام کشورها جنگ افروزی کرد؟ پاسخ این است که هیچ کشوری! کره شمالی تنها هشدارهایی مبنی بر حمله غرب به کشورش داده و آمادگی اش نسبت به دفاع در صورت چنین حمله ای را اعلام کرده است.

از سوی دیگر، وقتی از نام کشورهایی که واشنگتن به طور مستقیم یا غیرمستقیم با آن ها در حال جنگ است، لیستی تهیه می کنیم، تعدادشان به بیش از ۷۰ کشور می رسد. این در حالی است که اوباما، همواره کودکان را گرد خود جمع می کند؛ چرا؟

آیا اوباما نیست که می خواهد القا کند" دوستدار کودکان" است؟ مگر همین اوباما نیست که موشک های بدون سرنشین را بر سر غیرنظامیان در افغانستان، پاکستان و یمن فرو می ریزد و کودکان را به قتل می رساند؟

بعد از تراژدی آذرماه ۹۱ در مدرسه ابتدایی شهر" نیوتاون" آمریکا و کشتار وحشتناک ۲۰ کودک، اشک ریختن اوباما سوژه ای برای رسانه ها شد تا بگویند و بنویسند که رئیس جمهور آمریکا، کودکان را دوست دارد، قلبش از شنیدن این حادثه شکسته و قصد دارد هرچه سریعتر بحران حمل آزاد سلاح در آمریکا را حل کند. « کودکان، در جنایات جنگی بی گناهند. » این شعاری است از سوی رئیس جمهور آمریکا، که فریبندگی خود را برای مردم جهان از دست داده است.

سازمان جهانی یونیسف، در سال ۱۹۹۹ اعلام کرد که حدود نیم میلیون کودک عراقی، در اثر تحریم ها جان خود را از دست داده اند. این سازمان همچنین برای حمایت و تأمین امنیت کودکان، از همه طرف های مسئول خواست تا به وضعیت فوق پایان دهند. بر اساس مهم ترین گزارشی که یونیسف سال ۲۰۰۵ در این زمینه منتشر کرد، کنوانسیون حقوق کودک، توسط ۱۹۲ کشور به رسمیت شناخته شده و تنها سومالی و آمریکا از امضای آن خودداری کردند.

اما سردمداران کاخ سفید، زمانی که بتوان از کودکان، توجه، دلسوزی و محبت به آن ها استفاده ابزاری نمود، از هیچ اقدامی فروگذار نخواهند کرد. در مهرماه ۹۱ یعنی یک ماه پیش از انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، هر دو کاندید با ابراز علاقه به خردسالان و کودکان، در معرفی خود به عنوان انسان هایی لطیف خو و صلح طلب از یکدیگر پیشی می گرفتند.

در مورد آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان نیز اوضاع تفاوت چندانی نمی کند؛ حتی چه بسا درصد چشمگیری از سلاح های کاربردی در جنگ هایی که یک طرف، آمریکاست، محصول کشور آلمان باشد. ارتش آلمان سال هاست که درگیر جنگ افغانستان است؛ با این بهانه که" پتر اشتروک" (Peter Struck) وزیر دفاع وقت، در سال ۲۰۰۲ عنوان نمود: « از منافع آلمان در منطقه هندوکش باید دفاع کرد! » ارتش آلمان، اکنون با ۷۵۰۰ سرباز در ۱۳ کشور دارای استقرار نظامی می باشد: افغانستان، کزوو، ازبکستان، لبنان، جیبوتی، کنیا، سیشل، سومالی، اوگاندا، جنوب سودان، دارفور، کنگو و مالی.

آنگلا مرکل هم در برابر عکاسان و خبرنگاران علاقه زیادی به نزدیک شدن به کودکان از خود نشان می دهد. او که خودش فرزندی ندارد و هرگز طعم مادری را تجربه نخواهد کرد، در ۲ سپتامبر ۲۰۰۹ فرمان حمله به" قندوز" ، شهری در شمال افغانستان را صادر کرد؛ طی این حمله ۱۲۵ غیرنظامی که اغلب آنان کودکان بودند، کشته شدند.

پس" جنگ افروز" واقعی کیست و چرا در قبال حوادثی یکسان، برخوردهای متفاوتی صورت می گیرد؟ ! ! !