روزی که تلاش‌های مجاهدین افغان به ثمر نشست +تصاویر

به گزارش پارس ، به نقل ازفارس، هشتم اردبیهشت سالروز پیروزی مجاهدین و انقلاب اسلامی در افغانستان است که در سال ۱۳۷۱ با سرنگونی دولت « نجیب الله» آخرین سردمدار دولت کمونیستی در افغانستان، مجاهدین قدرت را در این کشور به دست گرفتند.

پس از کودتای کمونیستی سال ۱۳۵۷ خورشیدی که منجر به روی کار آمدن حکومت تحت حمایت شوروی در افغانستان شد، مقاومت مردم مسلمان این کشور بر علیه دولت دست نشانده شوروی شدت گرفت و شوروی مجبور به تجاوز مستقیم به خاک افغانستان شد.

خروج ارتش سرخ از افغانستان

مقاومت شجاعانه مردم مسلمان افغانستان باعث شد که ارتش سرخ شوروی پس از ۹ سال و یک ماه و بیست روز اشغال و با بر جای گذاشتن حدود ۱۳ هزار کشته، ۳۵ هزار زخمی، و ۳۱۱ مفقود الاثر و از دست دادن ۱۱۴ فروند هواپیما و ۳۳۲ فروند بالگرد جنگی، به ناچار خاک افغانستان را ترک کند.

آخرین سربازان شوروی در تاریخ ۲۶ دلو (بهمن) سال ۱۳۶۷ خورشیدی از افغانستان خارج شدند.

نجیب الله هر چند توانست برای مدتی در مقابل مجاهدین ایستادگی کند ولی هرگز موفق نشد مجاهدین را با خود در آشتی ملی همراه کند و گروه های جهادی همچنان او را دست نشانده دولت شوروی می خواندند و فقط به حذف وی از قدرت راضی می شدند.

تشکیل کابینه موقت مجاهدین در پاکستان

تصور عمومی بر این بود که با خروج نیروهای شوروی از افغانستان، حکومت کمونیستی کابل در اسرع وقت سقوط می کند و یک دولت اسلامی تشکیل یافته از احزاب جهادی جایگزین آن می شود، به همین منظور و تنها پس از ۱۰ روز از خروج کامل ارتش شوروی از افغانستان، احزاب هفتگانه مقیم پیشاور پاکستان که خود را در آستانه پیروزی می دیدند، با تشکیل یک شورای مشورتی که ۵۱۹ عضو داشت، خود را برای رسیدن به قدرت آماده می کردند.

در شورای مشورتی پاکستان، احزاب هشتگانه شیعه مقیم تهران به خاطر سهم ناعادلانه ای که برای آنها در نظر گرفته شده بود، حضور نیافتند و مخالفت و اعتراض خود را به این تصمیم غیر عادلانه اعلام کردند.

در شورای مشورتی از احزاب هفتگانه مقیم پیشاور از هر حزب ۶۰ نفر حضور داشت و این در حالی بود که برای تمام احزاب هشتگانه مقیم تهران جمعاً ۶۰ نفر در نظر گرفته شده بود.

اما هر چه بود، سرانجام طرح دولت موقت مجاهدین، بدون حضور احزاب مقیم تهران در پاکستان به سرانجام رسید و دولت موقت آماده شد تا پس از سرنگونی حکومت نجیب الله قدرت را در دست گیرد.

« گلبدین حکمتیار» ، وزیر خارجه دولت موقت مجاهدین در رأس هیئتی به ایران، عربستان، لیبی، مالزی، سنگاپور، عراق، مصرف استرالیا و چند کشور دیگر سفر کرد و در نتیجه این تلاش ها دولت موقت مجاهدین از سوی دولت های عربستان، مالزی و سودان به رسمیت شناخته شد.

اختلاف افکنی آمریکا در میان مجاهدین

به همان اندازه که دولت مجاهدین در تحرکات سیاسی خود پیش می رفت به همان اندازه در جبهه نظامی زمین گیر شد و نتوانست طبق برنامه هایی که انتظار می رفت حکومت نجیب الله را سرنگون کند.

برخی از تحلیل گران بر این باورند که مقاومت مردم مسلمان این کشور باعث شکست ارتش سرخ شوروی از این کشور شد و با این شکست، آتش خشم آمریکا فرو نشست و مراد خود را که همان شکست ارتش سرخ بود، حاصل شده یافت و دیگر میل و رغبت چندانی برای به قدرت رسیدن مجاهدین در کابل نداشت.

