تاکتیک اوباما: توافق ایران نقطه مقابل جنگ عراق

به گزارش پارس به نقل از دیپلماسی ایرانی اگر شما یک فعال پیشرو باشید، رئیس جمهور اوباما می تواند تمام آن چیزی که نیاز دارید درباره توافق ایران را بدانید در یک کلمه به شما بگوید: نومحافظه کاران. من مبالغه چندان زیادی در این رابطه انجام ندادم. از زمانی که ایالات متحده و پنج قدرت جهانی دیگر با توافق ماه گذشته که تحریم ها را لغو می کند و مانع از ساخت تسلیحات هسته ای توسط ایران می شود، موافقت کردند، بحث اصلی کاخ سفید درباره توافق مربوط به توضیح درباره این است که چه کسانی مخالف آن هستند.

پیام اوباما به فعالان پیشرو در روز پنجشنبه گذشته را در نظر بگیرید. در این کنفرانس تلفنی که فقط رئیس جمهور صحبت می کرد، اوباما این گونه به حامیانش هشدار داد: «شما می توانید بحث های افرادی که می گویند این یک توافق بد است را بشنوید، به وضوح مشخص است که آنها با هرگونه توافقی با ایران مخالف هستند.»

بحث وی مبتنی بر 20 میلیون دلار تبلیغ تلویزیونی است که آیپک قصد دارد در مخالفت با توافق هزینه کند. وی در ادامه صحبت هایی را که در کمپین انتخاباتی اش داشت، تکرار کرد: «همان تحلیلگران و مقامات سابق دولتی که مسئول کشاندن ما به جنگ عراق هستند، ادعاهایی که مشابه ادعاهای صورت گرفته در سال 2002 و 2003 درباره عراق بود را تکرار می کنند.»

اوباما در حال استفاده از ترس عمیق پایگاه حامی خود است و همه چیز را به گردن نومحافظه کاران می اندازد. این درست است که نومحافظه کاران در سال 2002 و 2003 از جنگ عراق حمایت می کردند و بعضی از آنها در طرح ریزی این جنگ نقش داشتند. اما بسیاری از دموکرات ها از جمله هیلاری کلینتون، وزیر خارجه اول دولت اوباما هم از جنگ عراق حمایت می کردند. در سال 2015 هم بسیاری از فعالان پیشروی برجسته هنوز از نومحافظه کاران که خارج از قدرت هستند می ترسند و معتقدند که آنها به خاطر نمایندگی نظرات اسرائیل، منافع ملی آمریکا را تضعیف می کنند.

از نظر حامیان اوباما، نومحافظه کاران سیاسیون روشنفکری نبوده اند که اشتباهاً در طرف جنگی منفور قرار رفته اند، بلکه عواملی هستند که یک نوع کودتا و جنگی بدون حمایت عمومی را تحمیل کرده اند.

این توافق هسته ای با ایران، میراث سیاست خارجی اوباما است. این از باهوشی وی است که این توافق را در ذهن ما در نقطه مقابل جنگ عراق قرار می دهد. این اقدام مخالفان توافق را قبل از این که بتوانند به توافق ایراد بگیرند، بی اعتبار می کند. این تاکتیک همان طور که اوباما یک بار گفته بود «سیاست ترس» است. اوباما به حامیانش نمی گوید که طرف مقابل به اندازه کافی حساسیتی ضد تروریسم ندارد، بلکه فقط می گوید مخالفان دنبال جنگ هستند و فقط سیاست های وی صلح می آورد.

اما توافق ایران یک معاهده صلح نیست بلکه یک توافق اجرایی است که در آن به طور گسترده ای به جنگ اقتصادی علیه ایران پایان داده می شود و در مقابل ایران قول می دهد تا به مدت 10 تا 20 سال نظارت و محدودیت های بیشتری علیه برنامه هسته ای اش اعمال شود. ایران متعهد به پایان حمایت از تروریست ها یا گروه های نیابتی که آمریکایی ها را می کشند، نشده است. در حقیقت در حالی که منطقه آماده ظهور ایران است، اوباما قول داده است که تسلیحات بیشتری به متحدان ایالات متحده همچون عربستان و اسرائیل که ایران را در جنگ با خود می بینند، بفروشد.

بهترین امیدواری که اوباما می تواند پس از توافق داشته باشد این است که ایران از ادامه رویکرد تهاجمی اش در خاورمیانه منصرف شود. اما به احتمال زیاد ایران از این رویکردش تا زمانی که شانس قابل توجه حمله نظامی وجود نداشته باشد، صرف نظر نخواهد کرد. اوباما ممکن است خودش را در شرایطی ببیند که ایران در حال تهدید صلح در منطقه است. اما بهتر است این را به حامیانش نگوید، چون آنها همین الان هم وحشت زده به نظر می رسند.