بمب‌گذاری ترکیه دقیقا روز قبل از دیدار" اردوغان" با" اوباما"

به گزارش پارس ، به نقل ازباشگاه خبرنگاران، ترکیه و سوریه دو کشور همسایه با مرزی مشترک می باشند که در منطقه یک وجه مشترک دیگر هم دارند: مسئله کرد ها و محور مقاومت… که دخالت عناصر سیا شرایط منطقه را پیش از پیش بغرنج تر ساخته است.

عوامل سیا در ماه های اخیر در ترکیه بسیار فعال بوده اند.

استخدام، مسلح کردن، آموزش و هدایت جنگجویان شورشی، ماموریت آنها برای پیشبرد برنامه های واشنگتن در سوریه می باشد.

عوامل سیا در هر دو سمت مرز مشترک ترکیه و سوریه فعالیت خرابکارانه ای دارند.

در ماه ژوئن ۲۰۱۲، نیویورک تایمز در گزارشی با عنوان" سازمان سیا و کمک تسلیحاتی به مخالفان سوریه" اظهار داشت:

" بنا به گفته مقامات آمریکایی و افسران اطلاعاتی غرب: در کنار تحرکات مخفیانه عوامل سیا در جنوب ترکیه، تصمیم نهایی در مورد این که کدام یک از مبارزان مخالف در سوریه می توانند سلاح مورد نیازشان را دریافت کنند، به عهده این عوامل گذاشته شده است" .

سلاح های مورد نظر سیا عبارتند از" تفنگ های خودکار، راکت اندازها، مهمات، (و) سلاح های ضد تانک… " .

ترکیه، یکی از کشورهای عضو ناتو، شریکی قابل اعتماد برای اهداف امپریالیستی آمریکا محسوب می گردد. آنکارا نیز جاه طلبی های منطقه ای خاص خود را دارد. به عبارتی ملموس تر ترکیه عامل حلقه به گوش واشنگتن علیه سوریه محسوب می گردد.

پس از حادثه بمب گذاری روز شنبه ریحانلی، ترکیه از سوریه به عنوان عامل اصلی این کشتار نام برد. مسئله این است که آنکار انگشت اتهام را بدون ارائه مدارکی مستند، رک و بی پرده به سوریه متوجه ساخت.

کما فی السابق، دستگیری در محل حادثه، به مانند موارد قبلی، در این مورد نیز به اجرا در آمد.

سناریویی مشابه سناریوهای قبلی، بهانه ای برای متهم ساختن طرف مقابل (! ) و توجیه ورود کشور آسیب دیده به دخالت مستقیم در کشوری که ماه ها اجرای چنین هدفی را در سر می پروراند…

قطعا سوریه در حادثه بمب گذاری ریحانلی نقشی نداشته است. این حادثه مانور تبلیغاتی دروغین ترکیه و / یا سازمان سیا می باشد و قطعا در اجرایی ساختن آن از عوامل القاعده، النصرة و یا دیگر عناصر افراطی استفاده گردیده است.

بی شک تشدید خشونت ها راه حل مسالمت آمیز مناقشه منطقه را غیر ممکن خواهد ساخت.

واشنگتن تنها سقوط دولت سوریه و شخص بشار اسد را مد نظر دارد و تنها استقرار یک رژیم طرفدار غرب را مطلوب می داند.

مذاکرات موجود (با روند فعلی) دستیابی به برنامه های طولانی مدت را دور از ذهن ساخته است.

واقعیت امر این است که دولت ها هرگز به طور داوطلبانه تسلیم نمی شوند.

در مورد سوریه نیز چنین است، یا باید آنها را تحت فشار قرار داد و یا مستقیما نابود کرد.

سفر اردوغان نخست وزیر ترکیه به واشنگتن پیام خاصی دارد.

سوریه از مهمترین مسائل مورد بحث در این سفر می باشد.

اردوغان پیشتر اعلام داشت: " هر کشوری ترکیه را مورد هدف قرار دهد، دیر یا زود تاوان آن را پرداخت خواهد کرد" .

احمد داوود اوغلو وزیر امور خارجه ترکیه نیز از جامعه بین المللی خواست تا در مسئله سوریه مشارکت جمعی داشته باشند.

