16 آذر موعد گزارش کار دولت

علی اکبر روح نواز فعال دانشجویی طی یادداشتی به موضوع روز دانشجو پرداخت و 16 آذر را موعد گزارش کار دادن دولت به دانشجویان دانست.

متن این یادداشت در ادامه آمده است:

« سالهاست که به مناسب 16 آذر و برای پاسداشت «روز دانشجو» مطابق با یک رویه معمول و تکراری برنامه ها و مراسم هایی در سطح دانشگاههای کشور و با محوریت تشکل های دانشجویی برپا می شود و هر کدام از تشکل ها متناسب با دیدگاه‌های فکری و برنامه خود تلاش می‌کنند تا برای برجسته سازی حرکت خود و تاثیرگذاری آن از شخصیت‌های مشهور سیاسی-اجتماعی برای این منظور بهره بگیرند.

رسالت جنبش دانشجویی اصیل که مبتنی بر آرمانخواهی و مطالبه گری است اقتضا می‌کند تا این جنبش صرف‌نظر از تفکر و دیدگاه سیاسی حاکم در قدرت و مستقل از جریانات سیاسی، این وظیفه مهم را در محیط دانشگاه و در حضور مسئولان در این روز به معنای واقعی کلمه متجلی ساخته و قدرت خود را به نمایندگی از ملت به رخ بکشد!

با این حال در مقاطعی آنچه که به عنوان یک آسیب جدی و بعضاً انحراف در جنبش دانشجویی به چشم می آید، رخداد عکس موضوع برشمرده است به این معنا که برخی تشکل های دانشجویی متاثر از مدیران دانشگاه و جریانات سیاسی دولت ساخته، تریبون خود را یکسویه دراختیار سیاسیون قرار می دهند تا درقالب پاسخگویی، رپرتاژی از کارنامه دولت و جریان حاکم ارائه شود.

تردیدی در این نیست که حداقل این رفتار ناشایست در بخشی از بدنه جنبش دانشجویی که در فرایند زمان خود را پیاده نظام احزاب و دولت ها قرار می‌دهند موجب شده تا اعتبار و سطح کلان این جنبش به پایین ترین میزان خود تقلیل یافته و نحیف تر شود، واقعیتی تلخ و خطرناک که جز از طریق «خود ترمیمی» و کنار زدن انحرافات از درون این جنبش قابل اصلاح و احیا نیست.

نگارنده بر این باوراست که یکی از پیش شرط های احیای جنبش دانشجویی اصیل این است که با تجدیدنظر جدی در شیوه نمایش قدرت خود در «روز دانشجو» به جای اینکه به طور گزینشی در بیرون از دانشگاه و در سالن‌های جلسات مدیران، شنونده سخنرانی و نصایح مقامات باشند و تریبون خود را انحصاری دراختیار صاحبان قدرت و ثروت و سیاسیون در فضای دانشگاه‌ها قرار بدهند، با احصاء دقیق شعارها، وعده‌ها و مطالبات عمومی، فهرستی از مجموعه مسایل کشور را برای شفاف سازی هر چه بیشتر و بهتر از مسئولین سئوال و آنان را مکلف به پاسخگویی صریح و به دور از هرگونه فرافکنی و مصلحت اندیشی بکنند.

ناگفته پیداست که تحقق پیشنهاد حاضر، حفظ و ارتقای «استقلال» تشکل‌های دانشجویی در برنامه ریزی و مدیریت مراسم روز دانشجو از انتخاب مدعو تا چینش پرسش‌ها و ... است، طوری که مسئولان برای پاسخگویی از کارنامه خود، محیط دانشگاه را جدی بگیرند.

النهایه این که راه ندادن به جریانات سیاسی و احزاب دولت ساخته با نقش جاده صاف کن و توجیه گر عملکردها به محیط های دانشگاهی زمانی نتیجه بخش است که جنبش دانشجویی به معنای واقعی کلمه «سیاسی» و نه «سیاسی کار» باشد تا بتواند در نقش ناظر جدی و مطالبه‌گر قهار ایفای عمل کند.»