چرا حق الناس 88 دیده نشد؟

پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- یک: سال 88 یک زیاده خواهی در خیابان ها به جای مراجع قانونی مطالبه شد. کسانی که سال ها مسئولیت سیاسی و امنیتی وحتی  متولی انتخابات کشور بودند، سعی کردند تا شکست خود را به هر روش ممکنی از مردم طلب کنند. به خیابان آمدند، سطل آشغال آتش زدند و به بانک ها خسارت وارد کردند که رای خود را زیاد نشان دهند و حاکمیت را وادار کنند برای آرامش کشور انتخاباتی که قانونی برگزار شد را زیر سوال برده و آن را نادیده بگیرد. در نتیجه حاکمیت علیه مردم بشورد و به راحتی بر روی حقوقی که مردم بر گردنش دارند پا بگذارد. یعنی دولت و حاکمیت مرتکب حق الناسی شود که نتواند با هیچ آبی پاکش کرد. حامیان فتنه از حاکمیت به زبان خشونت می خواستند رای مردم را به دور بریزد و هر چه آنان حتی بدون سند گفتن اجرایی نماید. قانون اساسی ای که مردم به پای صندوق های رای رفتند و در آن سازو کار قانونی انتخابات و اساس نظام را برگزیده بودند، نادیده گرفته و بیانیه های شخصی یک کاندید اساس یک نظام شود. در نهایت کشور به هرج و مرج گرفتار شود که نتوان از آن خارج گردد. 

حامیان فتنه و سران آن بدون هیچ تعقلی با بیانیه دادن های بی مورد و حتی یک بار هم به روش قانونی متوسل نشدند تا نشان دهنده عزم جدی شان بر مدار قانونی باشد. آنان کشور را یک مدرسه تصور کردند که هر وقت دلشان بخواهد با آن به گونه ای که شایسته برخورد است، تقابل کنند. آنان حتی خرد امنیتی خود را به کار نگرفتند تا ببینید چه گروهک های ضد انقلابی در کف خیابان علیه اسلام شعار می دادند و بی شرمانه علیه امام حسین به عزادارانش حمله کردند و خیمه عزای سید الشهدا را آتش زدند. حامیان فتنه که حالا خود را از مدافعان اندیشه امام میدانند در برابر پاره کردن تصویر امام و شعار علیه ولایت فقیه هیچ موضعی نگرفتند. این همه خسارت فقط بخاطر یک ادعای غیر ثابت شده و وهمی که بعدها نیز خودشان به آن اقرار کردند که «تقلب» رمز  فتنه ای عظیم در کشور بود. 

دو: 

از 88 تا به امروز گروهی سعی میکنند بر خلاف واقعیت آن را درگیری گروهی علیه گروه دیگر و یا منتقدان دولت نهم و دهم با احمدی نژاد معرفی میکنند. اما این واقعیت نبود. 9 دی نشان داد منتقد و حامی دولت احمدی نژاد با فتنه گرانی که خیابان را جولانگاه خود کردند متفاوت هستند. متاسفانه در چند ماه اخیر به ویژه بعد از روی کار آمدن دولت یازدهم عده ای در حال القای این موضوع هستند سال 88 یک درگیری داخلی بود و گذشت. در شرایطی که میزان و حجم خسارت های مادی و امنیتی ان تا سال ها قابل جبران نیست. هنوز شکاف در جامعه وجود دارد و پدر در برابر پسر قرار گرفت و خانوده ها دو شقه شدند. هدایت سناریو براندازی در جمهوری اسلامی ایران که با رنگ سبز در سال 88 انجام شد یقینا در خارج از ایران صورت می گرفت. بیانات مسئولان آمریکایی در مورد براندازی نرم و کودتای رنگی در ایران کاملا به وضوح وجود دارد و با سیر قطعنامه های تشدید تحریم ها نشان می دهد بعد از فتنه 88 بود که غربی ها امیدوارانه دنبال تحریم های اقتصادی رفتند. سرپل های جاسوسی در فتنه 88 که از سفارت انگلیس و دیگر کشورهای اروپایی در وسط خیابان هدایت شعارها را داشتند گواه این مدعاست فتنه 88 یک براندازی کاملا نرم بود که متاسفانه سران فتنه با تمام تجربه سیاسی شان اجازه دادند دشمنان از انان با کمترین هزینه ممکن استفاده کنند. سران فتنه در برابر رای مردم سکوت کردند. آنان که به آنان رای ندادند مقبولیت نزد این افراد نداشتند و با توهمی که از یک سناریو بلند مدت بدست اورده بودند در برابر رای ملت ایستادند. 

زیاده خواهی این افراد فقط به چهار بیانیه و موضع گیری علیه حاکمیت تمام نمی شود. آنان در برابر براندازی نظام سکوت کردند و در مواردی نیز هیزم لای آتش گذاشتند. مردم انتظار داشتند بعد از عاشورا این افراد موضع گیری کنند و سکوت آنان سبب شد تا 9 دی خلق شود. حالا با وقوع فتنه شامات و حوادث تروریستی سوریه و عراق مشخص است چرا شعار « نه غزه نه لبنان» داده می شود. هرچند « جانم فدای ایران» ادامه این شعار بود اما حتی یک نفر از این فتنه گران حاضر نیستند برای دفاع از مرزهای ایران هم که شده در کوه های کردستان و دشت های بلوچستان پاسداری کنند تا گروه های تروریستی وارد ایران اسلامی نشوند.