حادثه ریحانلی بهانه دخالت مستقیم کشورهای هم راستا در مسئله سوریه را می تواند فراهم سازد.

شورشیان مورد حمایت غرب در برابر برتری نظامی سوریه نمی توانند کاری کنند. بدون پشتیبانی نیروی هوایی، آنها به طور مداوم شکست خواهند خورد، به همین دلیل غرب در تلاش است منطقه پرواز ممنوع را در سوریه پیاده سازد.

ممکن است اوباما حملات هوایی علیه سوریه را مد نظر قرار دهد و شاید هم بهانه های جدید همچون حادثه ریحانلی را در پیش گیرد.

سوریه برای جلوگیری از مداخله مستقیم طرف های خارجی تمام تلاش خود را می کند تا بهانه ای دست غرب ندهد. حادثه ریحانلی به گفته عمران الزعبی وزیر اطلاع رسانی سوریه، اولین بهانه تراشی غرب برای پیاده سازی اهداف ضد بشار خود می باشد.

بنا به گفته وی: " هر گونه اتهام علیه سوریه در هر بیانیه ای، (چه) صریح یا ضمنی، توسط هر مقام ترکیه به طور کامل رد می گردد. مسئولیت کامل وقایع اخیر به عهده ترکیه می باشد. اردوغان در تلاش است مناطق مرزی را به" تروریست بین المللی" مبدل سازد" .

وی فرایند تحویل سلاح، مهمات، منابع مالی و تزریق تروریست ها به درون خاک سوریه را تسهیل بخشیده است. وی با همدستی واشنگتن، شرکای کلیدی خود در ناتو و متحدان منطقه ای چنین کاری را انجام می دهد.

در صد سال گذشته، ما مشکلات زیادی با ترکیه داشته ایم، اما تاکنون سوریه در قبال ترکیه چنین رویه ای اتخاذ نکرده است. این بخاطر این نیست که ما (سوریه) نمی توانیم چنین واکنشی داشته باشیم، بلکه اخلاق و ارزش های انسانی چنین اجازه ای را به ما نمی دهد.

چرا بمب گذاری در ترکیه دقیقا روز قبل از دیدار اردوغان با اوباما اتفاق افتاده است؟

آیا این اقدام تروریستی خود تلاشی برای نشان دادن قدرت ترکیه برای دخالت مستقیم در سوریه محسوب نمی گردد؟

آیا اردوغان در صدد خنثی کردن تلاش های ایالات متحده و روسیه به برگزاری کنفرانس بین المللی سوریه بر نیامده است؟

وزیر اطلاع رسانی سوریه از اردوغان خواست تا از خون ترک ها و سوری ها برای رسیدن به اهداف خود استفاده سوء نکند.

در جلسه شورای امنیت روز جمعه، بشار الجعفری نماینده دائم سوریه در سازمان ملل هیچ واژه ای در مورد حوادث اخیر به زبان نیاورد.

او در مورد مسائل امروز سوریه به طور صریح صحبت کرد، و آنچه را که باید می گفت به شرکت کنندگان اعلام داشت.

خبرگزاری عرب نیوز سوریه (سانا) در گزارشی اعلام داشت: وی در این جلسه به نام کشورهای درگیر در" مسلح کردن، تامین مالی، آموزش و پناه دادن به تروریست ها و تسهیل ورود آنها به سوریه و انجام عملیات های تروریسم و کشتار مردم سوریه" اشاره کرد.

وی اعمال تروریسم همچون، خرابکاری، هدف قرار دادن بیمارستان ها، مدارس، دانشگاه ها، مساجد، کلیساها، سرقت از کارخانه ها، ترور و آدم ربایی چهره های مذهبی، سرقت و تخریب آثار باستانی و موزه ها، بی حرمت به مقبره ها و ربودن نیروهای حافظ صلح را هرگز به نفع سوریه ندانسته و چنین اتهاماتی را به دولت بشار به کل رد کرد.

وی از اعضای شورای امنیت خواست تا از دخالت کشورهای دیگر در ناآرامی های سوریه ممانعت نماید. وی با اذعان به این موضوع که اعضای دائم شورای امنیت، آمریکا، بریتانیا و فرانسه که در سناریوی سوریه به نوعی دخالت دارند، هرگز به درخواست سوریه اعتنایی نخواهند کرد، اشاره داشت.