لذا آمریکا کمک های خود را که در سال ۱۹۸۷ به ۶۳۰ میلیون دلار می رسید به شدت کاهش داد و تلاش کرد که دولت موقت مجاهدین را در زد و بندهای سیاسی در « پیشاور» و « راولپندی» مشغول نگه دارد.

آمریکا در حالی که مشغول اختلاف افکنی در میان مجاهدین بود از طرف دیگر تلاش می کرد تا نیروی سومی را که بیشتر گرایش های لیبرالی داشته باشد وارد صحنه نماید و آن را جایگزین مجاهدین کند و برای این منظور با طرفداران « ظاهرشاه» وارد مذاکره شد تا در لحظه انتقال قدرت، این نیروها نقش تعیین کننده داشته باشند.

شکاف در میان نیروهای نظامی دولت نجیب الله

در سمت دیگر این میدان، حکومت نجیب الله که توانسته بود پس از خروج شوروی از افغانستان، همچنان در قدرت باقی بماند با بروز شکاف داخلی مواجه شد و این شکاف ضربه نهایی را بر پیکر حکومت نجیب الله وارد کرد.

دکتر نجیب الله

عمده این اختلافات بین نجیب الله و « ژنرال دوستم» فرمانده ارتش افغانستان در شمال این کشور ظهور کرد و نجیب که از سوی ژنرال دوستم احساس خطر می کرد، سعی کرد وی را برکنارکند، اما ژنرال دوستم که فرمانده ارتش در شمال افغانستان بود و بیش از چهل هزار نیروی ازبک تحت اختیار او بودند علم مخالفت با حکومت را بر داشت و عملاً مناطق شمال افغانستان از سیطره دولت خارج شد.

ژنرال دوستم

ائتلاف شمال به سوی کابل

بلافاصله بعد از سقوط « مزار شریف» ، نمایندگانی از « حزب وحدت اسلامی افغانستان» به رهبری « عبدالعلی مزاری» و « شورای نظار» به رهبری « احمد شاه مسعود» ، در شهر « جبل السراج» گرد آمدند و در کنار « ژنرال دوستم» اتحادی را با نام « شورای عالی جهادی افغانستان» که بعدها به « ائتلاف شمال» مشهور شد بنیان گذاشتند.

شهید عبدالعلی مزاری

در این ائتلاف احمدشاه مسعود به عنوان رئیس، عبدالعلی مزاری به عنوان معاون، و ژنرال دوستم نیز به عنوان مسئول نظامی تعیین شدند و در این نشست بود که هر ۳ طرف به توافق رسیدند که شهر کابل را از تصرف نیروهای دولتی بیرون کنند.

احمدشاه مسعود

در واقع می توان گفت که شورای نظار به رهبری احمد شاه مسعود، حزب وحدت به رهبری عبدالعلی مزاری و جنبش شمال به رهبری ژنرال دوستم، بیشترین سهم را در سقوط کابل به دست مجاهدین ایفا کردند.

در ۲۵ فروردین ۱۳۷۱ شهر « چاریکار» و فرودگاه نظامی « بگرام» بدون مقاومت به تصرف نیروهای احمدشاه مسعود در آمد و نجیب الله که خطر سقوط را احساس کرده بود، ۳ روز بعد به طور رسمی استعفای خود را اعلام کرد و همراه با « بنان سوان» نماینده سازمان ملل متحد در افغانستان به فرودگاه « خواجه رواش» کابل رفت تا به « دهلی» پرواز کند و به خانواده خود ملحق شود.

در فرودگاه علی رغم آنکه ظاهر خود را تغییر داده بود توسط نیروهای ژنرال دوستم مورد شناسایی قرار گرفت و نتوانست پرواز کند و مجبور شد که به دفتر سازمان ملل در کابل پناهنده شود.

نجیب پس از استعفا، قدرت را به ۵ نفر از نظامیان وابسته به خود واگذار کرد و آنها هم نتوانستند در آن لحظات حساس، استراتژی واحدی در قبال حوادث پر شتاب اتخاذ کنند و از طرفی جان خود را در معرض نابودی می دیدند و طبق گرایش های قومی که داشتند هر کدام سعی کردند که قدرت را به جناحی بسپارند که از نظر قومی با آن اشتراک دارند.

این گونه طومار دولت کمونیستی که نجیب الله آخرین سردمدار آن بود در افغانستان برچیده شد و مجاهدین افغانستان به پیروزی رسیدند؛ هر چند که اختلافات داخلی در آغازین روزها، این پیروزی را در کام همه تلخ کرد.