پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- سید امیر سیاح- در روزهای اخیر آقای رئیس جمهور مکرراً در جمع‌های محدود و گزینش شده، به همراه آمارها و تحلیل‌هایی نه چندان متناسب با واقعیت‌های جامعه و بازار، سخنان تند و نیش داری بیان می‌کند که برخی از جامعه را عصبانی و تحریک به پاسخگویی کند.

این که چرا آقای روحانی در فاصله کمتر از سه ماه مانده به انتخابات، قصد دارد فضای سیاسی را تند و تنش زا کند، جای تأمل دارد. نگاهی به عملکرد دولت فعلی در ماه‌های پایانی فرصت خدمتش، شاید بتواند رازهای این رفتار رئیس‌جمهور را آشکار کند. رکود و بیکاری، صاحبان کسب وکارها را به ستوه آورده، بنگاه‌های بزرگ نظیر هپکو و پلی‌اکریل و... تعطیل شده و بحران بیکاری را تشدید کرده‌اند، برجام نه تنها مشکل آب خوردن و ریزگردها را حل نکرده، بلکه حتی تعاملات بین المللی بانکی کشور را هم عادی نکرده، روابط ایران با همسایگان جنوبی در بدترین دوره بعد از جنگ تحمیلی قرار دارد، اعتبار پاسپورت ایرانی، از سال 92 هم عقب‌تر رفته و خلاصه دست دولت برای نمایش دستاوردهایش خالی است و آمارهایی هم که آقای روحانی حتی در جمع‌های گلچین شده از کارشناسان اعلام می‌کند، با پچ پچ محو جمعیت مواجه می‌شود.

این رئیس جمهور با این کارنامه که کمتر از سه ماه دیگر باید از مردم برای بار دوم رأی بگیرد، به‌جز دوقطبی سازی ایجاد تنش و بگومگوهای عصبی در جامعه، چه برگ برنده دیگری دارد؟

در این میان، منتقدان روش و منش آقای روحانی با بی اعتنایی به این کنایه‌های تحریک کننده و تنش زا، نشان دادند دست ایشان را خوب خوانده‌اند. وقتی برای نقد دولت، شواهد و مصادیق عینی و عامه فهم دارند، چرا در دام بازی جنجال و دعوای پرسروصدا و بی منطق بیفتند؟