در واقع اعضای شورای کاملا تشریفاتی امنیت سازمان ملل خود از شرکای اصلی امپریالیستی جهانی می باشند.

روسیه شریک استراتژیک سوریه در تلاش است تا ناآرامی های سوریه را از طریق دیپلماسی پایان ببخشد. خواسته کرملین شرکت تمام طرف های درگیر در مذاکرات دیپلماتیک می باشد.

سایت صهیونیستی دبکافایل در مقاله ای خبر از تلاش روسیه به تجهیز دمشق به سامانه موشکی اس-۳۰۰ خبر داده بود که اخیرا کرملین متحد خود را به این سیستم مجهز ساخته است.

از این سیستم دفاع هوایی برای رهگیری هواپیماها استفاده می شود.

ویکتور چیرکوو دریاسالار روسیه از استقرار نیروهای دائمی در ناوگان مدیترانه ای روسیه خبر داده است. پنج تا شش کشتی جنگی در این برنامه شرکت خواهند داشت و به احتمال قوی استقرار زیر دریایی های هسته ای نیز مد نظر قرار دارد.

به گزارش دبکا فایل، استقرار دائمی نیروهای روسیه به نوعی، یک اقدام حمایتی از رژیم بشار اسد و جلوگیری از حملات نظامی به متحد دمشق، حزب الله و حفظ منافع ایران در این محور سه عضوی (روسیه -ایران- سوریه) تلقی می گردد.

مسکو به صراحت اعلام کرده است که روسیه در نهایت حضور نظامی خود در خاور میانه را در سال ۲۰۱۳ پس از خروج آخرین اسکادران اتحاد جماهیر شوروی، در سال ۱۹۹۲ از دریای مدیترانه، احیا خواهد کرد.

اظهارات چیرکوو پس از حادثه بمب گذاری شنبه ریحانلی از رسانه ها پخش گردید. مسکو شاید نگران این بوده است که آنکارا خود را برای یک اقدام تلافی جویانه جدی، احتمالا حمله هوایی یا موشکی، به اهداف نظامی سوریه، آماده می کند.

در این بین نباید شیطنت های اسرائیل را در تاریخ ۴ و ۵ ماه می از قلم انداخت.

در روز یکشنبه، هواپیماهای جنگی اسرائیل دوباره بر روی حریم هوایی دره بقاع (جنوب لبنان) در نزدیکی مرز سوریه به پرواز در آمدند. انجام این گونه اقدامات، رفتارهای تحریک آمیز، از کارهای همیشگی اسرائیل می باشد.

برخی منابع از احتمال آغاز عملیات مشترک اسرائیل / ترکیه در آینده ای نزدیک خبر داده اند.

دقیقا پس از حملات یازده سپتامبر، واشنگتن تغییر نظام در افغانستان، عراق، سوریه، لبنان، ایران، سومالی، سودان و لیبی را در دستور کار قرار داد که تا کنون در برخی موارد برنامه خود را پیاده ساخته اند. جنگ، استراتژی همیشگی آمریکا در پیشبرد اهداف امپرالیستی خود می باشد.

و در حال حاضر سوریه را هدف قرار داده اند که آمریکا این برنامه را ابتدا با" جنگ نیابتی" (پروکسی) آغاز کرده است.

در تاریخ ۱۲ ماه می روزنامه حریت (Hurriyet) در گزارشی اعلام داشت: مقامات آنکارا در ۲۳ آپریل در جریان کامل سه حادثه بمب گذاری در سوریه بوده اند. (توسط شورشیان مسلح)

ظاهرا این گروه شورشی اجازه انجام آن را در ریحانلی نیز از کشورهای حامی همچون ترکیه دریافت کرده اند.

*** آینده ترکیه در بعد داخلی نیز چندان روشن نیست

موضوع پیش روی آنکارا – در بعد داخلی-ادامه سیاست های اقتصادی و دیپلماتیک خود در منطقه و شرایط فراسوی این کشور می باشد.

ترکیه در حوزه اجتماعی، به دو گروه سکولارها و اسلامگرایان تقسیم می شوند، درگیری های خشونت آمیز بین کردها و دولت ترکیه از چالش های دیرینه دولت آنکارا می باشد.

با وجود این شکاف عمیق قومی اجتماعی، فرایند دموکراسی با مشکلاتی جدی روبرو می باشد.

از این دو گروه، اسلامگراها و سکولارها-در کنار مسئله کردها-هیچ کدام بر دیگر گروه مقابل خود برتری ندارد. به لحاظ جمعیتی و سیاسی، این بلوک ها در مقابل یکدیگر قرار دارند.

به عبارتی دیگر جزء تقابل و رویارویی با یکدیگر گزینه ای وجود ندارد. هرگز نمی توان روزی را متصور گردید که در آن دولت ترکیه و ناسیونالیست های کرد در کنار یکدیگر زندگی کنند، یا اینکه سکولارها و اسلام گرایان کودکان خود را به ازدواج با یکدیگر ترغیب نمایند.

در نتیجه ماهیت عدم تعادل در ترکیه، در بعد بلوک های اجتماعی و سیاسی این مفهوم را در بر دارد که راهی جز کوتاه آمدن یکی از طرفین درگیر در منقاشه داخلی وجود ندارد.

ترکیه در این سالها، شاهد ظهور جنبش های اسلامگرای در میان همسایگان جنوبی خود نیز بوده است. در ترکیه هیچ کدام از طرفین قدرت کافی برای شکست رقیب دیرینه خود را ندارد حتی این شرایط را از نتایج انتخابات این کشور در بعد اجتماعی نیز شاهد می باشیم.

*** اسلامگراها و سکولارهای ترکیه

اسلام گرایان (کسانی که خواهان اجرای قانون شریعت می باشند، که همه مسلمانان ترکیه را شامل نمی شود) در کل حدود ۱۵ درصد از جمعیت ترکیه را تشکیل می دهد. از طرفی سکولارها (کسانی که مخالف اجرای هر گونه قوانین دینی در زندگی اجتماعی می باشند) شرایطی برابر با اسلامگرایان دارا می باشند. بنابراین، ترکیه حدود ۱۰ میلیون اسلامگرا و ۱۰ میلیون سکولار دارد، این بدین معنی ست که این کشور هرگز به ثبات (بین این دو گروه) نخواهد رسید مگر اینکه یک گروه بتواند رقیب خود را کنار بگذارد.

علاوه بر شکاف دینی در ترکیه، شکاف سیاسی عمیقی نیز بین طرفداران و مخالفان حزب عدالت و توسعه (محافظه کار) که در حال حاضر اکثریت پارلمان را در اختیار دارد، دیده می شود.

حزب عدالت و توسعه در انتخابات ۲۰۱۱،۴۹.۵ درصد از آرا را کسب کرد. نظرسنجی های اخیر نشان می دهد که حزب عدالت و توسعه می تواند در انتخابات آینده (۲۰۱۴) تا ۵۵ درصد آرا خود را افزایش دهد. در عین حال، نظرسنجی ها نشان می دهند که بین ۳۲ و ۳۸ درصد از ترکها (بیش از ۲۵ میلیون نفر) هرگز از حزب عدالت و توسعه حمایت نخواهند کرد، و مطلقا به زندگی در یک کشور با ارزش ها و سیاست های آن حزب، راضی نخواهند شد.

مسئله دیگر شکاف موجود بین ملی گرایان کرد و ترک ها می باشد.

اکثریت قریب به اتفاق جمعیت ترکیه به بخش ملی گرایان ترکیه تعلق دارند. اما در میان کردها، که حدود ۱۰ تا ۱۵ درصد از جمعیت ترکیه را تشکیل می دهند، ناسیونالیسم های کرد یک نیروی قوی محسوب می گردند. از آنجا که ناسیونالیسم کردها عمیقا در ترکیه از وجه ای سیاسی برخوردارند، به هیچ وجه نمی توان آنان را نادیده گرفت. به همین دلیل رجب طیب اردوغان نخست وزیر اخیرا با حزب کارگران کردستان (پ ک ک) ، پرچمدار ناسیونالیسم کرد در ترکیه وارد مذاکره شده است و به تازگی گروهی از آنان وارد خاک عراق شده اند.

با توجه به این نوع آرایش سیاسی و جمعیت شناسی ترکیه، آینده داخلی ترکیه چنین متصور می گردد: سکولارها و اسلام گرایان ترک در شرایط و جایگاه فعلی خود باقی خواهند ماند و امیدی به شکل گیری یک جریان سیاسی منسجم با حضور تمامی طرفین نمی باشد. سکولارها و محافظه کاران ترک به اجبار هم که شده راهی برای زندگی کنار یکدیگر پیدا خواهند کرد… اما تحقق این امر به این بستگی دارد که ملی گرایان ترکیه به برخی مطالبات از سوی ناسیونالیست های کرد چراغ سبز نشان دهند.

آنکارا در نظر دارد ترکیه را به عنوان یک قدرت مهم در خاورمیانه تبدیل کند، آرزویی که با حمایت اروپا و غرب همراه است چراکه انکارا می تواند نقش کلیدی در پیاده سازی طرح های امپرالیستی غرب و آمریکا در منطقه ایفا کند و ترکیه از این طریق منافعی را کسب نماید. فراموش نکنید که ترکیه همسایه ایران عراق سوریه می باشد سه کشور با دولتی شیعه و مخالف آمریکا…

به نظر می رسد رجب طیب اردوغان، نخست وزیر ترکیه در سفر خود به واشنگتن در نظر دارد مقامات کاخ سفید را به حمایت بیشتر از گروه های مخالف بشار اسد ترغیب نماید و در این راستا باراک اوباما را به اعلام منطقه پرواز ممنوع متقاعد سازد.

خبرنگار اسکای نیوز عربی در واشنگتن در گزارشی اعلام کرد: " رجب طیب اردوغان" نخست وزیر ترکیه با دو درخواست ویژه به دیدار" باراک اوباما" رئیس جمهوری آمریکا در واشنگتن رفته بود. بنابراین گزارش، موافقت آمریکا با مسلح کردن مخالفان سوری و ایجاد منطقه پرواز ممنوع بر فراز این کشور دو خواسته مهم اردوغان از اوباما بوده که با پاسخ مثبتی از سوی رئیس جمهور آمریکا مواجه نشده است.

نخست وزیر ترکیه یکی از مدافعان سرسخت برای مداخله چند جانبه در مسئله سوریه می باشد.

وی با این استدلال که جامعه بین المللی از یک مسئولیت جمعی برای کمک به سرنگونی بشار اسد، رئیس جمهور سوریه برخوردار است، امیدوار است با دخالت قدرت های جهانی به ناآرامی های فرسایشی سوریه پایان بخشند.

درخواست اردوغان بلافاصله پس از بمبگذاری ریحانلی ایراد گردید، حادثه ای که تاکنون نزدیک به ۵۰ نفر کشته داده است.

با وجود ارتباط نزدیک اردوغان با اوباما، به احتمال زیاد درخواست ترکیه برای همراهی کاخ سفید، عملی نگردد.

در واقع، این جلسه به احتمال زیاد به درخواست آمریکا از ترکیه، متمرکز خواهد شد.

به عنوان یکی از متحدان ایالات متحده، انتظار می رود واشنگتن از آنکارا بخواهد به حمایت بیشتر از مذاکره خود با اعضای دولت اسد و مخالفان سوریه در ژنو برای انتقال و یا تغییر رژیم دمشق ادامه دهد.

ایالات متحده به راه حل سیاسی برای برکناری اسد به جای توسل به راه حل نظامی، بیشتر تمایل نشان می دهد.

به احتمال زیاد آنکارا به درخواست واشنگتن مبتنی بر ادامه رایزنی با طرف های درگیر برای سرنگونی بشار اسد عمل نماید.

با این حال، بعید است که ترکیه از طرح خود، مداخله بین المللی، در مسئله سوریه، دست بکشد.

از آغاز ناآرامی ها سوریه از سال ۲۰۱۱، آنکارا در تلاش برای رسیدن به یک جایگاه رهبری در بلوک مخالفان سوریه بوده است، اما یک سری از موانع افکار عمومی ترکیه را در قبال حزب عدالت و توسعه (AKP) تغییر داد طوریکه این حزب اکنون در موضع دفاعی قرارگرفته است.

پس از آنکه ترکیه در نوامبر۲۰۱۱ تحریم های مالی را علیه سوریه وضع کرد، اردوغان بر این باور بود که دولت اسد در مدت کوتاهی سقوط خواهد کرد.

در این تحریم ها ترکیه مدعی بود که تنها رهبری سوریه و افراد نزدیک به وی را از ورود و تجارت با طرف ترک ممنوع کرده است و حتی اموال آنها در ترکیه نیز مسدود خواهد شد.

ترکیه در این اقدام، روابط مالی خود با بانک های سوریه را بطور یکجانبه متوقف ساخت. با این حال، با گسترش ناآرامی ها و پس از سقوط هواپیمای جت نظامی ترکیه توسط سوریه و کشتار تصادفی پنج شهروند ترکیه در سال ۲۰۱۲، اردوغان به سرعت اظهارات جنگ طلبانه خود را آغاز کرد.

در همین حال، نارضایتی عمومی در مورد اظهارات جنگ طلبانه اردوغان و افزایش نگرانی مردم ترکیه از مشارکت بیشتر در ناآرامی های سوریه را شاهد بوده ایم که همین امر به کاهش حمایت از حزب حاکم منجر گردید.

در حال حاضر تنها ۲۸ درصد از مردم ترکیه از سیاست های حزب عدالت و توسعه در قبال سوریه حمایت می کند و ۵۱ درصد خواهان بی طرف و یا درگیرنشدن در ناآرامی های سوریه و سناریوی عزل بشار اسد می باشند.

در حال حاضر آنکارا چند گزینه سیاسی پیش روی دارد و تقریبا در اجرای سیاست های مورد نظر خود در سوریه به غرب وابسته می باشد.

با این حال، آنکارا به احتمال زیاد از تمام لابی های خود برای رسیدن به یک راه حل نظامی در مورد مسئله سوریه فروگذار نخواهد کرد، از جمله اتهامات کاربرد سلاح های شیمیایی (! )

سیاست مدنظر ترکیه در قبال ناآرامی های سوریه، دخالت جامعه بین المللی برای متوقف کردن درگیری، می باشد.

با این حال، عدم اقدام و تمایل غرب نیز به نوبه خود یک ابزار سیاسی مهم برای منحرف کردن سرزنش های احتمالی از حزب عدالت و توسعه در قبال سوریه خواهد بود. تا زمانی که جامعه بین المللی در مورد مسئله سوریه تصمیم دارد در حاشیه باقی بماند، دولت آنکارا نیز در تلاش است خود را از انتقاد های احتمالی مبرا کند با این استدلال که ترکیه از سوی متحدان خود حمایت نشده است (! )

می توان چنین گفت که ترکیه درصدد است به طرز ماهرانه ای مسئله سوریه را مهمتر از منافع خود نشان دهد و خود را به عنوان (تنهاترین) کشور نوع دوست در رابطه با مسئله سوریه معرفی نماید.

با وجود تلاش های آنکارا، طرح ترکیه برای متقاعد کردن دیگر کشورها برای دخالت در مسئله سوریه تاکنون با شکست مواجه شده است.

اردوغان حتی پیش از حوادث بمبگذاری به موضوع دخالت جامعه بین المللی-مخصوصا ایالات متحده-برای واکنش جدی به کاربرد سلاح های شیمیایی توسط بشار اسد اشاره داشته است.

اردوغان در مصاحبه با شبکه ان بی سی نیوز در تاریخ ۹ می اعلام داشت: " شکی نیست که دولت سوریه از سلاح های شیمیایی استفاده کرده است و آنکارا از طرح ایالات متحده در اعلام منطقه پرواز ممنوع به جد حمایت خواهد کرد" .

با این حال، اردوغان، پس از انتشار متن مصاحبه اش در تلاشی برای تبرئه خود اعلام داشت: " من از استقرار نیروهای زمینی ایالات متحده پشتیبانی نمی کنم" .

تلاش های ترکیه و اظهارات شخص اردوغان بخشی از یک سیاست کلی برای بزرگنمایی مسئله" سلاح های شیمیایی و حقوق بشر" -آنچه در مورد عراق بهانه آغاز جنگ قرار گرفت-می باشد تا از این طریق اوباما" خط قرمز" سوریه را به اجرا در آورد.

در پشت صحنه نیز، آنکارا نیم نگاهی هم به پاریس و لندن برای تشدید تحریم تسلیحاتی اتحادیه اروپا علیه سوریه، دارد.

فرودگاه بین المللی اسن بوغا آنکارا در حال حاضر یک دروازه مهم برای انتقال سلاح از خلیج فارس می باشد و ترکیه امیدوار است کشورهای غربی به مخالفان سوریه از این شاهراه فرایند ارائه سلاح های سنگین را تسریع بخشند.

آنکارا هرگز به طور شفاف راه حل دیپلماسی را برای پایان دادن به بحران سوریه رد نکرده است اما، در تضاد کامل با مواضع روسیه و ایران در این موضوع، هرگز حاضر نیست که بشار اسد را به عنوان دولت آینده سوریه قبول نماید. تنها چند ساعت قبل از بمب گذاری شهر ریحانلی، احمد داوود اوغلو، وزیر امور خارجه ترکیه اظهار داشت: " ترکیه از گفت و گوها، در کنار خواسته های مشروع مخالفان سوریه (برای عبور از گذار سیاسی) پشتیبانی می کند. "

این اظهارات تنها چند روز پس از دیدار جان کری وزیر امور خارجه آماریکا از ترکیه، از رسانه ای پخش گردید.

هر چند ترکیه برای خود نقشی در بحران سوریه قائل می باشد، اما گزینه های سیاست آنکارا به طور کامل وابسته به بازیگران خارجی می باشد (! ) .

آنکارا (به تنهایی) مداخله نظامی در سوریه را انجام نخواهد داد، در نتیجه تنها گزینه های واقعی آنکارا به رفتار ایالات متحده بستگی دارند.

نقش ترکیه در مسلح کردن شورشیان، یک بار دیگر، و با مشورت بازیگران پاریس، لندن و واشنگتن به انکارا دیکته خواهد شد.

شرایط و دید قدرت های بزرگ به ترکیه طوری می باشد که ترکیه به عنوان یک مهره تصمیم گیرنده هرگز در این عرصه ظهور نخواهد کرد.

در حال حاضر ترکیه در خصوص مسئله سوریه دچار یک سردرگمی سیاسی است و تنها راه پیش روی آن-پس از نادیده گرفتن همسایگان منطقه خود و روی آوردن به غرب-همراهی و تبعیت از سیاست های غرب می باشد.

این نقص سیاسی ترکیه، عدم برنامه ریزی سیاست های بلند مدت آنکارا را نشان می دهد (! ) .

از آغاز بحران، آنکارا، به دلیل رفتارهای چندگانه ایالات متحده، به درک درستی از سیاست واشنگتن در خصوص سوریه، نرسیده است.

به همین دلیل، آنکارا خود را دورتر از متحدان غربی اش (در مورد مسئله سوریه) می بیند.

در نتیجه سیاست های ترکیه به اجبار در سایه سیاست های غرب قرار گرفته است چرا که آنکارا در میان قدرت های غربی تنها نقش اجرا کننده ابزاری را دارا می باشد نه عضوی کلیدی!

با این حال، با توجه به واقعیت های سیاسی منطقه، آنکارا بر طبل مداخله بین المللی و فرافکنی های خود (سلاح شیمیایی) می زند از طرفی هم آنکارا مجبور خواهد بود برای جلب نظر آمریکا در کنفرانس صلح ژنو و سیاست های واشنگتن، در رفتار خود تعادل ایجاد کند.

بنابراین سیاست گذاران آنکارا، در قبال مسئله سوریه، برای خود آزادی عمل را نمی بینند-چراکه در حال حاضر ابتکار عمل در دست مسکو، واشنگتن، پاریس و لندن است و ترکیه در این بین، با پشت کردن به همسایگان خود، و از دست دادن اعتبار بین آنها، هم دچار انزوا منطقه ای خواهد شد و هم به نوعی ابزار برای پیاده سازی سیاست های دیگر کشورها (! ) .